4 Ιουλίου 2014

Μια συζήτηση με την κορυφαία τραγουδίστρια (Συνέντευξη)

ΟΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ
ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΣΤΕΡΗΜΕΝΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ.
ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΙΛΑΩ ΓΙΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ.

«Μια ευθεία και ήσυχη ζωή θα ήταν πάρα πολύ ανούσια. Τα κενά αέρος είναι που κάνουν ενδιαφέρον το ταξίδι. Οι στιγμές του κινδύνου και της διαφορετικότητας»

Η Μαρινέλλα ερμηνεύει τις μεγάλες επιτυχίες της στο Θέατρο Λυκαβηττού, στο πλαίσιο μια καλοκαιρινής περιοδείας, με τίτλο «Άμμος ήτανε…».
Marinella graces the cover of EIKONES Magazine.
| Photo credit: Menelaos Myrillas ©

Συνέντευξη της Μαρινέλλας
στον δημοσιογράφο Νίκο Αντωνιάδη
για το ένθετο περιοδικό «Εικόνες»
της εφημερίδας «Το Έθνος της Κυριακής»

Κυκλοφορία: 4 Ιουλίου 2004, Ελλαδα

Φωτογραφίες: Μενέλαος Μυρίλλας ©


Το ραντεβού μας ήταν Τρίτη 29 Ιουνίου, απόγευμα, στο σπίτι της στην Κηφισιά. Βρίσκομαι στην πόρτα του κήπου με μια δεκάλεπτη καθυστέρηση. Χτυπάω το κουδούνι. Με υποδέχεται η ίδια, ντυμένη μ' ένα μπλε άπιετο παντελόνι, ανοιχτόχρωμη φαρδιά μπλούζα και κόκκινα αθλητικά παπούτσια. Από τον καύσωνα της πόλης βρίσκομαι στη δροσιά του χώρου υποδοχής. Πίσω μου, κάτω από τη μεγάλη σκάλα το καροτσάκι του Δημήτρη, του μόλις δέκα μηνών εγγονού της. Μπροστά μου ένα πιάνο με ουρά στην είσοδο του άνετου σαλονιού. Προχωράω, κατεβαίνω ένα σκαλί και κάθομαι στη δεξιά πλευρά, στον αναπαυτικό καναπέ που βρίσκεται τοποθετημένος απέναντι ακριβώς από τις τζαμαρίες, που επιτρέπουν στο βλέμμα να τριγυρνάει στην αυλή του σπιτιού. Πάνω στο στρογγυλό γυάλινο τραπέζι υπάρχουν κέικ σοκολάτας και παν νόστιμα κουλουράκια που έχει φτιάξει η ίδια μαζί με μια λευκή κανάτα γεμάτη με ελαφρύ ζεστό γαλλικό καφέ. Θα προτιμούσε να μην κάπνιζα -είμαι βέβαιος γι' αυτό-, αλλά η έμφυτη ευγένεια της και η ροπή της στη φιλοξενία την οδηγούν στη εξαίρεση -δεν είναι η μόνη, είμαι βέβαιος και γι' αυτό. Παίρνει ένα μπουκάλι νερό εμφιαλωμένο και αράζει στον καναπέ. Το κλίμα της συζήτησης είναι εξαιρετικά ευχάριστο, αφού μόλις πριν από λίγα εικοσιτετράωρα η Εθνική Ελλάδας είχε πάρει ισοπαλία από την αντίστοιχη του ποδοσφαίρου της Ισπανίας. «Αθλητικοί τύποι» και οι δυο, βρίσκουμε «χώρο» να πιαστούμε από κουβέντες, αν και ξέρουμε ότι η συνομιλία μας θα δημοσιευτεί την ημέρα του τελικού του «EURO 2004» (Κυριακή 4 Ιουλίου). Μιλάμε για τη Θεσσαλονίκη -πατρίδα και των δυο-, για τον Άρη -αγάπη και των δυο-, για το γκαζόν του κήπου, για το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, για τη μεγάλη φετινή περιοδεία της, για τα «reality» τηλεπαιχνίδια με τους τραγουδιστές, για τη μοναξιά, για τους χωρισμούς, για τα ζώα, για τους ανθρώπους. Δεν της αρέσει και πολύ να φωτογραφίζεται, αλλά συμφωνούμε να κάνουμε μια προσπάθεια με τον φωτογράφο Μενέλαο Μυρίλλα στη συναυλίας της στο Λυκαβηττό (Δευτέρα 21 Ιουνίου). Το μάτι μου πέφτει κάποια στιγμή σε διάφορα μικροαντικείμενα που βρίσκονται σε μια μικρή βιβλιοθήκη δεξιά μου. Είναι κομμάτια που της κίνησαν το ενδιαφέρον σε ταξίδια εκτός Ελλάδας…

- Τι σας συγκινεί στα ταξίδια;
- Πάρα πολλά πράγματα, πέρα απ' το ίδιο το ταξίδι. Υπάρχει ωραιότερη στιγμή από την ώρα που το αεροπλάνο σηκώνεται και χάνεται στα σύννεφα; Σαν το τραγούδι του Κώστα Χατζή.

- Εκεί η γη μοιάζει με ζωγραφιά;
- Αλήθεια είναι. Από τις πιο ενδιαφέρουσες ζωγραφιές (χαμογελάει).

- Πόσο σας επηρεάζει το σκηνικό του ταξιδιού σαν άνθρωπο, σαν καλλιτέχνη;
- Ομολογώ ότι είναι ερεθιστικό να ζεις ο ίδιος άνθρωπος σε διαφορετικό κάθε φορά σκηνικό. Αυτό σε εμπνέει, σε ενθουσιάζει, σε ηρεμεί… Ένα πράγμα με νευριάζει, αδερφέ, πάρα πολύ στα ταξίδια και θα στο πω. Νευριάζω όταν βλέπουν κάτι ωραίο, κάτι μοναδικό τα μάτια μου και δεν είναι δίπλα μου οι άνθρωποι που αγαπώ και μ' αγαπάνε. Θέλω να είναι εκεί μαζί μου οι δικοί μου, οι φίλοι μου, για να δουν αυτό το πολύ ωραίο πράγμα που βλέπω εγώ.

- Θυμάστε την πρώτη φορά που το νιώσατε έντονα;
- Το θυμάμαι. Ήταν στους καταρράκτες του Νιαγάρα. Αξέχαστη εμπειρία. Φοβερό ταξίδι.

- Έχετε σκεφτεί ποτέ, αλήθεια, τι είναι αυτό που μπορεί να κάνει αξέχαστο, το ταξίδι της ζωής;
- Τα κενά αέρος. Μπορεί πολλοί να λένε ότι είναι επικίνδυνα και σε τρομάζουν, αλλά αξίζουν αυτά τα ταρακουνήματα. Μια ευθεία και ήσυχη ζωή θα ήταν πάρα πολύ ανούσια. Τα κενά αέρος είναι που κάνουν ενδιαφέρον το ταξίδι. Οι στιγμές του κινδύνου και της διαφορετικότητας.


«Όταν ανεβαίνω στη σκηνή είναι άλλος πλανήτης. Χαίρομαι, αγαπώ, διασκεδάζω. Για τον εαυτό μου και με τον εαυτό μου. Δεν το κάνω αγγαρεία, δεν το κάνω για να πληρωθώΌταν κατεβαίνω, κατεβαίνω. Τίποτα από 'μένα δεν μένει πάνω στη σκηνή»

Η Μαρινέλλα ερμηνεύει τις μεγάλες επιτυχίες της στο Θέατρο Λυκαβηττού, στο πλαίσιο μια καλοκαιρινής περιοδείας, με τίτλο «Άμμος ήτανε…».
Marinella at the Lycabettus Theater in Athens.
| Photo credit: Menelaos Myrillas © June 21, 2004

- Σας πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι η φωνή σας μπορεί να είναι για κάποιους ένα αεροπλάνο που τους κάνει να χάνονται στα σύννεφα; Που κάνει τη ζωή να μοιάζει ζωγραφιά;
- Τώρα γιατί λες τέτοια πράγματα.

- (Χαμογελάω) Μια ερώτηση έκανα.
- (Μικρή παύση) Φαντάζομαι ότι αρκετοί περνούν καλά ακούγοντάς με.

- Είστε δηλαδή καλή «πιλότος».
- Όλοι είμαστε «πιλότοι». Ο καθένας όμως του εαυτού του. Αν μπορούμε κι' αυτό. Δόξα τω Θεώ, η δικιά μου βάρδια πήγε καλά μέχρι τώρα.

- Πότε ξεκίνησε;
- Από τότε που γεννήθηκα.

- Σας αγχώνει το ότι κάποτε θα σταματήσει;
- Όχι, καθόλου.

- Ποτέ δεν σας φόβισε ο χρόνος;
- Ποτέ. Τον ξέρω παρά πολύ καλά γιατί τον έχω φίλο. Πάμε πάρα πολλά χρόνια μαζί, παρέα. Ήσυχα, αθόρυβα και φυσιολογικά. Ο χρόνος, ξέρεις, είναι ακαριαίος και ακέραιος σύντροφος. Απίστευτα δίκαιος.

- Τι εννοείτε;
- Εννοώ ότι σου συμπεριφέρεται όπως ακριβώς του συμπεριφέρεσαι. Είναι μια σχέση που θέλει υπομονή, αγάπη, ηρεμία και σκέψη. Δεν τον κοροϊδεύεις, δεν σε κοροϊδεύει. Αν διανοηθείς να του φερθείς μπαμπέσικα θα σε διαλύσει, θα σε εκθέσει, δεν θα σε λυπηθεί, δεν θα σου χαριστεί. Τον νταντεύεις τον χρόνο και σε νταντεύει.

- Ο θάνατος δεν είναι το τέλος του χρόνου;
- Ε, και λοιπόν; Είναι. Είναι και ο θάνατος μέσα στα πράγματα. Έλεγες πριν για τα ταξίδια. Και τα ταξίδια κάποτε τελειώνουν. Όλα τελειώνουν. Ούτε αγχώνομαι, ούτε φοβάμαι. Μακάρι να είμαι καθιστή όταν έρθει. Δεν θέλω να ταλαιπωρήσω κανέναν.

- Ο θάνατος μας, έτσι κι' αλλιώς, δεν είναι το πέρασμα μας στο σύμπαν της σιωπής;
- Πριν έρθουμε στον κόσμο και αφού φύγουμε η έννοια της σιωπής δεν υπάρχει. Η σιωπή δεν υπάρχει αν δεν υπάρχουμε εμείς να την αντιληφθούμε.

- Η σιωπή προηγείται της μουσικής ή έπεται;
- Όταν μιλάω για σιωπή εννοώ τη στιγμή που συγκεντρωνόμαστε στους ήχους που κατοικούν μέσα μας, στο μυαλό, στο είναι μας. Η σιωπή είναι η μαγική στιγμή που μπορούμε να ακούσουμε τον εαυτό μας. Η σιωπή μας γεμίζει. Δεν αφήνει τίποτα κενό. Η σιωπή είναι παντού. Δεν υπάρχει ωραιότερη μουσική από το σταμάτημα της μουσικής.

- Άρα είναι ήχος η σιωπή;
- Ωραιότατος. Είναι μουσική. Τα λατρεύω, αυτά τα σταματήματα. Το μεγαλείο της σιωπής δεν μετριέται.

- Δεν ζούμε στιγμή απουσίας των ήχων ποτέ;
- Ο ήχος είναι πάντα παρών. Ακόμα και όταν δεν φτάνει από έξω στα αυτιά μας, φτάνει στα αυτιά από μέσα μας. Αν βρεθούμε σ' ένα άδειο εντελώς μονωμένο δωμάτιο, τότε αρχίζουμε να ακούμε τον εαυτό μας, τους ήχους του, τους ρυθμούς του. Είναι η ώρα που συγκεντρωνόμαστε πολύ πιο εύκολα στους ήχους μας. Η ώρα που μιλάει η δική μας μουσική.

- Με άλλα λόγια, η μουσική είναι έτσι κι' αλλιώς μια γλώσσα κι' αυτή.
- Και μάλιστα πολύ ακριβής. Απολύτως ακριβής. Αρκεί να χρησιμοποιείται για να εκφράσει κάτι αληθινό, κάτι που υπάρχει. Από μόνες τους οι νότες ή οι λέξεις δεν μπορούν να πουν τίποτα. Αρχίζουν να έχουν σημασία όταν συλλαμβάνεις κάτι και θες να το πεις, να το εκφράσεις. Τότε ακόμα και ο τρόπος που αναπνέεις έχει άλλο νόημα. Το ενδιαφέρον βρίσκεται σ' αυτό που κρύβουν οι λέξεις και οι νότες. Μπορεί να πεις τραγουδιστά χιλιάδες λέξεις και να μην προκαλέσεις καμιά αίσθηση, μέχρι τη στιγμή που θα βάλεις τρόπο και ψυχή σ' αυτό που κάνεις.

- Αλήθεια, έχετε απαντήσει στο ερώτημα γιατί υπάρχει η τέχνη;
- Με ακρίβεια όχι, αλλά ό,τι υπάρχει έχει έναν λόγο. Όταν οι λόγοι της ύπαρξης δεν είναι ορατοί, η μαγεία σε χτυπάει κατά κούτελα σαν ένα λουλούδι που ανθίζει, που ίσως δεν περίμενες να ανθίσει. Μα τι λέμε, Θεέ μου, για ταξίδια, για πιλότους, για σιωπή, περίεργα πάμε την κουβέντα.

- (Χαμογελάω) Ωραία, ας πούμε για τα λουλούδια.
- (Γελάει) Εγώ τα 'χω φυτέψει όλα όσα βλέπεις.

- Σας αναγνωρίζουν;
- Βεβαίως. Μιλάμε καθημερινά. Τα περιποιούμαι, τα προσέχω με όλη τη σημασία της λέξης. Βλέπεις εκείνο το μωβ - άσπρο δεξιά… Μέχρι προχθές ήταν λίγο ζαβλακωμένο. Κοίτα το σήμερα. Έλα μαζί μου.

Σηκωνόμαστε από τον καναπέ, ανοίγει τις μεγάλες τζαμαρίες και ξεκινάμε για μια ξενάγηση στη μεγάλη αυλή που απλώνεται περιμετρικά στο σπίτι. Περπατάμε στα πετρόστρωτα κομμάτια δίπλα στα λουλούδια και τις μεγάλες γλάστρες που έχει ζωγραφίσει με τα χέρια της, πατάμε τα βότσαλα που έχει φέρει από τις παραλίες της Χαλκιδικής, ακουμπάμε το τραπέζι της αυλής που έχει φτιάξει μόνη της. «Αυτά τα παγκάκια θέλουν λίγο τρίψιμο και λουστράρισμα. Θα τελειώσουν την άλλη εβδομάδα. Μην το βλέπεις έτσι το γκαζόν. Αύριο το πρωί περιμένω τον ανιψιό μου για να το τελειώσουμε». Μαθαίνω όλο και περισσότερα γι' αυτό το σπίτι που τόσο αγαπάει. Το σπίτι που αγόρασε το 1977, πριν 27 χρόνια από την Ρένα Βλαχοπούλου, στην οποία άρεσε πάρα πολύ να αγοράζει σπίτια, να τα φτιάχνει και να τα πουλάει μετά. Δίπλα στην είσοδο ακριβώς είναι το μικρό εκκλησάκι του Αϊ-Γιώργη. Το έφτιαξε πριν από έξι χρόνια ακριβώς, το 1998. Ανοίγει την πόρτα για να δω το εσωτερικό του. Είναι ένας κανονικός μικρός ναός, στον οποίο, όπως μαθαίνω, ιερουργεί ο παπάς της ενορίας. Και αυτός φτιαγμένος με την απόλυτη προσωπική φροντίδα της Μαρινέλλας. Στη μεγάλη αυλή υπάρχουν δυο σκυλιά. Ο Ράιφ είναι σκουρόχρωμος αρσενικός φύλακας και πιο τζαναμπέτης, και μια ανοιχτόχρωμη θηλυκή, η Άκουα. Περπατάμε μέχρι το δεξί άκρο όπου βρίσκεται η ράμπα του γκαράζ και επιστρέφουμε στον καναπέ του σαλονιού. «Αγαπώ το καθετί εδώ μέσα. Ό,τι βλέπεις εδώ έχει πάρα πολλή προσωπική εργασία. Είμαι παρούσα καθημερινά. Ξέρεις, ξυπνάω πολύ πρωί. Από τις έξι, έξι και μισή είμαι κάθε μέρα στο πόδι. Ασχολούμαι. Γυρίζω, ελέγχω τα πάντα. Διορθώνω, παραγγέλνω, επιβλέπω τους μαστόρους, μ' αρέσει, το απολαμβάνω και το θέλω, περιποιούμαι τα δέντρα, τα λουλούδια μου, φροντίζω τα σκυλιά».

- Τα ζώα είναι πιο πιστά από τους ανθρώπους;
- Τα είδες πως συμπεριφέρονται; Πριν έρθεις τους είπα ότι περιμένω κόσμο και θέλω να κάτσουν στα αβγά τους. Τα είδες; (μικρή παύση). Η διαφορά μεταξύ ανθρώπων και ζωντανών είναι ότι τα ζώα σκέφτονται περισσότερο από τους ανθρώπους και δείχνουν μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στον άνθρωπο απ' ό,τι οι άνθρωποι στους ανθρώπους.

- Εσείς πιστεύετε ότι όλοι οι άνθρωποι γύρω μας είναι σημαντικοί;
- Πιστεύω στους ανθρώπους. Πάρα πολύ. Έτσι είναι όπως το λες. Είναι όλοι σημαντικοί, αρκεί να είναι άνθρωποι. Εγώ ένα πράγμα δεν ξέρω. Να κοροϊδεύω. Οπότε είμαι σίγουρη ότι δεν θα με κοροϊδέψεις. Σε κανένα επίπεδο. Δεν είμαι δημοσιοσχετίστας, ό,τι έχω να πω το λέω καθαρά και ανοιχτά, είμαι ειλικρινής και πιστεύω ότι έτσι είναι και αυτός που βρίσκεται απέναντί μου. Πάντα έτσι ήμουν και έτσι θα μείνω. Τώρα θα αλλάξω; Και να ήθελα είναι πολύ αργά.


«Η σχέση με τον χρόνο θέλει υπομονή, αγάπη, ηρεμία και σκέψη. Δεν τον κοροϊδεύεις, δεν σε κοροϊδεύει. Αν διανοηθείς να του φερθείς μπαμπέσικα θα σε διαλύσει, θα σε εκθέσει, δεν θα σε λυπηθεί, δεν θα σου χαριστεί»

Η Μαρινέλλα ερμηνεύει τις μεγάλες επιτυχίες της στο Θέατρο Λυκαβηττού, στο πλαίσιο μια καλοκαιρινής περιοδείας, με τίτλο «Άμμος ήτανε…».
Marinella performing at the Lycabettus Theater.
| Photo credit: Menelaos Myrillas © June 21, 2004

- Πείτε μου ειλικρινά, νιώσατε ποτέ όλα αυτά τα χρόνια προϊόν;
- Όχι, ποτέ. Δοξάζω τον Θεό γι' αυτό.

- Ο Θεός ευθύνεται γι' αυτό ή εσείς;
- (Χαμογελάει) Και οι δυο.

- Ο Θεός τραγουδάει; Έχει ωραία φωνή;
- Δεν μ' αρέσει να κάνω τέτοιες σκέψεις. Ένα πράγμα θα σου πω κι' άσε τα κόλπα. Ο Κύριος τα 'χει φτιάξει όλα τέλεια. Με πολλή σκέψη, φροντίδα, απέραντη αγάπη για τα δημιουργήματα του. Τελεία και παύλα.

- Ποια είναι η δύναμη της τέχνης σήμερα για 'σας;
- Το μόνο που ξέρω είναι ότι ένας άνθρωπος μπορεί μέσα από το τραγούδι, μέσα από τη μουσική να εκφράσει τα μέσα του μ' έναν τρόπο που αντανακλά και την ψυχή ενός άλλου ανθρώπου, χιλιόμετρα μακριά. Η τέχνη έχει αυτήν την δύναμη να μας κρατάει παρέα, να μην νιώθουν μόνα τους τα αισθήματα μας, οι σκέψεις μας, οι χαρές μας. Δεν είναι απίστευτο αυτό; Δεν είναι μαγικό; Είναι αυτή η χημεία μιας στιγμής που μπορεί να μας πηγαίνει και να μας πηγαίνει…».

- Την απολαμβάνετε την τέχνη σας;
- Πάρα πολύ. (Μικρή παύση. Γεμίζει το φλιτζάνι μου με ζεστό γαλλικό). Απολαμβάνω την αγάπη που έχω για το τραγούδι. Το τραγούδι είναι το μέλι της ζωής μου. Αυτό ρέει μέσα μου από μικρό παιδί. Απολαμβάνω την αγάπη γι' αυτήν τη δουλειά. Την απολαμβάνω με όλες μου τις αισθήσεις.

- Δεν σας κούρασε ποτέ αυτή η δουλειά;
- Όχι, ποτέ. Όταν ανεβαίνω στη σκηνή είναι άλλος πλανήτης. Χαίρομαι, αγαπώ, διασκεδάζω. Εγώ, για τον εαυτό μου και με τον εαυτό μου. Δεν το κάνω αγγαρεία, δεν το κάνω για να πληρωθώ.

- Κι' όταν κατεβαίνετε από τη σκηνή;
- (Χαμογελάει) Αρκετές φορές, όταν η κόρη μου η Τζωρτίνα ήταν μικρή, την έπαιρνα μαζί μου στη δουλειά. Της έλεγα: «Αυτό που είδες εκεί πάνω δεν έχει καμία σχέση με τη μαμά. Αυτή που είδες εκεί δεν ήταν η μαμά». Εκεί πάνω είμαι άλλος άνθρωπος. Εκεί δεν μ' αγγίζει τίποτα. Όταν κατεβαίνω, κατεβαίνω. Τίποτα από 'μένα δεν μένει πάνω στη σκηνή».

- Αυτό είναι κάτι που μαθαίνεται;
- Αυτό είναι κάτι που συμβαίνει σε 'μένα πάρα πολλά χρόνια τώρα. Η σκηνή είναι σκηνή, το σπίτι, σπίτι, το σούπερ-μάρκετ, σούπερ-μάρκετ».

- Όταν σβήνουν τα φώτα δηλαδή ξεχνάτε ότι είστε τραγουδίστρια;
- Τελείως. Τελείως όμως. Δεν μπορώ να στο πω αλλιώς. Εντελώς. Κι' αυτό δεν αλλάζει.


«Δες για παράδειγμα τα νέα παιδιά. Η δόξα, το εύκολο χρήμα, οι τηλεοράσεις. Το βράδυ κοιμούνται άγνωστα και το πρωί ξυπνάνε φίρμες μεγάλες. Είναι μια ολόκληρη διαδρομή χωρίς διαδρομή. Δεν είναι κακό αυτό;»

Η Μαρινέλλα ερμηνεύει τις μεγάλες επιτυχίες της στο Θέατρο Λυκαβηττού, στο πλαίσιο μια καλοκαιρινής περιοδείας, με τίτλο «Άμμος ήτανε…».
Marinella at the Lycabettus Theater in Athens.
| Photo credit: Menelaos Myrillas © June 21, 2004

- Έχουν αλλάξει πολλά πράγματα στη ζωή μας τα τελευταία χρόνια. Το τραγούδι άλλαξε;
- Η ουσία του τραγουδιού μπορεί να αλλάξει; Νομίζω όχι, ποτέ. Εσύ τι λες; (Μικρή παύση). Έχει αλλάξει πολύ το σύστημα γύρω του.

- Τι εννοείτε;
- Δες για παράδειγμα τα νέα παιδιά. Η δόξα, το εύκολο χρήμα, οι τηλεοράσεις. Το βράδυ κοιμούνται άγνωστα και το πρωί ξυπνάνε φίρμες μεγάλες.

- Είναι κακό αυτό;
- Ε, μα τι είναι καλό; Είναι σαν να βάζεις τον σπόρο της ντομάτας το βράδυ και το πρωί να την τρως. Λείπει όλο το μεσαίο διάστημα της ωρίμανσης, της δοκιμασίας. Είναι μια ολόκληρη διαδρομή χωρίς διαδρομή. Προνήπιο, νήπιο, δημοτικό, γυμνάσιο, λύκειο, πανεπιστήμιο. Έχεις δει κανένα νήπιο να μπαίνει στο πανεπιστήμιο; Δεν είναι κακό αυτό; Φυσικά είναι κακό. Είναι καταστροφικό. Δεν είναι προετοιμασμένα τα παιδιά να ζήσουν τέτοιον εφιάλτη.

- Είναι όμως αποφασισμένα να τον ζήσουν.
- Αυτό δεν μου λέει τίποτα απολύτως. Και δεν είμαι σίγουρη ότι είναι αποφασισμένα. Τους φουσκώνουν τα μυαλά, τους εκμεταλλεύονται και τους καταστρέφουν. Θυμάσαι που λέγαμε πριν για τον χρόνο; όλα τα πράγματα θέλουν το ντάντεμα τους. Τη φροντίδα του χρόνου και την περίοδο της προετοιμασίας τους. Αγάλι - αγάλι γίνεται η αγουρίδα μέλι.

Η Μαρινέλλα ερμηνεύει τις μεγάλες επιτυχίες της στο Θέατρο Λυκαβηττού, στο πλαίσιο μια καλοκαιρινής περιοδείας, με τίτλο «Άμμος ήτανε…».
Marinella at the Lycabettus Theater in Athens.
| Photo credit: Menelaos Myrillas © June 21, 2004
- Χρειάστηκε προετοιμασία για να αποφασίσετε φέτος αυτήν τη μεγάλη περιοδεία στην Ελλάδα;
- Είχα πολλά χρόνια να κάνω κάτι ανάλογο. Και φέτος θα πάω και σε μέρη που δεν έχω ξαναπάει. Τρίκαλα, Ζάκυνθο, Άργος. Στην Αρχαία Ολυμπία δεν έχω πάει. Στους Φιλίππους δεν έχω πάει ποτέ. Νομίζω ότι θα είναι πολύ ωραία. Και ελπίζω να έρθει ο κόσμος και να το διασκεδάσει.

- Φέτος όμως εκτός από την καλοκαιρινή περιοδεία υπάρχει και νέος δίσκος. Το «Άμμος ήτανε»;
- Ναι, αυτή η ολοκαίνουργια δουλειά με τη Λίνα Νικολακοπούλου και τον Νίκο Αντύπα. (Μικρή παύση). Τι να πω; Ήμουν πραγματικά πολύ τυχερή. Πρώτη φορά δούλεψα δίσκο οχτώ ολόκληρους μήνες. Το γλεντήσαμε όμως, με τα παιδιά, το φχαριστηθήκαμε.

- Ποια είναι η πιο γοητευτική περίοδος στην ενασχόληση ενός τραγουδιστή με τη γλώσσα του τραγουδιού;
- Αυτή ακριβώς η περίοδος που σου είπα. Η προετοιμασία, η δοκιμή, η πρόβα.

- Αυτή η περίοδος είναι τέχνη;
- Είναι η γέννα, ο πόνος, η δυσκολία. Είναι τέχνη με τα όλα της. Είναι η ρίζα που θα πετάξει τον βλαστό. Είναι πολύ μεγάλο πράγμα.

- Η γνώση, η εμπειρία μας μπορεί να μας στερήσει δρόμους προς την έκπληξη;
- Το αντίθετο πιστεύω. Λέγαμε πιο πριν ότι συγκρίνοντας το τότε με το τώρα στη ζωή μας, πολλά πράγματα άλλαξαν. Το τραγούδι όμως, η ουσία του τραγουδιού, είναι ίδια. Εγώ αντιμετωπίζω το ζητούμενο με την ίδια λογική. Δεν είπα «θα μπω στο στούντιο, θα τα πω, θα φύγω» γιατί τώρα πια έχω και μερικά χρονάκια παραπάνω στη δουλειά. Δυσκολεύτηκα κιόλας μ' αυτήν τη δουλειά. Κουράστηκα πολύ. Ήθελα να βρω τον τρόπο που ήθελαν τα παιδιά να πω τα τραγούδια. Η Λίνα και ο Νίκος ήθελαν κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό. Ήμουν μαθήτρια τους. Έπρεπε να βρω τον τρόπο να αγγίξω το σχήμα τους. Και τον βρήκα. Το ίδιο ισχύει και στην περιοδεία μου. Ανεβαίνω στη σκηνή όπως ανέβαινα πριν από είκοσι, πριν από τριάντα χρόνια. Η όποια γνώση και η οποία εμπειρία μας ανοίγει δρόμους προς το καινούργιο, προς την έκπληξη, προς τη δημιουργία.

- Ποια είναι η μεγαλύτερη διαφορά ανάμεσα στον άνθρωπο που παράγει την τέχνη και τον άνθρωπο που αναλαμβάνει να την πουλήσει;
- Α, είναι δύο εντελώς διαφορετικές δουλειές. Γι' αυτό να είσαι σίγουρος, θα σου όμως κάτι. Στα τόσο αντίθετα πράγματα είναι λάθος να ψάχνεις το προφανές, αυτό δηλαδή που τα χωρίζει και τα κάνει να μοιάζουν ή να είναι τόσο μακρινά μεταξύ τους. Ψάξε το συνδετικό τους. Ψάξε την αγάπη τους. Δες για παράδειγμα την Κατερίνα την Παπαδοπούλου από τη «Minos EMI». Τόσα χρόνια είμαστε μαζί και συνεργαζόμαστε άψογα. Η ειλικρίνεια και η αγάπη είναι η πιο στερεή γέφυρα.

- Μπορεί ένας ερασιτέχνης σήμερα να γίνει επαγγελματίας και να παραμείνει ερασιτέχνης;
- Α! Το πιο ωραίο πράγμα. Εγώ είμαι έτσι.

- Είναι κακό ο ερασιτέχνης να γίνει επαγγελματίας;
- Χωρίς να παραμένει ερασιτέχνης, ναι. Ξέρω κι' άλλους που τα καταφέρνουν. Τον Νταλάρα, τη Χαρούλα, τον Πάριο, τη Γαλάνη. Βλέπω και πιο νέα παιδιά. Στατιστικά μάλιστα μπορώ να σου πω ότι από αυτά τα νέα παιδιά, τα αγόρια τα καταφέρνουν πιο καλά από τα κορίτσια. Προσέχουν πιο πολύ. Κι' ένα πράγμα δεν πρέπει να ξεχνάνε. Ο πρώτος εχθρός που πρέπει να νικήσουν είναι το «γρήγορα».

- Ο δεύτερος;
- Το «πρόχειρα».


«Ήμουν ένας μπόλικος άνθρωπος και μ' αρέσουν οι μπόλικοι άνθρωποι. Δεν ζήλεψα ποτέ κανέναν στη ζωή μου, στη διαδρομή μου. Ποτέ. Το μπράβο το έλεγα και το λέω στους άλλους από την ψυχή μου. Είμαι χορτάτος άνθρωπος. Σε όλα»

Η Μαρινέλλα ερμηνεύει τις μεγάλες επιτυχίες της στο Θέατρο Λυκαβηττού, στο πλαίσιο μια καλοκαιρινής περιοδείας, με τίτλο «Άμμος ήτανε…».
Marinella performing at the Lycabettus Theater in Athens.
| Photo credit: Menelaos Myrillas © June 21, 2004

- Πείτε μου, έχετε καταλάβει τι είναι η επιτυχία;
- Καλή ερώτηση. Δεν το έχω σκεφτεί. Τι να 'ναι άραγε; (χαμογελάει).

- Καλή απάντηση (μικρή παύση). Υπάρχουν παγίδες για τον καλλιτέχνη;
- Όχι μόνο για τον καλλιτέχνη. Στη ζωή υπάρχουν συνέχεια παγίδες. Μια μεγάλη παγίδα είναι ο εαυτός μας. Οι παγίδες έχουν άμεση σχέση με τον χώρο και τον χρόνο. Με το «γιατί;», το «πότε;», το «πώς;» Για να τις αποφύγεις πρέπει να τις ανακαλύψεις την κατάλληλη στιγμή. Ποτέ δεν ξέρεις που βρίσκεται η επόμενη. Γι' αυτό η τέχνη, η όποια τέχνη, αλλά και η ζωή, θέλει συνεχή εγρήγορση. Αυτή η εγρήγορση, όσο κουραστική και να είναι, σε διατηρεί φρέσκο και δημιουργικό. Γινόμαστε ωραίοι και δημιουργικοί στην προσπάθεια να αποφύγουμε τις παγίδες.

- Υπάρχει ένα πρόσωπο που σας επηρέασε με τον τρόπο ή τη σκέψη του στη ζωή σας;
- (Χαμογελάει) Θα σου πω κάτι. Στη ζωή μου αγαπήθηκα και αγάπησα πολύ. Ο ντορβάς μου είναι γεμάτος. Έζησα έρωτες δυνατούς και με ανθρώπους που έμεινα δίπλα τους μεγάλα διαστήματα. Δεν είχα μέντορες στη ζωή μου. Είχα άντρες με τους οποίους έζησα γεμάτα χρόνια. Πάντοτε έπαιρνα τα καλά τους. Ήμουν ένας μπόλικος άνθρωπος και μ' αρέσουν οι μπόλικοι άνθρωποι. Δεν ζήλεψα ποτέ κανέναν στη ζωή μου, στη διαδρομή μου. Ποτέ. Το «μπράβο» το έλεγα και το λέω στους άλλους από την ψυχή μου. Είμαι χορτάτος άνθρωπος. Σε όλα. Ακόμα και τα χρόνια που περνούσαμε πείνα, δεν ήμουν στερημένη. Και να το θυμάσαι αυτό που θα σου πω: Οι επικίνδυνοι άνθρωποι είναι οι στερημένοι άνθρωποι. Και δεν μιλάω για τα λεφτά.

- Λένε ότι όσο πιο λίγα ζητάμε στη ζωή μας τόσο ανεβαίνει η τιμή μας;
- Δεν ξέρω τι λένε, εκείνο που ξέρω είναι ότι η πείνα του ανθρώπου φαίνεται στο μάτι του. Κι' αυτή η πείνα δεν έχει να κάνει με την τσέπη. Έχει να κάνει με το μυαλό, με την παιδεία, με την ανατροφή, με την αγάπη, με τον αληθινό έρωτα, με τη γνώση της ζωής.

- Η καλή φωνή είναι ένα τέλειο όργανο ή κάτι παραπάνω, κάτι πολύ περισσότερο;
- Η καλή φωνή είναι η φωνή που μπορεί να μεταφέρει. Η ευλογημένη φωνή, αυτό που λέμε μεγάλη φωνή.

- Ξέρετε μια ευλογημένη φωνή;
- Μόνο εγώ; Όλη η Ελλάδα την ξέρει. Η φωνή του Καζαντζίδη. Ο Καζαντζίδης τραγουδούσε όπως εμείς αναπνέουμε, όπως μιλάμε τώρα. Δεν έχει υπάρξει φωνή σαν του Καζαντζίδη και δεν ξέρω αν θα ξαναεμφανιστεί. Ο Καζαντζίδης δεν κυνήγησε να τραγουδήσει. Δεν ήθελε τα μαγαζιά και τις δουλειές γιατί δεν τραγουδούσε. Ανέπνεε. Μόνο τραγουδούσε.

- Αγαπάτε πιο πολύ τα κουπλέ ή τα ρεφρέν;
- Για τον τραγουδιστή, ο πρωταγωνιστής είναι το κουπλέ. Είναι το θεμέλιο του τραγουδιού. Για τον κόσμο, η δόξα είναι το ρεφρέν. Το κουπλέ είναι αυτό που κτίζει και στηρίζει το ρεφρέν. Ένα πανέμορφο κτίριο που το θαυμάζεις θα γινόταν θρύψαλα αν δεν είχε καλή στήριξη, καλή κατασκευή. Όλα τα ρεφρέν που θαυμάζουμε είναι γιατί δούλεψαν τα κουπλέ τους.

- Το ίδιο ισχύει και με τα ρεφρέν της ζωής;
- Με ρωτούσες πριν για την επιτυχία. Καθετί που ξεχωρίζει, όπου κι' αν είναι αυτό, ότι και αν είναι αυτό, είναι απόλυτα συνδεδεμένο με την προετοιμασία του. Γερό θεμέλιο, γερό κτίσμα. Πρόχειρη και μέτρια δουλειά, μηδέν εις το πηλίκο το αποτέλεσμα.

- Υπάρχει κάτι στη ζωή σας για το οποίο να έχετε μετανιώσει ολόψυχα;
- Για τίποτα. Στο λέω από την καρδιά μου. Ίσως λίγο να στεναχωρήθηκα με κάποια πράγματα, αλλά ποτέ δεν μετάνιωσα για τίποτα. Στη ζωή μου αγωνίστηκα, δούλεψα πολύ, κουράστηκα πολύ, πόνεσα, κανείς δεν μου χάρισε τίποτα, τράβηξα πολύ κουπί στη ζωή μου και το φχαριστήθηκα με την ψυχή μου.

- Όσο πιο πολύ πονάει ο άνθρωπος, λέτε, τόσο πιο πολύ ονειρεύεται;
- Είναι πολύ δύσκολο να ονειρεύεσαι όταν πονάς (χαμογελάει). Μάλλον ονειρεύεσαι για να μην πονάς. Κι' αυτό είναι το ωραίο και το μεγάλο και το ξεχωριστό. Ότι στο όνειρα δεν υπάρχει πόνος.

- Υπάρχει ένα όνειρο σας που θα θέλατε να γίνει πραγματικότητα σήμερα;
- Ένα; Πολλά έχω πάρα πολλά που θα ήθελα να γίνουν πραγματικότητα. Απλώς δεν προλαβαίνω. Θα ήμουν ανόητη αν δεν ήθελα κι' αν νόμιζα ότι προλαβαίνω (μικρή παύση). Και ανόητη δεν είμαι.

- Θα μου πείτε το πιο ενδιαφέρον πράγμα που είδαν τα μάτια σας όλα αυτά τα χρόνια;
- Νίκο, αν συνεχίσουμε έτσι δεν θα τελειώσουμε ποτέ. Πάμε τώρα να δούμε κάνα ματς και θα τα ξαναπούμε μόλις γυρίσω από την περιοδεία (χαμογελάει).

- Ευχαριστώ για την φιλοξενία.
- Εγώ ευχαριστώ.

Ακολουθήστε μας: 
· YOUTUBE 
 
| The Grande Dame of the Greek Song Marinella gave an interview to journalist Nikos Antoniadis for the insert magazine Eikones (Images) of the Greek newspaper To Ethnos Tis Kyriakis (The nation of Sunday), on the occasion of her concert tour in major cities of Greece and Cyprus, titled “Ammos itane… (Sand it's what it was…)”, during the summer of 2004. She was photographed by Menelaos Myrillas at the Lycabettus Theater, on June 21, 2004. | Release date: July 4, 2004 | Source: EIKONES Magazine (Issue 123).

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου