 |
Photo credit: Dinos
Diamantopoulos © 2002
|
Κοινή συνέντευξη
της Μαρινέλλας
και του Γιώργου Νταλάρα
και του Γιώργου Νταλάρα
στην
δημοσιογράφο Μαρία Βλαχοπούλου
για
την εφημερίδα «Κυριακάτικη ελευθεροτυπία»
Κυκλοφορία:
17 Νοεμβρίου 2002, Ελλάδα
«Στην
πρόβα γίνομαι “τρελή”. Ένα ζαρκάδι που
δεν σταματά να τρέχει…», λέει η
Μαρινέλλα. Τούτη η φορά, όμως, είναι
διαφορετική. Όχι μόνο συναισθηματικά,
αφού θα ξανασυναντηθεί στη σκηνή ύστερα
από 33 χρόνια με τον Γιώργο Νταλάρα,
που ουσιαστικά σύστησε στο κοινό στο
«Στορκ» το '69, αλλά και πρακτικά…
«Είναι
η πρώτη φορά -και δουλεύω πάνω από 45
χρόνια- που στην πρόβα κάθομαι σε μια
καρέκλα και τα κάνει όλα ο Γιώργος…»,
εξηγεί σ' ένα διάλειμμα των δοκιμών στο
Μέγαρο. «Έχεις δει
που οι μανάδες έχουν τα παιδάκια τους,
τα νταντεύουν όταν είναι μικρά, τους
δίνουν, και μετά όταν εκείνα μεγαλώσουν
τους λένε: “Μην κάνεις τίποτα, εγώ είμαι
εδώ”. Κάθομαι κι' εγώ τώρα σαν να
απολαμβάνω τους καρπούς μου…».
«Μαζί»
θ' ανέβουν μεθαύριο Τρίτη
στη σκηνή του Μεγάρου για πέντε παραστάσεις
με εξαντλημένα εισιτήρια (19, 20, 22, 23,
24/11) με μεγάλα τραγούδια, επιτυχίες που
«δεν ξεχάσαμε
καθόλου… Εκεί πάνω, θα κάνουμε το
καλύτερο κι'
οι δυο μας…», διαβεβαιώνει η
Μαρινέλλα πριν ξαναρχίσει η πρόβα.
«Κάνω
τα πάντα για 'κείνη…»,
λέει ο Νταλάρας λίγο μετά. «Όλα
αυτά τα χρόνια δεν έτυχε να συναντηθούμε
τραγουδιστικά. Υπάρχουν, όμως, πράγματα
που δεν ξεχνιούνται. Κι' εγώ στην Μαρινέλλα
χρωστάω πολλά. Το λιγότερο λοιπόν που
μπορούσα να κάνω όταν με φώναξε να
τραγουδήσουμε, ήταν να ανταποκριθώ…».
Πώς,
όμως, συναντήθηκαν οι δυο τους τότε τέλη
Αυγούστου του '69; Τι συνέβη πριν η «Εκάβη
του Ελληνικού Τραγουδιού» ανταμώσει στο
«Στορκ» έναν, άγνωστο τότε στον πολύ
κόσμο, τραγουδιστή - φαντάρο; Ο καθένας
διηγείται την ίδια ιστορία με τον δικό
του τρόπο…
 |
| Photo credit: Dinos Diamantopoulos © 2002 |
ΜΑΡΙΝΕΛΛΑ
«Τον
Γιώργο τον άκουσα στο ραδιόφωνο να λέει
“Ο ουρανός πέφτει βαρύς”. Ήμουν στ'
αυτοκίνητο. Έκανα αμέσως στροφή και
πήγα στην εταιρεία, στον Μάτσα. “Ποιός
είναι αυτός, μ'
αρέσει πώς τραγουδάει”, του είπα. “Ένας
νεαρός, καινούργιος”, μου απάντησε.
Λέω, τότε, “Ρώτησέ τον. Εγώ θα κάνω ένα
πρόγραμμα στο Στορκ, θέλει να 'ρθει μαζί
μου;”. “Ξέρεις, είναι φαντάρος”, με
πρόλαβε. “Δεν πειράζει”, επέμεινα. “Θα
το κανονίσουμε…”».
«Και
πραγματικά, ήρθε ο Γιώργος σπίτι μου.
Μου χτύπησε το κουδούνι: “Είμαι ο Γιώργος
Νταλάρας, ξέρετε, από τον κ. Μάτσα”. “Έλα
μέσα, έλα μέσα” του έγνεψα. Τον αγκάλιασα,
τον φίλησα. Είχα στ' αφτιά μου το ιδιότροπο
στυλ τραγουδίσματος που είχε, την
περίεργη φωνή του. Ήταν κάπως συγκρατημένος,
λίγο δειλός. Ε, για 'κείνον βλέπεις ήμουν
η Μαρινέλλα. Μετά γίναμε πολύ φίλοι.
Όμως, νομίζω, στις γνωριμίες μετρά πολύ
η πρώτη επαφή. Μου έκανε εντύπωση πως
τα μάτια του ήταν τόσο… διαπεραστικά,
αν και είχαν ζωγραφισμένη μια απορία
σαν να μου 'λέγε: “Εμένα φώναξες να 'ρθω
σπίτι σου, είσαι σίγουρη; Ή πρόκειται
γι' άλλον;”».
«Όταν
τον γνώρισα κατάλαβα πως ήταν, στ'
αλήθεια, μεγάλο ταλέντο. Καθίσαμε μαζί
τρία χρόνια, μέχρι το '72, δουλέψαμε πολύ.
Αγαπάμε κι' οι δυο τη μουσική, το τραγούδι,
τη δουλειά αυτή. Δεν έτυχε από τότε να
ξανασυναντηθούμε. Τώρα, όμως, που
δουλεύουμε πάλι μαζί, κάθε μέρα τον
θαυμάζω και πιο πολύ. Είναι ένας σπουδαίος
μουσικός που ξέρει όλους να μας καθοδηγεί.
Καταλαβαίνεις τη συγκίνηση και την
αγάπη μου, το πώς νιώθω ακούγοντάς τον
ή τραγουδώντας μαζί του πράγματα εκείνης
της εποχής που δεν τα ξεχάσαμε…».
 |
| Photo credit: Dinos Diamantopoulos © 2002 |
ΓΙΩΡΓΟΣ
ΝΤΑΛΑΡΑΣ
«Η
Μαρινέλλα με “συνάντησε” από το
ραδιόφωνο. Εγώ με άδεια ήρθα από τη
Σπάρτη και πήγα να τη γνωρίσω στο Στορκ,
όπου τραγούδαγε με τον Πουλόπουλο.
Μιλήσαμε τυπικά. Ήμουν πολύ φοβισμένος.
Πρέπει να 'χα και τα χάλια μου έτσι όπως
ήμουν αδύνατος, σαν σπίνος, κοντοκουρεμένος,
μ' ένα κοντομάνικο μπλουζάκι. Οι
περισσότεροι μουσικοί της ορχήστρας
γνώριζαν τον Λουκά, τον πατέρα μου. Αργά,
όταν έφυγε ο κόσμος, μ' έβαλαν να
τραγουδήσω. Είπα το “Νύχτωσε χωρίς
φεγγάρι”».
«Την
άλλη μέρα πήγα στο σπίτι της, στο Παγκράτι,
εκατό μέτρα πιο κάτω από το δικό μας.
Ανέβηκα επάνω, ήταν εκεί η μαμά κι' η
αδελφή της, γιατί η Μαρινέλλα πάντα
έμενε με τους δικούς της. Μ' εντυπωσίασε
όχι μόνο γιατί ήταν διάσημη, αλλά και
λόγω της σχέσης της με τον Καζαντζίδη.
Την κοίταγα με δέος βλέποντας να
“ζωντανεύει” μπροστά μου ένα όνειρο…».
«Μιλήσαμε
για τον πατέρα μου, τους τραγουδιστές
της εποχής, τα τραγούδια, το στρατό. Με
ρώτησε για τον Καζαντζίδη, τον Χιώτη,
αν μου αρέσει η Μοσχολιού και τα λαϊκά
τραγούδια…».
«Δουλέψαμε
τρία -καθοριστικά για 'μένα- χρόνια, κι'
η σχέση μας έγινε πολύ ουσιαστική,
οικογενειακή. Ποτέ κανείς δεν με περιέβαλε
με τη στοργή, την αγάπη, την ανθρωπιά
και τη μεγαλοψυχία που έδειξε για 'μένα
η Μαρινέλλα και το περιβάλλον της. Δεν
ξεχνώ ότι με στήριξε και με κράτησε
όρθιο ακόμα κι' όταν η εταιρεία, επειδή
διαφωνήσαμε για το συμβόλαιο μου, μόλις
έκανα το “Να 'τανε το '21” μ' “έκοψε”
από το ραδιόφωνο…».
«Μετά
το Στορκ πήρα το δικό μου δρόμο
εφοδιασμένος, όμως, με ό,τι μου 'μαθε η
Μαρινέλλα. Όλα όσα λένε για μένα -ακόμα
και κατηγορώντας με- σε σχέση με τη
δουλειά, τον επαγγελματισμό, την
τελειομανία, τη συνέπεια, όλα από εκείνη
τα “'κονόμησα”. Κι' όπως η Μαρινέλλα
μου 'δωσε τότε μια ευκαιρία, κάνω το
ίδιο. Τελευταία με την Αρετούλα. Και από
παλιά με τη Χαρούλα, τη Γλυκερία, τον
Χάρη και τον Πάνο, την Ελενίτσα και τον
Μάριο -χωρίς ποτέ να την ξεχνώ…».
Ακολουθήστε μας:
·
FACEBOOK
·
YOUTUBE
