Μελετημένα
όλα,
καλοφτιαγμένα
και με ρυθμό
που
δε σου επιτρέπει να κοιτάξεις το ρολόι…
 |
| Photo credit: Tassos Vrettos © October 6, 2016 |
Από
την δημοσιογράφο Χάρις Ποντίδα
για
την παράσταση «Στον καθρέφτη του Παλλάς»
στην
ιστοσελίδα «Tospirto.net»
Δημοσίευση:
Δευτέρα 23
Ιανουαρίου 2017
Υπάρχει
περίπτωση να πας «παρθένος» σε παράσταση
της Μαρινέλλας; Θα αστειεύεστε βέβαια.
Προσωπικά θυμάμαι εκείνο το ναρκοπέδιο
του «Τολμώ» -που εδώ που τα λέμε, δεν
είναι και το καλύτερο της τραγούδι- και
περνάνε μπροστά μου, μ' όλη τη λαμπρότητα
που δίνει η νοσταλγία στα πράγματα (στην
καψούρα εν' ολίγοις) όλα τα δικά μου
σκαμπανεβάσματα στα τέλη του '80. Ο καθένας
μας έχει τη δική του στιγμή που συναντάει
πραγματικά έναν καλλιτέχνη κι' αυτό δεν
σηκώνει λογοκρισία. Και αν και σήμερα
η εποχή των ερωτικών… ναρκοπέδιων
μοιάζει πλέον πολύ μακρινή, πάντα μένει
ένας στίχος ή μια χροιά φωνής που σου
τα φέρνει όλα μπροστά στα μάτια σου,
μεγαλωμένα και ένδοξα (όπως ένδοξο είναι
του καθένα μας το άγραφο βιβλίο).
Αυτά
σκέφτομαι τώρα που βλέπω την Μαρινέλλα,
να λικνίζεται, δίπλα στον Τάκη Ζαχαράτο
με σφριγηλότητα και μπρίο νεαρής γυναίκας
πάνω στην ολόφωτη σκηνή του «Παλλάς».
Σκηνικό (Μανώλης Παντελιδάκης) και
κοστούμια (Ντένη Βαχλιώτη) που σίγουρα
δανείζονται κάτι από την ευφορία και
την πληθωρικότητα του ελληνικού
κινηματογράφου των '70s,
μποά και στρας που εναλλάσσονται με
«πολύτιμους» κεντημένους γιακάδες,
μουσελίνες και μαύρα βελούδα, κι'
όλα αυτά κόντρα με το λιτό ύφος του
μπαλέτου που κρατάει το ίσο της παράστασης,
τόσο με τις κοφτές του χορογραφίες όσο
και με τα γεωμετρικά ασπρόμαυρα κοστούμια
του. Σωστή η ισορροπία (σκέφτομαι). Καλή
η νοσταλγία και οι αναφορές σε εποχές
και μόδες, αλλά με μέτρο. Με κομψότητα.
Αλλά τι λέω; Εδώ έχουμε τον «μετρ των
μετρ» στο είδος (Σταμάτης
Φασουλής), η χημεία
του με την Μαρινέλλα είναι δεδομένη -το
γνωρίζουμε από προηγούμενες συνεργασίες
τους- ενώ το ζεύγος Ζαχαράτος / Μαρινέλλα
δεν είναι η πρώτη φορά που συνυπάρχει
πάνω στη σκηνή. Όμως, είναι η πρώτη φορά
που ο Ζαχαράτος θα γίνει και… Μαρινέλλα.
Παρατηρήσεις
του λεπτού, ανάκατες σκέψεις και
συναισθήματα που σχεδόν με αιφνιδιάζουν
(είπαμε δεν είναι δυνατόν να δεις
Μαρινέλλα απαλλαγμένος από τα δικά σου)
και πάμε να δούμε λιγάκι τη δομή: Έναρξη
με τους δυο τους να τραγουδούν το νέο
κομμάτι «Στον καθρέφτη του Παλλάς» που
έχει γράψει ειδικά για την παράσταση
(μουσική και ενορχηστρώσεις για το
σύνολο της δουλειάς) ο νεαρός Γιάννης
Χριστοδουλόπουλος, συνοδεία και των
δώδεκα παιδιών του μπαλέτου που χορεύουν
και τραγουδούν. Πρώτη - πρώτη σκέψη για
την Μαρινέλλα: Μα είναι δυνατόν όλο αυτό
το μπρίο, η ζωτικότητα, η ένταση της
φωνής να υπάρχει σ' έναν άνθρωπο της
ηλικία της; Και που 'σαι ακόμα…
Ο
Ζαχαράτος παίρνει τη σκυτάλη, «παίζοντας»
με τον βιντεοσκοπημένο εαυτό του σε μια
οθόνη που κατεβαίνει στο μέσο της σκηνής:
από 'κει θα τον δούμε να συνομιλεί με
την Γεροβασίλη και τον Τσίπρα, την Γιάννα
Αγγελοπούλου, την Κριστίν Λαγκάρντ, τον
Τράγκα, την Ζωζώ Σαπουντζάκη, τον Τραμπ
κ.ά. Πρώτη φορά βλέπω Ζαχαράτο λάιβ και
(δεν το κρύβω) μένω με το στόμα ανοιχτό.
Το πολιτικό σκηνικό είναι στο προσκήνιο
(αναμενόμενο), ενώ ατάκες, όπως εκείνη
της ναζιάρας Ζωζώς (που πρώτα μας κάνει
την αποκάλυψη ότι είναι συνομήλικη με
την Ελλάδα) -«Έχουμε
περάσει πολλά, Τρωικό πόλεμο, Πελοποννησιακό,
Μητσοτάκη, την Στικούδη τραγουδίστρια,
τον Χαϊκάλη υπουργό…»- αποτυπώνονται
τσάτρα - πάτρα στο σημειωματάριο μου.
Σχεδόν όλα, θέλω να τα σημειώσω, αλλά
δεν προλαβαίνω. Το καλύτερο πάντως του
Ζαχαράτου / Ζωζώς το υπογραμμίζω: «Πώς
μου φάνηκε ο Τραμπ;» λέει εκείνη
με αμερικανική προφορά. «Με
τρελαίνει αυτή η καπετίνα, γιατί τυλίγεται
σαν εσάρπα στο κεφάλι του και δεν ξέρεις
αν το μέτωπο είναι σβέρκος ή ο σβέρκος
μέτωπο…». Ζαχαράτος σε συνδυασμό
με Γιάννη Ξανθούλη (κείμενα) είναι δίδυμο
αχτύπητο, ακριβώς γιατί κείμενα και
πρωταγωνιστής μοιάζουν ένα.
Κι'
έπειτα έχουμε την «grand dame» Mαρινέλλα
-κι' όλη της την ιστορία να μπλέκεται με
τη δική μας, σ' ένα απίθανο παιχνίδι με
το χρόνο: «Και τώρα
της μεγάλης μας γιορτής
/ τα φώτα τα
χρωματιστά τα σβήσαμε…». Όσο κι'
αν μην άκουγες εσύ ο ίδιος Μαρινέλλα,
το τραγούδι της είναι κομμάτι σου,
εξώφυλλο από τα περιοδικά που 'χεις
στοιβάξει στο υπόγειο, σκηνή από τα
περασμένα. Το εκτιμάς τόσο αυτό, που
αποκλείεται να την δεις με την
δημοσιογραφική ψυχράδα που απαιτεί η
στιγμή. Δεν θα είχε νόημα αυτό, δε θα
ήταν και η αλήθεια… Η φωνή της, αν και
όχι πλέον με τις λεπτές αποχρώσεις που
θυμάσαι από τα τότε (ε, δεν θα ήταν και
δυνατόν), διατηρεί την ένταση και το
μπρίο της, ενώ όλη της παρουσία πάνω στη
σκηνή, έχει το νεύρο και τη χαρά ζωής
που είχε πάντα. Αν είναι να μεγαλώνει
έτσι ο άνθρωπος, χαλάλι του όλα. Χαλάλι
και η ρετροσπεκτίβα στίχων και ερώτων
έτσι όπως έρχονται τώρα και σε βρίσκουν
με Τόλη Βοσκόπουλο («Τώρα τίποτα,
τίποτα»), Κώστα Χατζή («Όλος ο κόσμος
είσαι εσύ»), Ντέμη Ρούσσο («Πάρ' το φεγγάρι
και κάν' το βέρα μου»), Νίκο Ιγναντιάδη
(«Και καλύτερα»), Νινή Ζαχά (Πρώτη μου
φορά), Αλέξη Παπαδημητρίου («Τολμώ») κ.ά.
Το
πρώτο μέρος θα κλείσει με τις… δύο
Μαρινέλλες, μέσα σε απαράλλαχτες μακριές
τουαλέτες να κοντράρονται ποιά είναι
ποιά: Ζαχαράτος με ξανθιά περούκα να
μιμείται τις κινήσεις της και τη φωνή
της (κα-τα-πλη-κτι-κός!) κι' εκείνη
ενοχλημένη, τάχα μου, από το θράσος του,
να τον στέλνει στον εισαγγελέα.
Το
δεύτερο, ανοίγει με το «Βίρα τις άγκυρες»
από τον Ζαχαράτο και κρατάει και πάλι
τη δομή: τραγούδι από την Μαρινέλλα και
πρόζα / μιμήσεις από 'κείνον (πεθαίνεις
με την Άντζελα Δημητρίου και τον Σάκη
Ρουβά, αλλά και με τo νούμερο για Νατάσσα Μποφίλιου)
διανθισμένα όλα με μουσικοχορευτικά
νούμερα που είτε συνοδεύουν, είτε
συνδέουν τη ροή. Μελετημένα όλα,
καλοφτιαγμένα και με ρυθμό που δε σου
επιτρέπει να κοιτάξεις το ρολόι. Το
ρολόι της ζωής σου μπορεί -αλλά αυτό
είναι άλλο, είπαμε…
Σε
παραστάσεις σαν κι' αυτή πας πάντα
«φορτωμένος» κι' αυτό είναι ίσως και η
μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίζουν
συντελεστές και πρωταγωνιστές: Nα βγεις
χαμογελώντας…
Ακολουθήστε μας:
·
FACEBOOK
·
YOUTUBE
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου