«Τα πράγματα σού έρχονται όταν δεν τα λαχταράς» (Συνέντευξη)

«Να ευχαριστιέσαι τη ζωή με οικογένεια και φίλους, και όχι να κοιτάς να αποκτήσεις λεφτά, και μέχρι να το καταλάβεις να έχεις φτάσει στα 60. Και ξέρετε, όταν δε λαχταράς πράγματα, τότε έρχονται μόνα τους…»

Photo credit: Giorgos Kavallierakis © February 26, 2010

Συνέντευξη της Μαρινέλλας

στην δημοσιογράφο Γιώτα Σωτηροπούλου

για την εφημερίδα «Αγγελιοφόρος της Κυριακής»

Κυκλοφορία: 31 Δεκεμβρίου 2010, Θεσσαλονίκη

Φωτογραφίες:
Γιώργος Καβαλλιεράκης, NDP Photo Agency ©

Με όνομα άλλης, αλλά και τραγούδι που προοριζόταν για άλλη -το «Σταλιά - σταλιά» του Ζαμπέτα- ξεκίνησε η Κυριακή Παπαδοπούλου από το 1ο Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης για να φτάσει να γίνει το φαινόμενο… Μαρινέλλα. Από την «Παιδική ώρα» στο ραδιόφωνο της Θεσσαλονίκης στα 4-5 της, στα μπουλούκια της ελληνικής επαρχίας και στα ρεμπέτικα κουτούκια μέχρι πρώτο όνομα στη μαρκίζα και με πλατινένιους δίσκους. Μια πορεία -ζωής και καριέρας- με πολλούς σταθμούς, από τη δεκαετία του '50 μέχρι σήμερα, που ανεβαίνει στη σκηνή με τίτλο «Μαρινέλλα - Το μιούζικαλ» των Θανάση Παπαθανασίου και Μιχάλη Ρέππα σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή και που μετά την επιτυχημένη πορεία στην Αθήνα θα παρουσιαστεί από τις 5 Ιανουαρίου στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης.

Λίγο πριν από τις παραστάσεις, στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής μας απαντά με βραχνιασμένη φωνή -από την ταλαιπωρία και το τρέξιμο επικείμενης μετακόμισης. Ωστόσο το μπρίο, η ζωντάνια και η γλυκύτητα της γυναίκας που δεν μπορούσε να κάθεται σε μια καρέκλα στο πάλκο -πράγματα αδιανόητα για την εποχή της- βρίσκουν τον τρόπο τους να «ακουστούν». Και μιλάνε για το μερτικό μύθου και αλήθειας του μιούζικαλ, για τη γεύση της ευτυχίας, για τις αξίες της οικογένειας, για τους βολεψάκηδες, αλλά και για ένα νέο δίσκο.

- Πόσο αληθινά είναι τα όσα θα δούμε στο μιούζικαλ;

- Τα περισσότερα είναι βασισμένα σε πραγματικά γεγονότα, αλλά υπάρχει και μύθος, ωραίος μύθος, πρόσωπα που μέσα από τα τραγούδια μου μεγάλωσαν, είχαν συντροφιά στους έρωτες, στα πάθη, στην ευτυχία και στις δύσκολες στιγμές τους. Κάτι που δίνεται μέσα από τον παράλληλο και φανταστικό βίο δυο ακόμα γυναικών, οι ιστορίες των οποίων μπλέκονται όμορφα με το δικό μου, με τους ήχους και τους στίχους των τραγουδιών μου. Και είμαστε καμιά τριανταριά άτομα, ένα μεγάλο καραβάνι που θα έρθουμε στη Θεσσαλονίκη.

- Πώς από το σανίδι περάσατε στο πάλκο και πώς νιώθετε τώρα μ' αυτήν την «επιστροφή»;

- Έγινα τραγουδίστρια στο θέατρο, επειδή αρρώστησε η τραγουδίστρια του θιάσου. Ήμασταν ένα μπουλούκι του κερατά, όπου ο καθένας έκανε τέσσερις - πέντε ρόλους, εμπειρίες τρομερές. Και φαντάζομαι ότι αν το έχεις αυτό μέσα σου, μένει όχι ως κατακάθι, αλλά γίνεται ένα με 'σένα και τη ζωή σου. Βέβαια, εγώ δε βγήκα μεγάλη στο τραγούδι. Ήμουνα 4-5 χρονών όταν πήγαινα στο ραδιόφωνο, στην «Παιδική ώρα» και τραγουδούσα μεταξύ άλλων και Σούμπερτ. Ήμουνα ένα παιδί που χόρευε, τραγουδούσε -ήμουν και καλή αθλήτρια. Πήγαινα στο 1ο Γυμνάσιο, στην Εθνική Αμύνης. Οι γονείς -ο πατέρας είχε φούρνο και η μητέρα νοικοκυρά- ήταν καλοί άνθρωποι και με ανοιχτά μυαλά και με στήριξαν. Βλέπετε, τότε επιθεώρηση ίσον… «Πάει το παιδί σας, το χάσατε». Και για να έρθουμε στο σήμερα κατά καιρούς όταν τραγουδάω, κινούμαι, χορεύω, επικοινωνώ και έχω μια οικειότητα με τον κόσμο που δεν είναι μακριά από το θέατρο. Και με τον Σταμάτη γνωριζόμαστε 25 - 30 χρόνια. Με ξέρει και βγάζει πράγματα που ούτε εγώ ξέρω, αν και συχνά αποδεικνύομαι απρόβλεπτη. Αγωνιούσα βέβαια για το πώς θα ανταποκριθεί ο κόσμος, που το αποδέχτηκε πολύ καλά.

  

- Τελικά χωράνε όλες οι ιστορίες της ζωής στο τραγούδι;

- Κάθε δυο τρία λεπτά που διαρκεί το καθένα είναι και μια άλλη ιστορία, ένα άλλο βίωμα, μια άλλη περιπέτεια. Η μουσική ενώνει τα πάντα, καθησυχάζει τα μίση. Σκεφτείτε ότι μπαίνετε εκνευρισμένος στο αμάξι και βάζετε μουσική. Χωρίς λόγια, Σοπέν, Λιστ, όχι Βάγκνερ, και βλέπετε πως σας καλμάρει και σας ηρεμεί. Ξέρετε πόσες φορές έχω βγει να τραγουδήσω με σπασμένο πόδι, με πόνους και θανάτους! Μου ερχόταν να τσιρίξω και να κλαίω, αλλά η μουσική μου απάλυνε τον πόνο.

- Επιτυχία είναι…

- Η ίδια η ζωή και δεν το καταλαβαίνουμε. Να την ευχαριστιέσαι με οικογένεια και φίλους και όχι να κοιτάς να αποκτήσεις λεφτά και μέχρι να το καταλάβεις να έχεις φτάσει στα 60. Και ξέρετε, όταν δε λαχταράς πράγματα, τότε έρχονται μόνα τους. Βέβαια σήμερα, αλίμονο η Ελλαδίτσα δεν πάει καθόλου καλά. Υπήρχαν πάντοτε, αλλά σήμερα ακόμα περισσότερο βγήκαν στη φόρα οι «βολεψάκηδες» και οι «ευκολοπερασάκηδες» εις βάρος των άλλων και ακόμα μυαλό δε βάζουμε. Έχουμε την ωραιότερη πατρίδα και είναι άδικο να τρώνε οι πλούσιοι και να κόβουν από τους συνταξιούχους. Αίσχος! Έχουν βάλει τον κόσμο σ' ένα ταψί και τον χορεύουνε.

- Ετοιμάζετε κάτι καινούργιο δισκογραφικά;

- Ακόμη όχι, αν και κάτι πρόκειται να γίνει, όμως δεν μπορώ να σας πω ακόμη. Από την άλλη σκέφτομαι και τους χρυσούς δίσκους των 7.500 αντιτύπων και μου φαίνονται αστεία νούμερα. Ευτυχώς που δίνουν και οι εφημερίδες τα CD και μπαίνουν σε 150.000 - 200.000 σπίτια.

Στην παράσταση παίζουν επίσης οι Ευαγγελία Μουμούρη, Τζένη Μπότση, Αντώνης Λουδάρος, Λάμπης Λιβιεράτος και δώδεκα ακόμη ηθοποιοί και χορευτές. Τα σκηνικά είναι του Γιώργου Γαβαλά, τα κοστούμια της Ντένης Βαχλιώτη, οι χορογραφίες του Δημήτρη Παπάζογλου. Τα εισιτήρια προπωλούνται από τα εκδοτήρια του Ο.Μ.Μ.Θ στο Μέγαρο και την Πλατεία Αριστοτέλους. «Μαρινέλλα - Το μιούζικαλ» σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή, από 5 Ιανουαρίου 2011, στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης.

Ακολουθήστε μας: 

· INSTAGRAM 

· FACEBOOK 

· YOUTUBE 

 

| The Grande Dame of the Greek Song Marinella gave an interview to journalist Giota Sotiropoulou for the Greek newspaper Aggelioforos tis Kyriakis (Messenger of Sunday), on the occasion of her appearances at the Thessaloniki Concert Hall with the musical performance “Marinella - To miouzikal (Marinella - The musical)” by Michalis Reppas and Thanassis Papathanasiou, directed by Stamatis Fasoulis and choreographed by Dimitris Papazoglou, from January 5, 2011. | Published: December 31, 2010 | Source: AGGELIOFOROS TIS KYRIAKIS Newspaper