Τραγούδησε
τη ζωή της, δώρισε τις ερμηνείες της και
υπερασπίστηκε τις μνήμες, με «Φωνή από
φως», η
Μαρινέλλα στο Μέγαρο Μουσικής!
 |
Ελληνικό
μιούζικ χολ. Αυτό που «το έζησε, το
χάρηκε, το γιόρτασε»
(από
τους στίχους του τραγουδιού «Πρώτη μου
φορά» της Νινής Ζαχά) η Μαρινέλλα.
Και
από σκηνής του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών
στο πρόγραμμα «Φωνή από φως».
|
Κριτική
από τον Παύλο Ηλ. Αγιαννίδη
για
την εφημερίδα «Τα
Νέα»
Κυκλοφορία:
31 Μαρτίου 2004, Ελλάδα
Ο
δρόμος, μια μάντρα, ένα πάλκο,
καρέκλες, ένα θερινό σινεμά, λίγος
πασατέμπος, φουρό, μάγκικα «καβουράκια»…
Σ' αυτόν τον δρόμο γεννήθηκαν τα τραγούδια
της. Σ' αυτόν τον δρόμο, όπως τον χωροθέτησε
στη σκηνή του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών
ο Σταμάτης Φασουλής (δίχως τις
«ογκώδεις» συμφωνικές μεγεθύνσεις ή
τους εκκωφαντικούς φωτισμούς, που είδαμε
εσχάτως, παρά μόνον μια επαρκή ορχήστρα
υπό τον Γιώργο Νιάρχο), απλώθηκαν
οι μνήμες που δέθηκαν με τα τραγούδια
της Μαρινέλλας. Γιατί «καμιά
φορά λένε (κι' αυτές) ν'
αλλάξουν ουρανό» και βρίσκουν
δρόμο μέσα από τη φωνή και την ερμηνεία,
όταν βρεθεί κάποιος να τις υπερασπιστεί.
H
Μαρινέλλα δεν υποδύθηκε, στο
Μέγαρο Μουσικής, τη «Φωνή από φως»
(κατά τον τίτλο του προγράμματος). Δεν
υποδύθηκε απλώς την ιέρεια του Τραγουδιού.
Υποδύθηκε, εξ' αρχής, θαυμαστά τη ζωή
της. «Ενδύθηκε», όπως έκανε τόσα χρόνια,
τους ρόλους των τραγουδιών της. Και τα
υπεράσπισε ανεξαρτήτως αξίας. Και μαζί
υπεράσπισε με θάρρος τις μνήμες μιας
ζωής. Της ελληνικής ζωής. Της καθημερινότητας
όλων μας. Από το '50 ως τα σήμερα.
Δεν
υπάρχουν σήμερα πολλοί τραγουδιστές
που να υπερασπίζονται με τέτοια ζέση
τις μνήμες όλων μας. Τα τραγούδια, που
είτε μας άρεσαν είτε όχι, «ποιοτικά» ή
μη, «έντεχνα» (κατά τον ανεξήγητο όρο
που έχει λανσαριστεί) ή μη, τα σιγοψιθυρίσαμε
και τα συνδέσαμε με τη ζωή μας. Εκείνη
ήταν πάντα απλώς η Μαρινέλλα. H Μαρινέλλα
του πάλκου, έπειτα του λαμέ, του εφέ.
Πάντως, η Μαρινέλλα που «τα 'λεγε» τα
τραγούδια. Και τα υπεράσπιζε. Κι' ας μην
ήταν τυχερή όσο άλλοι τραγουδιστές…
Γίνεται
η σκηνή σινεμαδάκι. Κι' ο Στέλιος
Καζαντζίδης τραγουδά το «Ποιος δρόμος»
των Γιάννη Μαρκόπουλου και Δημήτρη
Χριστοδούλου. Εκείνη παραδίδει μαθήματα…
στο σεκόντο. Λίγο αργότερα, με αέρα…
διδακτορικού (πλέον), θα σιγοντάρει το
κοινό και τα παιδιά του μπαλέτου -
χορωδίας. Το οποίο χορογράφησε (δίχως
κόμπλεξ με τον χώρο - αντίθετα με άλλους),
με τον αέρα μαέστρου στα θεάματα πίστας,
ο Δημήτρης Παπάζογλου. Παλιός
συνεργάτης κι' εκείνος της Μαρινέλλας,
όπως και ο σκηνοθέτης Σταμάτης Φασουλής,
που είχε υπογράψει και τη μοναδική
τηλεοπτική εκπομπή της.
«Σήμερα,
σήμερα…
τότε». Σαν σύνθημα του προγράμματος.
Όπου τα τραγούδια τύπου «Ντρίγκι ντρίγκι,
ντρίγκι, μάνα μου» γίνονται -από τη
«χορωδία»- χαριτωμένο μουσικό διάλειμμα
για τις μεγάλες ερμηνείες. Γιατί η
Μαρινέλλα υπερασπίστηκε και τις μνήμες
της μεγάλης Ερμηνείας. Σε μια εποχή που
πλεονάζει το πλαστικό σουξέ και ακόμη
και οι «μεγάλοι» του τραγουδιού μικραίνουν
το συναίσθημα της ερμηνείας όσο να
χωρέσει στα μέτρα μιας εφήμερης επιτυχίας,
εκείνη υπεράσπισε τη μνήμη της εκφοράς
του Λόγου, τη δύναμη της λεπτής χειρονομίας,
την ανάσα προς το κοινό. Και μεγέθυνε
τα -ακόμη και μικρότερα κάποτε- τραγούδια
της ως τα μέτρα της μεγάλης επικοινωνίας
του αισθήματος.
Όλη
η ζωή της Μαρινέλλας πέρασε μπροστά
από τα μάτια και τα αυτιά ενός κοινού,
που ξεσπούσε θαρρείς στο χειροκρότημα,
σαν να ήθελε να την αγγίξει, να την
νιώσει. Και στο φινάλε, όταν εκείνη
ξαναχάρισε το ολοκαίνουργιο τραγούδι
«Γυάλινη καρδιά», των Λίνας Νικολακοπούλου
- Νίκου Αντύπα (το οποίο μάλιστα
σιγοψιθύρισε, «Άμμος
ήτανε προτού γυαλί να γίνει…», η
αίθουσα!), την αποθέωνε όρθιο -κίνηση
τιμής προς την Κυρία.
Χόρεψε,
γήτευσε τα φώτα, το σκοτάδι και τη
μοναξιά της σκηνής, εκεί που, όπως πάντα
λέει, μεταμορφώνεται. Γέλασε, συγκινήθηκε,
ανέλαβε πρώτο ρόλο στις φιγούρες ενός
τάνγκο (το ολοκαίνουργιο «Στα χέρια της
βραδιάς») σε κατακόκκινο βελούδινο
φόντο ή στα χορευτικά ενός… Ελληνικού
μιούζικ χολ. Κι' η Μαρινέλλα έστειλε τη
φωνή της, καθάρια, στέρεα, φορτισμένη,
ανέγγιχτη από χρόνο κι' από τερτίπια
(μια «δασκάλα» τεχνικής δεν υποκύπτει
στις ευκολίες) να συναντήσει όσες καρδιές
βρήκε ανοιχτές. Για όσα «τα
έζησε, τα χάρηκε, τα γιόρτασε…».
Όχι σαν «Φωνή από φως». Σαν μνήμη (μνήμες)
από φως!
Info.
«Φωνή
από φως» και απόψε, την Παρασκευή 2
Απριλίου, το Σάββατο 3 και τη Μεγάλη
Δευτέρα 5 Απριλίου 2004, στις 20:30, στο Μέγαρο
Μουσικής Αθηνών (Βασιλίσσης Σοφίας και
Κόκκαλη, τηλ. 210-7282333). Χορηγός: INTRACOM. Τα
εισιτήρια έχουν προπωληθεί.
 |
| Photo credit: Dinos Diamantopoulos © 2004 |
Σκηνοθεσία:
Σταμάτης Φασουλής
Χορογράφος:
Δημήτρης Παπάζογλου
Βίντεο:
Νίκος Σούλης
Σκηνικά:
Γιώργος Γαβαλάς
Κοστούμια:
Κατερίνα Παπανικολάου
Κείμενα:
Θοδωρής Πετρόπουλος
Ηχοληψία:
Γιάννης Σμυρναίος
Σχεδιασμός
φωτισμών: Φίλιππος Κουτσάφτης
Συμμετέχουν
οι ηθοποιοί: Λίνα Εξάρχου, Λαέρτης
Μαλκότσης, Θοδωρής Πανάς, Σταυριάννα
Πανδή, Παναγιώτης Πετράκης.
Χορεύουν:
Νινέσα Γκιούντερ, Κρίστης Κουπάτος,
Μαρία Λυραράκη, Ανδρόνικος Πολυδώρου.
Τραγουδούν:
Φλώρα Θεοδώρου, Γιώργος Φανάρας, Άγγελος
Χρονάς.
Παίζουν
οι μουσικοί: Γιώργος Καραντίνης
(μπουζούκι), Γιώργος Κοντογιάννης
(μπουζούκι), Φίλιππος Τσεμπερούλης
(πνευστά), Γιώργος Μαρινάκης (βιολί),
Νίκος Ζέρβας (πλήκτρα), Δημήτρης
Κωστόπουλος (πλήκτρα), Λευτέρης Γρίβας
(ακκορντεόν), Χρήστος Ζέρβας (κιθάρα),
Χριστόφορος Κροκίδης (κιθάρα), Δημήτρης
Μπουρμάς (μπάσο), Δημήτρης Μαρινάκης
(κρουστά), Σπύρος Δόριζας (ντραμς),
Αουρέλια Ροτάρου - Δεσποτίδη (βιολί),
Μαρία Ρεμπούτσικα (βιολί), Αλίκη
Στεφανοπούλου (βιόλα), Πλούταρχος
Ρεμπούτσικας (τσέλο)
Ενορχήστρωση
- Μουσική διεύθυνση: Γιώργος Νιάρχος
Ακολουθήστε μας:
·
FACEBOOK
·
YOUTUBE
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου