«Δεν
μου αρέσουν καθόλου οι ταμπέλες αυτές, όπως
“ντίβα”,
“θεά”,
“σταρ”
κλπ. Ποτέ
δεν αισθάνθηκα ντίβα. Αγάπησα
το Τραγούδι και με αγάπησε το κοινό.
Αυτό. Όλα
τα άλλα είναι περιτυλίγματα και
υπερβολές…»
 |
Photo
credit: George Kalfamanolis © April 2014
|
Συνέντευξη
της Μαρινέλλας
στον
δημοσιογράφο Βασίλη Μπουζιώτη
για
το ένθετο περιοδικό «Reallife»
της
εφημερίδας «Realnews»
Όρθιο
την αποθέωνε το κοινό στο Φεστιβάλ
Αθηνών το καλοκαίρι και εκείνη υποκλινόταν
συγκινημένη που είχε κερδίσει ένα ακόμα
-και ίσως το πιο απαιτητικό- «στοίχημα».
Η Μαρινέλλα, δικαιώνοντας τον τίτλο της
«μεγάλης κυρίας του ελληνικού τραγουδιού»,
ερμήνευσε συναρπαστικά τον έξοχο
θεατρικό μονόλογο «Η σονάτα του
σεληνόφωτος» του Γιάννη Ρίτσου. Τώρα
επιστρέφει σε αυτόν για λίγες μόνο
παραστάσεις στο «Gazi Music
Theatre» και με αφορμή τις
εμφανίσεις της ανοίγει την καρδιά της
στη «Realnews».
Μιλά για τη συνεργασία της με τον Σταύρο
Ξαρχάκο και τον Γιώργο Νανούρη, καταθέτει
την αγωνία της για όσα συμβαίνουν γύρω
μας και… κατακεραυνώνει τα «νούμερα»
που υπάρχουν στην τηλεόραση και το
«overdose»
κουτσομπολιού από το οποίο κινδυνεύει
η μικρή οθόνη. Καίρια, καυστική και όπως
πάντα απολαυστική, η Μαρινέλλα δεν
χαρίζεται πουθενά.
-
«Άφησέ με να 'ρθω μαζί σου. Τι φεγγάρι
απόψε!». Επιστρέφετε στη «Σονάτα του
σεληνόφωτος» του Γ. Ρίτσου, με την
οποία κερδίσατε το κοινό στο Φεστιβάλ
Αθηνών.
-
Τι
σπουδαίος στίχος αυτό «Άφησέ με να 'ρθω
μαζί σου. Τι φεγγάρι απόψε!». Ένα «διαμάντι»
είναι το μονόπρακτο αυτό του σπουδαίου
μας Γιάννη Ρίτσου και με συνάρπασε το
γεγονός ότι είχα την ευκαιρία να
αναμετρηθώ με αυτό, έχοντας κάνει δέκα μήνες πρόβες με τον χαρισματικό Γιώργο
Νανούρη που υπέγραψε τη σκηνοθεσία, με
γερό «εφόδιο» τις θεσπέσιες μουσικές
αλλά και τα τραγούδια του μοναδικού
Σταύρου Ξαρχάκου. Ήταν τόσο συγκινητική
η υποδοχή του κόσμου που γέμιζαν δάκρυα
τα μάτια μου. Δοκιμάστηκα σε κάτι
διαφορετικό από όσα είχα κάνει και το
κοινό ήταν και πάλι δίπλα μου, όπως
ελπίζω να είναι και τώρα στη νέα στέγη
που θα παιχτεί η «Σονάτα του σεληνόφωτος»,
στο φιλόδοξο και όμορφο «Gazi
Music Theatre»
της Ιεράς Οδού.
-
Είχατε κάνει θέατρο, αλλά φαντάζομαι
ότι αυτός ο μονόλογος
ήταν ό,τι δυσκολότερο τολμήσατε.
ήταν ό,τι δυσκολότερο τολμήσατε.
-
Ήταν
όντως το πιο δύσκολο και απαιτητικό απ'
όσα έχω κάνει ως σήμερα… Έπρεπε να
«γίνω» η «Γυναίκα με τα μαύρα» στο
εμβληματικό, βαθιά λυρικό έργο του
Ρίτσου, έπρεπε να «μεταμορφωθώ» στην
ηρωίδα του, που είναι εγκλωβισμένη στο
σπίτι της, ζώντας με μνήμες και φαντάσματα.
Δύσκολο το στοίχημα: η πρόζα και τα
τραγούδια, η ποίηση του Ρίτσου μελοποιημένη.
Δεν θα μπορούσα να τα καταφέρω, αν δεν
είχα αρωγούς τον παλιό, ισχυρό μου
Σταύρο, μαζί με τον ανερχόμενο Γιώργο
να με καθοδηγεί με δεινότητα. Δεν ήταν
δική μου η νίκη -ήταν κοινή μας νίκη.
Ομαδική νίκη!
-
Η ποίηση και η τέχνη γενικότερα μπορούν
να δώσουν
μια μικρή ανάσα σε δύσκολες ημέρες;
μια μικρή ανάσα σε δύσκολες ημέρες;
-
Έχει
αποδεχθεί πολλές φορές αυτό -και ναι,
αποδεικνύεται και τώρα. Ο κόσμος
χρειάζεται ένα «δεκανίκι» στους τόσους
άγριους καιρούς, που είναι σε πανικό
και δεν σταματά να δέχεται ισχυρά
χαστούκια από παντού… Φοβάμαι πολύ και
ξέρω ότι τα χειρότερα έρχονται, δυστυχώς.
Και δεν φοβάμαι για εμένα… Έζησα καλά,
ερωτεύτηκα, αγαπήθηκα, απέκτησα μια
υπέροχη οικογένεια, αναγνωρίστηκε η
δουλειά μου, αγαπήθηκα πολύ από τον
κόσμο, έβγαλα λεφτά… Φοβάμαι για τα
παιδιά μου και τα παιδιά των παιδιών
μου σε αυτό το σκηνικό - θρίλερ που ζούμε
καθημερινά. Από τη μία οικονομική ανέχεια
και από την άλλη βία παντού -δείτε τι
έγινε στο Παρίσι. Και πόσο θράσος υπάρχει…
Βγαίνουν και λένε «Αυτό που έγινε δεν
ήταν τίποτα. Θα δείτε τι θα κάνουμε ξανά
στο Παρίσι και τον Λευκό Οίκο, δεν θα
σταματήσουμε πουθενά»! Έναν εφιάλτη
ζούμε! Είναι πια γύρω μας, παντού. Ζούμε
με φόβο, με πανικό. Φοβόμαστε πια και
τον διπλανό μας… Και δεν μας φτάνει που
είμαστε τρομαγμένοι, έχουμε και κάποια
δελτία ειδήσεων που κάνουν την τρίχα
τριχιά και μας πανικοβάλλουν! Αν δεν
δεις επιλεκτικά πράγματα στην τηλεόραση,
κινδυνεύεις να τρελαθείς. Είναι απίστευτο…
«Με
το που αναλαμβάνω να κάνω κάτι, δεν
μπορώ παρά να δώσω τον καλύτερο μου
εαυτό… Το
έκανα πάντα, το
κάνω πάντα, θα
το κάνω πάντα. Μου
έλεγε ένας φίλος “Μα,
πώς μπορείς και κάνεις
πρόβες για
τη Σονάτα δέκα μήνες; Εγώ δεν θα μπορούσα…”. Κι'
απάντησα
“Αν
δεν μπορούσες, δεν
θα το έκανες όπως εγώ…”»
 |
Marinella rehearsing the "Moonlight
sonata" at "Peiraios 260", composed by Stavros Xarchakos and
directed by Yorgos Nanouris.
| Photo credit: Evi Fylaktou © July 14, 2015 |
-
Πείτε μου κάτι που σας ενοχλεί στην
τηλεόραση.
-
Οι
δεκάδες εκπομπές μαγειρικής. Ο κόσμος
δεν έχει να φάει και μας έπρηξαν με
τέτοιες εκπομπές, που έχουν να κάνουν
κυρίως με γκουρμέ κουζίνα. Παίρνει ο
άλλος 300 - 400 ευρώ τον μήνα, έχουν
κουτσουρέψει μισθούς και συντάξεις και
του δίνεις συνταγή με πανάκριβα υλικά;
Που δεν έχει να φάει ούτε φασολάδα;
Εξοργίζομαι!
-
Τώρα που πήρατε φόρα, τι άλλο σας «χαλάει»;
-
Το
«overdose»
κουτσομπολιού.
Παλιά αφορούσε μια συγκεκριμένη ώρα,
τώρα υπάρχει παντού! Βάζουν κάτι παιδάκια
αμόρφωτα στα πάνελ που έχουν γνώμη και
άποψη για όλα και για όλους… Εδώ
«καιγόμαστε» και κάθονται και κρίνουν
-ο Θεός να την κάνει κριτική αυτή!- την
τάδε που φόρεσε το τάδε παπούτσι με το
τάδε ρούχο. Άσε με χρυσό μου, που έχεις
και άποψη! Είναι ντροπή. Κρίνουν ανθρώπους
που έχουν φάει τη ζωή τους στον χώρο,
γιατί κράτησε τη λάθος τσάντα με το
λάθος αξεσουάρ. Δεν με χέζετε;
(σ.σ. γελάει) Ε,
μα ναι, άδικο έχω; Που δεν ξέρουν να
αρθρώνουν μια πρόταση και έχουν κι'
άποψη;
-
Ποιο πρόσωπο ξεχωρίζετε από τις
ψυχαγωγικές εκπομπές;
-
Τη
Μενεγάκη. Η Ελένη αξίζει, ό,τι κι' αν
λένε. Η Ελένη είναι η Ελένη και δεν μπορεί
να την κουνήσει τίποτα. Της βγάζω το
καπέλο! Και βλέπεις ότι, παρά την επιτυχία
της, δεν καβάλησε καλάμι, όπως κάτι άλλες
που το παίζουν ξερόλες -γέμισε ξερόλες
η τηλεόραση. Βάζουν ένα μίνι μέχρι απάνω,
φοράνε και την εικοσάποντη γόβα και
καμώνονται πως είναι κάποιες, ενώ είναι
τα απόλυτα τίποτα.
-
Και στις πίστες ντύνονται αποκαλυπτικά
όμως.
-
Αλλάξτε
το «ντύνονται» με το «γδύνονται»
(σ.σ. γελάει).
Όλα
έξω! Βιάζονται να πετύχουν και νομίζουν
ότι όσο πιο πολλά θα πετάξουν, τόπο πιο
πολύ θα «ανέβουν», αλλά τρώνε τα μούτρα
τους. Τους κάνουν κακό οι «μάνατζερ» -επίσης
ο Θεός να τους κάνει!- με τις συμβουλές
τύπου «ξεπούλα τα όλα». Γδύνονται και
προσπαθούν να υπάρξουν στον χώρο με
σκάνδαλα, έρωτες και παπαράτσι -
φωτογραφίες που στήνουν για να μπουν
ένα κουτάκι στο εξώφυλλο… Και τα παιδιά
τους «πουλάνε»!
-
Θυμάμαι που λέγατε σε παλαιότερη κουβέντα
μας
ότι πολλοί καλούν τους παπαράτσι μόνοι τους.
ότι πολλοί καλούν τους παπαράτσι μόνοι τους.
-
Οι
περισσότεροι. Εγώ πάω τα εγγόνια μου
στις κούνιες και δεν με έχει «συλλάβει»
παπαράτσι… Πώς γίνεται και τις πετυχαίνουν
όλες στην τρίχα; Από μόνο του «βρωμάει»
αυτό. Και καλά, «πούλα» τον γκόμενο σου,
αλλά να βγάζεις κάθε τόσο τα παιδιά σου
φάτσα - κάρτα; Απαράδεκτο! Να βλέπεις
τόσο πόνο, τόση φτώχεια, τέτοιο φόβο
γύρω και να έχεις και τα «νούμερα»…
Παράγινε η σαχλαμάρα, μαζεύτηκαν πολλά
«σκουπίδια» πια. Και το ένα «σκουπίδι»
να κάνει πιο πολύ θόρυβο από το άλλο…
Μια και λέμε για θόρυβο, δεν είναι τραγικό
που στα πάνελ μιλάνε όλοι μαζί, ο ένας
πάνω από τον άλλο; Με πιάνει πονοκέφαλος,
γι' αυτό και βάζω ταινίες να δω ή διαβάζω
κανένα βιβλίο. Να, τελευταία που έμεινα
κλεισμένη μέσα λόγω ενός ισχυρού
κρυώματος, «ρούφηξα» το νέο, υπέροχο
βιβλίο του Γιάννη Ξανθούλη «Την Κυριακή
έχουμε γάμο». Είναι τόσο όμορφο να
«δραπετεύεις» με μια καλή ταινία, ένα
ωραίο βιβλίο, μια δυνατή παράσταση.
Επανέρχομαι σε αυτό που λέγαμε στην
αρχή. Η τέχνη είναι ένα ισχυρό «δεκανίκι»
που μπορεί να σε κάνει να αποδράσεις
από όλα όσα σε βαραίνουν σε καθημερινή
βάση. Πρέπει να ξεφεύγει κανείς από τη
γενικότερη «θολούρα» που υπάρχει κι'
αυτό μπορεί να γίνει μόνο όταν βρίσκει
ανάσες μέσα από την τέχνη…
«Προσπαθούν
να υπάρξουν στον χώρο με σκάνδαλα, έρωτες
και παπαράτσι - φωτογραφίες που
στήνουν για
να μπουν ένα κουτάκι στο εξώφυλλο… Και
τα παιδιά τους
“πουλάνε”!»
 |
Marinella rehearsing the "Moonlight
sonata" at "Peiraios 260", composed by Stavros Xarchakos and
directed by Yorgos Nanouris.
| Photo credit: Evi Fylaktou © July 14, 2015 |
-
Το να ερμηνεύει κανείς Ρίτσο σε μια
τέτοια εποχή είναι σαν να δίνει ένα φιλί
ζωής;
-
Ναι,
το πιστεύω αυτό. Το ένιωσα στις παραστάσεις
του «Σεληνόφωτος» στο Φεστιβάλ Αθηνών.
Ο κόσμος «διψούσε» να ακούσει το
συγκλονιστικό αυτό κείμενο του Ρίτσου
και με το που τέλειωνε η παράσταση, που
σκηνοθέτησε με δεινότητα ο Γιώργος
Νανούρης, χειροκροτούσε για ώρα φωνάζοντας
«μπράβο!». Είναι σπουδαίο να συμβαίνει
αυτό και δίνω το φιλί της ζωής, όπως το
λέτε, με πολύ μεγάλη χαρά. Το έκανα τότε,
το κάνω και τώρα από καρδιάς.
-
Κάνετε και πάλι πρόβες για τη νέα
πρεμιέρα;
-
Ναι,
ξεκινήσαμε, γιατί είναι άλλος χώρος κι'
έχω τόσα λόγια να θυμηθώ η γυναίκα
(σ.σ. γελάει). Με
το που αναλαμβάνω να κάνω κάτι, δεν μπορώ
παρά να δώσω τον καλύτερο μου εαυτό γι'
αυτό… Το έκανα πάντα, το κάνω πάντα, θα
το κάνω πάντα. Μου έλεγε ένας φίλος «Μα,
πώς μπορείς και κάνεις πρόβες για τη
“Σονάτα” δέκα μήνες; Εγώ δεν θα μπορούσα».
Κι' απάντησα: «Αν δεν μπορούσες, δεν θα
το έκανες όπως εγώ». Κακά τα ψέματα, αν
δεν τα δίνεις όλα σε ό,τι κι' αν καταπιάνεσαι,
δεν θα πετύχεις. Κι' αν τύχει να πετύχεις,
δεν θα έχεις διάρκεια. Όταν ανεβάσαμε
με τον Τσακίρη το θεατρικό έργο «Γυναικών Πάθη» στο Ηρώδειο, κάναμε οκτώ μήνες
πρόβες και τώρα με τον άξιο Νανούρη και
με τον εξαιρετικό πιανίστα Νεοκλή
Νεοφυτίδη κάναμε δέκα… Και κάνουμε και
τώρα για τις νέες παραστάσεις μας, για
τις οποίες έχω λαχτάρα και ανυπομονησία.
Όπως έχω και άγχος. Δεν αλλάζει αυτό όσα
χρόνια κι' αν περάσουν, σε ό,τι κι' αν
κάνω. Κυρίως δε τώρα, που έχω στους ώμους
μου έναν τέτοιο μονόλογο, όπως του
Ρίτσου.
-
Κάνω
συζητήσεις και, όπως γνωρίζετε καλά,
δεν ανακοινώνω κάτι αν δεν έχουν κλειστεί
όλες οι λεπτομέρειες. Ούτε μου αρέσει
να μιλώ για κάτι νέο, όταν όλο μου το
βάρος είναι σε αυτό που κάνω τη συγκεκριμένη
στιγμή. Μπροστά μου για την ώρα υπάρχει
μόνο η μοναδική «Σονάτα του σεληνόφωτος»
και οι παραστάσεις που θα δώσουμε…
-
Στη σκηνή είστε μια ντίβα, στη ζωή όμως
όχι…
-
Δεν
μου αρέσουν καθόλου οι ταμπέλες αυτές,
όπως «ντίβα», «θεά», «σταρ» κλπ. Ποτέ
δεν αισθάνθηκα ντίβα. Αγάπησα το τραγούδι
και με αγάπησε το κοινό. Αυτό. Όλα τα
άλλα είναι περιτυλίγματα και υπερβολές.
Όσο για τη ζωή μου… τι ντίβα να είμαι;
Κάνω μόνη μου τα ψώνια μου στο σούπερ
μάρκετ, πηγαίνω τα εγγόνια μου στις
κούνιες, όπως όλες οι κανονικές γιαγιάδες.
Άσε που οι ταμπέλες είναι και βαριές
(σ.σ.
γελάει).
Info.
«Η
σονάτα του σεληνόφωτος» του Γιάννη
Ρίτσου.
Ζωντανά στο «GAZI Music Theatre».
· Μουσική:
Σταύρος Ξαρχάκος
·
Ερμηνεία: Μαρινέλλα
·
Σκηνοθεσία: Γιώργος Νανούρης
· Πιάνο:
Νεοκλής Νεοφυτίδης
·
Χορευτές: Αντώνης Σπορίδης, Γιάννης
Σταυρόπουλος
· Από
Τρίτη 8 Δεκεμβρίου 2015 και για εννέα μόνο
παραστάσεις.
· Τιμή
εισιτηρίων: 30€, 25€, 20€, 15€, 12€ (φοιτητές,
άνεργοι, Α.ΜΕ.Α).
· Προπώληση
εισιτηρίων: «Public»,
«Seven spots», «Reload»,
«IANOS», «Παπασωτηρίου».
· Ηλεκτρονικά
στο www.viva.gr και τηλεφωνικά
στο 11876.
Ακολουθήστε μας:
·
FACEBOOK
·
YOUTUBE
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου