ΜΑΡΙΝΕΛΛΑ
Βγάζει
το κουστούμι της Μεγάλης Κυρίας
και
μιλάει από καρδιάς…
 |
| Photos by Tassos Vrettos © May 14, 2014 |
Συνέντευξη
της Μαρινέλλας
στον
δημοσιογράφο Πιερή Παναγή
για
το ένθετο περιοδικό «Φιλgood»
της
εφημερίδας «Ο Φιλελεύθερος»
Κυκλοφορία:
29 Μαΐου 2016, Κύπρος
Φωτογραφίες:
Τάσος Βρεττός ©
(από
το αρχείο του περιοδικού «Omikron»)
Σπίτι
της, Κυριακή πρωί. Απέναντι απ' τη γυναίκα
- μύθο που ούτε μια
εγκυκλοπαίδεια δεν προσεγγίζει στο
ελάχιστο τα όσα κατάφερε, επέβαλε,
καθιέρωσε, άλλαξε. Και όσο και αν η ίδια
θυμώνει με τα κοσμητικά επίθετα -ναι,
μάλλον θα θυμώσει με αυτό το μύθος-
κάποια πράγματα, όσο κλισέ και να είναι,
δεν αλλάζουν.
-
Για να
είμαι ειλικρινής, όχι. Δεν κόβω φλέβα,
που λέμε. Καταρχάς, δεν με ακούω. Απ' την
ώρα που κάνω μια δουλειά, έβγαζα για
παράδειγμα ένα CD, το άκουγα μια φορά
μόνο και ποτέ ξανά. Τι δηλαδή; Θα βάλω
στο σπίτι να ακούσω Μαρινέλλα; Δεν πάμε
καλά!
- Τι ακούτε λοιπόν;
-
Μου αρέσει
να ταξιδεύω μόνη και να ακούω τη μουσική
που θέλω, που αγαπώ. Μου αρέσει η κλασική
μουσική. Πηγαίνοντας Αθήνα - Θεσσαλονίκη,
το αυτοκίνητο πάει μόνο του πια, σε
τέσσερις ώρες είμαι εκεί. Ξέρεις ποιο
είναι το κόλπο; Να ακούς μουσική και να
στήνεις εικόνες, μην την ακούς μόνο για
το πόσο ωραία τραγουδάει η Κάλλας.
Βεβαίως θα το πεις κι' αυτό, αλλά φτιάξε
και εικόνες. Τι γίνεται, γιατί τραγουδάει
έτσι, τι λέει, πού πάει.
-
Ακούτε
Κάλλας. Άλλους;
- Ο
Βάγκνερ, ας πούμε, δεν μου αρέσει. Βρίσκω
κάπως… βάρβαρη τη μουσική αυτή. Θέλω
άλλου τύπου. Με τον Λιστ και τον Σοπέν
αγαλλιάζω. Ακούς ένα πιάνο, την «Πολωνέζα»,
για παράδειγμα, και αλλάζει το μέσα σου.
Μου αρέσει επίσης πολύ ο Μπετόβεν, ο
Μότσαρτ. Αυτή η μουσική σε πάει αλλού.
Άσε που περνάνε οι ώρες στο αυτοκίνητο
και δεν καταλαβαίνω πότε φτάνω Θεσσαλονίκη.
Φαντάσου ότι έχω χωρισμένα τα λεφτά των
διοδίων για να τα δίνω μάνι - μάνι και
να φεύγω, να περνάω γρήγορα. Αλλά και
εδώ στο σπίτι ακούω μουσική. Κλασική,
Έλληνες που θαυμάζω, ξένα τραγούδια…
 |
| Photo credit: Tassos Vrettos © May 14, 2014 |
-
Τι σας
αρέσει να κάνετε στο σπίτι; Πώς περνά ο
χρόνος σας όταν δεν τραγουδάτε;
-
Ήρεμα… Θα
δω την κόρη μου και τον γαμπρό μου, θα
παίξω με τα εγγόνια μου.
- Είναι η οικογένεια σας το προστατευτικό σας κουκούλι;
-
Μόνο η οικογένεια
μου! Είναι το λιμάνι μου. Τρώμε μαζί κάθε
μεσημέρι. Αλλά κάθε μεσημέρι όμως. Απ'
τον καιρό που γεννήθηκα έτσι έμαθα.
Μιάμιση με δυο πρέπει να φάμε. Και αυτό
κάνω όλα αυτά τα χρόνια. Αν δεν είσαι
σπίτι, τότε μετά δεν έχει. Αν δεν έφαγες,
το βράδυ πάλι. Έτσι μας έλεγε η μάνα μου.
Υπάρχει πειθαρχία, πάντα μου άρεσε αυτό.
Την Κυριακή θα φάμε με τη Λούλα, την
αδελφή μου. Σήμερα έκανε ψάρι στον
φούρνο: με το σκορδάκι του, την ντομάτα
του, το κρασί του…
- Εσείς μαγειρεύετε;
-
Εμένα από μικρή
με έβγαζαν απ' την κουζίνα. Η μάνα μου
συνήθως… Επειδή τραγουδούσα, δεν ήθελε
να με κουράζει με αυτό. Όταν όμως μπαίνω,
μαγειρεύω καλά. Κάνω όμως χειρωνακτικές
δουλειές.
-
Ράβω. Δεν έχω
διδαχθεί, αλλά ξέρω πώς να μαντάρω κάτι,
να βάλω μανίκια σε μια μπλούζα. Θα
ασχοληθώ με τον κήπο μου, θα φυτέψω
ντοματιές. Να σου πω μια ωραία ιστορία;
Μια μέρα δεν είχα τι να κάνω, ήταν
καλοκαίρι. Αυτό το σπίτι το έχω τριάντα εννιά χρόνια.
Πριν πέντε - έξι χρόνια το γκρεμίσαμε και φτιάξαμε
εκ' θεμελίων αυτό που βλέπεις σήμερα.
Όπως το είχα παλιά, πίσω είχα την πισίνα.
Και είχα κάνει μια τύπου ταβέρνα, όπου
ερχόντουσαν τα παιδιά μας, ανίψια, φίλοι.
Είχα λοιπόν κάτι καφέ τεράστιες, ψηλές
γλάστρες. Πήγα και πήρα μια άσπρη μπογιά
και τις έβαψα όλες! Μετά πήγα και πήρα
χρώματα και ξεκίνησα να τις ζωγραφίζω,
εγώ, που δεν είχα πιάσει πινέλο στη ζωή
μου. Έφτιαξα κάτι τεράστια μπουκέτα με
πασχαλιές, με τριαντάφυλλα. Έβλεπες από
πάνω τα ανθισμένα και από κάτω τα
ζωγραφισμένα λουλούδια. Μετά που
γκρεμίσαμε το σπίτι, τα χάρισα σε φίλους.
Θέλω να πω, τα χέρια μου πιάνουν. Με τα
ηλεκτρικά, να κρεμάσω ένα κάδρο, να
στολίσω το σπίτι. Χριστούγεννα και
Πρωτοχρονιά γίνεται ένας χαμός εδώ. Τα
τραπέζια και το φτιάξιμο τους είναι
ειδικότητα μου. Το ντεκόρ μού περνά…
«Η απόλυτη θεά! Μα τι
βλακείες είναι αυτές; Ο από πάνω
μάς ακούει και γελάει. Δεν
πιστεύω στα κοσμητικά επίθετα. Περαστικοί είμαστε, όπως όλοι. Αν
είσαι καλός δημοσιογράφος, θα σου
πω ότι είσαι θεός; Δεν με παρατάς; Μπαλόνια
είμαστε,
και
'συ και
'γώ, που άμα τα
τρυπήσεις
θα σκάσουν…»
- Περνάτε δηλαδή χρόνο σπίτι.
-
Μα άμα δεν έχω
δουλειά, εδώ είμαι, εδώ έρχονται τα
εγγόνια μου, το παιδί μου, οι φίλοι μου.
Βλέπεις, το σπίτι είναι ανοικτό. Δεν
είναι τυχαίο. Τα εγγόνια μου μεγάλωσαν
εδώ με τα ποδήλατα και τα πατίνια τους.
Τράβαγα τη μια πολυθρόνα στην άκρη και
τους άφηνα να σουλατσάρουν πέρα - δώθε.
Τα έπιπλα δεν είναι για να τους δίνεις
σημασία. Δεν μπορεί επειδή είναι άσπρος
ο καναπές να μην αφήνω τα παιδιά να
παίξουν. Και αν πέσει κάτι, παίρνεις το
σφουγγάρι και το καθαρίζεις. Αυτά είναι
για να μας χρησιμεύουν. Και αν το ποτήρι
που πίνουμε τώρα καφέ σπάσει, πήγαινε
στη λαϊκή και πάρε άλλα. Δεν πρέπει να
σε νοιάζουν αυτά!
- Υπήρξατε καλή μητέρα;
-
Νομίζω ναι.
Όπως και καλή γιαγιά. Είναι σημαντικό
να μη δίνεις πολλά στα παιδιά. Εννοώ
υλικά. Αγάπη να δώσεις, αγκαλιές επίσης.
Κανείς δεν έπαθε κάτι μ' αυτά. Έρχεται
ένας πιτσιρικάς σήμερα και ζητάει απ'
τον πατέρα του ένα πενηντάρικο. Τι να
κάνει όμως πενήντα ευρώ; Ή θέλει ο εγγονός
μου ένα πεντάευρω να πάρει ένα σάντουιτς.
Του κάνω εγώ απ' το σπίτι, που είναι και
πιο υγιεινό.
-
Κλασική Ελληνίδα γιαγιά, δηλαδή.
-
Μα να μην του
το φτιάξω εγώ; Αφού θα 'ναι καλύτερο απ'
τα έτοιμα! Να το πάρει και το έτοιμο,
αλλά να μην το παίρνει κάθε μέρα, απ' τη
στιγμή που μπορεί να το φτιάξει η μαμά
ή η γιαγιά. Πρέπει τα παιδιά να
αντιλαμβάνονται ότι η οικογένεια είναι
το άλφα και το ωμέγα. Από την οικογένεια
περνάνε όλα αυτά που μπορούν να σε
διαμορφώσουν, να σε χτίσουν. Σήμερα
πολλά παιδιά δεν είναι ευγενικά. Σου
μιλάνε λες και παίζετε μαζί πρέφα. Και
εγώ δεν μπορώ τους ανάγωγους, τους
αγενείς ανθρώπους. Εγώ τον Τσιτσάνη,
και «φίρμα» που έγινα, τον έλεγα κύριε
Τσιτσάνη. «Μα είσαι τρελή τώρα, να μου
μιλάς στον πληθυντικό;» μου έλεγε.
- Αντιλαμβανόσασταν το μέγεθος των ανθρώπων με τους οποίους συναναστραφήκατε;
-
Βέβαια! Και
ποιους δε γνώρισα: Τσιτσάνη, Παπαϊωάννου,
Καλδάρα, Μητσάκη, Χιώτη, Θεοδωράκη,
Χατζιδάκι. Ατέλειωτοι άνθρωποι. Μόνο
που μιλάς και συναναστρέφεσαι με αυτούς
τους ανθρώπους, αυτά τα ιερά τέρατα,
νιώθεις δέος. Γι' αυτό και σήμερα
αναλογίζομαι πόσο ευλογημένη είμαι…
Έστω κι' αν έγινε η γνωριμία μας από
σπόντα, με εμένα δίπλα απ' τον Καζαντζίδη.
Αυτό ήταν πολύ σπουδαίο. Και μη νομίσεις
ότι παρελθοντολογώ. Αυτό ποτέ! Είμαι
τυχερή που γνώρισα αυτούς τους ανθρώπους.
Πρέπει να έκανα κάτι καλό, να είμαι
ευλογημένη που δούλεψα με όλους αυτούς,
που δούλεψα τόσα χρόνια και που νομίζω…
θα δουλεύω ακόμα.
 |
| Photo credit: Tassos Vrettos © May 14, 2014 |
-
Μου κάνει εντύπωση, βέβαια, πώς μια
αεικίνητη γυναίκα με αυτό το ταμπεραμέντο
καθόταν σε μια καρέκλα για δέκα χρόνια
δίπλα από μια μεγάλη φωνή όπως αυτή του
Στέλιου Καζαντζίδη ως σεγκόντο;
-
Αεικίνητη! Μ'
άρεσε η έκφραση… Ήμουν παιδάκι και αυτό
συνέβη πολλά χρόνια πριν. Πάντα είχα
αυτό που δεν έχει… κάτσιμο ο πωπός μου.
Αυτά τα δέκα χρόνια όμως ήταν μεγάλο
σχολείο. Όχι μόνο ο Καζαντζίδης, αλλά
και όλοι οι άλλοι.
- Γιατί λοιπόν ύστερα από τόσα χρόνια επιχειρείτε να κάνετε πρώτη φορά στην Κύπρο ένα αφιέρωμα στον Καζαντζίδη;
-
Πιστεύω πως
όλα τα πράγματα στη ζωή γίνονται για
κάποιο λόγο. Όπως και το να μη γίνονται,
πάλι κάποιος λόγος θα υπάρχει. Δεν ήταν
η ώρα του φαίνεται… Στη ζωή είναι
σημαντικό να έχουμε υπομονή και τα καλά
θα έρθουν. Με αυτόν τον άνθρωπο
τραγουδούσαμε δέκα χρόνια μαζί, ήμουν
σύντροφος του, γυναίκα του, συνεργάτης
του. Τώρα ήρθε η ώρα να γίνει με τον
Αντώνη (σ.σ.
Ρέμο) και τον
Χρήστο (σ.σ.
Νικολόπουλο).
Θα έχουμε λοιπόν ένα μπουκέτο από καλά
τραγούδια του Νικολόπουλου που έγραψε
για τον Στέλιο, θα πούμε τραγούδια δικά
μας, αλλά και άλλων συναδέλφων. Τραγούδια
που έγραψε ο Χρήστος για τη Χαρούλα, την
Ελευθερία, στη Γλυκερία, στον Νταλάρα.
Και όλα αυτά θα γίνουν με τον φίλο μου,
τον Αντώνη τον Ρέμο.
- Εκτιμάτε τον Ρέμο απ' ό,τι φαίνεται.
-
Ο Αντώνης και
η συνεργασία μαζί του είναι απ' τις λίγες
καλές που έχω κάνει. Η αγάπη που έχουμε
μεταξύ μας φαίνεται. Αυτό έγινε πριν
επτά χρόνια, όταν ήμασταν στο Αθηνών
Αρένα, αυτό θα γίνει και τώρα στις
συναυλίες μας την επόμενη βδομάδα στην
Κύπρο. Γι' αυτό είμαστε και φίλοι. Με
πολύ λίγους ανθρώπους από το επάγγελμα
έχω πάρε - δώσε. Ο Αντώνης είναι ένας απ'
αυτούς. Τον αγαπάω και τον εκτιμώ πολύ
ως τραγουδιστή.
- Γιατί τον ξεχωρίζετε;
-
Τον άνθρωπο
που έχει χιούμορ και γελά, παιδάκι μου,
να τον εμπιστεύεσαι. Από την καινούργια
γενιά είναι αυτός που πάει και θα πηγαίνει
καλά. Την επικοινωνία του Αντώνη δεν
την έχω δει σε κανέναν, ούτε από 'μένα,
που θα έλεγε κανείς ότι είμαι προσιτή…
Ο Αντώνης είναι πάνω απ' όλους σ' αυτό,
μπορεί να κάνει ένα μαγαζί άνω - κάτω.
Μπορεί επίσης να πει από τζαζ μέχρι
δημοτικά. Έχει ευκολία και μεγάλη γκάμα.
Δεν λέω ότι είναι τέλειος. Και τα στραβά
του έχει, όπως όλοι μας.
«Απλοποίησε
τη ζωή σου, παιδάκι μου. Και να μάθεις ότι δεν είσαι τίποτα περισσότερο απ' τον διπλανό σου, απ' αυτόν που σκουπίζει τον δρόμο, απ'
τον κηπουρό. Δεν βάζω παραπάνω τον εαυτό μου
απ' αυτούς. Έμαθα από μικρή πως όλοι είμαστε ίσοι…»
 |
Photo credit: Tassos Vrettos © May
14, 2014 |
- Περιγράψτε μου μια εικόνα απ' την εποχή Καζαντζίδη στην οποία επιστρέφετε συχνά.
-
Δεν επιστρέφω
ποτέ, γιατί δεν μου αρέσει να παρελθοντολογώ.
Θυμάμαι όμως πολλά. Το αυτοκίνητό μας,
ένα «Mercedes 180». Ήταν μαύρο και το κάναμε
εκρού, έτσι, για να είναι λίγο πιο νεανικό.
Και τότε η αδελφή μου μπορούσε και έραβε
και μας έφτιαξε καλύμματα για τις
μαξιλάρες, κάτι εμπριμέ ήτανε. Ή ένα
μεγάλο τετράδιο από τότε. Εκεί μέσα
έγραφα όλες τις παραγγελίες που ήθελαν
οι πελάτες να τραγουδήσει ο Στέλιος.
Είναι απ' τα πιο συγκινητικά πράγματα
που έχω από εκείνη την εποχή. Τα τραγούδια,
με τα νούμερα που τους δίναμε γραμμένα
στο πλάι.
- Κοιτάτε παλιές φωτογραφίες από τότε;
-
Μπα! Πολύ σπάνια
το κάνω. Θυμάμαι τη μάνα μου, τον πατέρα
μου, τα αδέλφια μου, παλιούς φίλους που
δεν υπάρχουν. Δεν χρειάζεται όμως να
κοιτάω φωτογραφίες για να τους θυμάμαι.
Τους νιώθω δίπλα μου, γύρω μου. Ούτε
κάθομαι να λέω «αχ, τι ωραία που ήμουν
τότε». Ο κάθε χρόνος έχει την ομορφιά
του. Δεν μπορώ να πάω στην ηλικία των 40
ή των 20. Κάθε χρόνος που περνάει, σημασία
έχει να τον περνάμε καλά και να λέμε
δόξα τω Θεώ που πατάμε. Ανοίγω καμιά
φορά άλμπουμ για να δουν τα παιδιά, τα
εγγόνια δηλαδή, πώς ήταν η μαμά τους
μικρή. Αυτό μόνο.
- Ο χρόνος που περνά δεν σας αγχώνει;
-
Όχι καλέ!
Καθόλου, και νομίζω αυτό φαίνεται. Απ'
την ώρα που μπορώ και τραγουδάω καλά
ακόμη, δεν φοβάμαι.
-
Η φωνή συνήθως έχει ηλικία. Η δική σας
είναι η εξαίρεση στον κανόνα. Πώς τα
καταφέρνετε;
-
Δεν ξέρω… Μετά
από μια ηλικία, οι χορδές φθείρονται.
Όπως απ' έξω ο άνθρωπος γερνάει, το ίδιο
γίνεται και με τη φωνή. Δεν ξέρω τι
γίνεται με 'μένα. Έχω χειρουργηθεί στον
λαιμό οκτώ φορές, είχα κάλλους απ' την
κατάχρηση και την κούραση. Τώρα, να
χτυπήσω ξύλο, έχω πολλά χρόνια που είμαι
καλά.
- Απ' την άλλη, ποιο είναι το μυστικό για την επιθυμία του κόσμου να σας βλέπει; Υπάρχει κάποιο τρικ πίσω απ' αυτό;
-
Φέτος κλείνω
εξήντα χρόνια δουλειά! Εξήντα! Χωρίς να
σταματήσω, ουσιαστικά. Νομίζω το κόλπο
είναι ότι δεν έχω σούρτα - φέρτα στο
σπίτι. Αυτή την αυλή που υπάρχει στη
δουλειά μας εγώ δεν την είχα ποτέ μου.
Ποτέ δεν είχα κάποιον που θα με παίρνει
και θα με φέρνει, θα οδηγεί. Μονίμως εγώ,
μόνη μου.
- Ενώ βέβαια θα περίμενε κανείς ότι θα διεκδικούσατε τίτλους, «μεγάλη κυρία», «θεά» και «ντίβα», εσείς είτε τους κανιβαλίζετε είτε τους αποστρέφεστε. Δεν τα πιστέψατε ποτέ;
-
Μα τι να πιστέψω,
χριστιανέ μου; Πας καλά; Τι θα πει «θεά»;
Ένας μεγάλος επιστήμονας που βγάζει
την καρδούλα σου σε μια επέμβαση και
την αντικαθιστά τον λες «θεό»; Το λες
για έναν μαθηματικό, για έναν γιατρό;
Με ποιο δικαίωμα μεταχειριζόμαστε τη
λέξη «θεός»; «Η Απόλυτη Θεά»! Μα τι
βλακείες είναι αυτές; Ο από πάνω μας
ακούει και γελάει. Δεν πιστεύω στα
κοσμητικά επίθετα. Περαστικοί είμαστε,
όπως όλοι. Αν είσαι καλός δημοσιογράφος,
θα σου πω ότι είσαι «θεός»; Δεν με παρατάς;
Μπαλόνια είμαστε, και 'γω και 'συ, που
άμα τα τρυπήσεις, θα σκάσουν.
- Γίνατε γνωστή όμως πολύ πρώιμα και πολύ γρήγορα. Υπήρξαν στιγμές που περάσατε από μονοπάτια αλαζονείας, που «ξεφύγατε»;
-
Ποτέ! Ήρθες
στο σπίτι μου σήμερα και βλέπεις έναν
απλό άνθρωπο να κάθεται απέναντί σου.
Είδες καμιά με τουαλέτα να σε υποδεχτεί;
Ή με βλέπεις βαμμένη ή χτενισμένη;
Καθόλου. Καθόμαστε εδώ σαν φίλοι και τα
λέμε. Αυτό θα αλλάξει αν με δεις πάνω
στη σκηνή. Εκεί είμαι… μη με αγγίζει
άνθρωπος. Αφήνω τη γυναίκα που βλέπεις
τώρα στο καμαρίνι και όταν βγαίνω, μια
άλλη. Είμαι η Μαρινέλλα εκεί πάνω:
βαμμένη, χτενισμένη, ντυμένη.
«Από
την οικογένεια περνάνε όλα αυτά που μπορούν να σε διαμορφώσουν,
να σε
χτίσουν. Σήμερα
πολλά παιδιά δεν είναι ευγενικά. Σου
μιλάνε λες και παίζετε μαζί πρέφα. Και
εγώ δεν μπορώ τους ανάγωγους, τους
αγενείς ανθρώπους. Εγώ
τον Τσιτσάνη,
και φίρμα
που έγινα, τον έλεγα
“κύριε
Τσιτσάνη”…»
- Το τραγούδι δεν σας κούρασε ποτέ;
- Δυστυχώς
ή ευτυχώς, όχι. Δεν είπα ποτέ «φτάνει».
Αν το έλεγα, θα είχα φύγει. Κάνουμε μια
δουλειά, και είμαστε και τυχεροί, γιατί
την αγαπάμε. Αυτός είναι και ο λόγος που
το κάνω ακόμα. Γιατί την αγαπάω. Και όταν
καταλάβω ότι πρέπει να φύγω, θα φύγω. Το
θέμα είναι να μη σε διώξουν. Και εάν έχω
την τύχη να το δω να έρχεται, θα πάω σπίτι
μου χωρίς φανφάρες ή χωρίς αυτή την
τελευταία συναυλία που κάνουν άλλοι.
Θα καλέσω τους φίλους μου σε ένα τραπέζι
και θα τους πω «Στην υγειά μας, αυτό
είναι το τελευταίο βράδυ που με έχετε
ακούσει να τραγουδάω».
- Το άλλο ανεξήγητο με εσάς ξέρετε ποιο είναι; Που ενώ σήμερα υπάρχει απαξίωση ως προς τους τραγουδιστές -πριν μερικά χρόνια γιαούρτωναν τον Νταλάρα, μια μεγάλη μερίδα κόσμου ήταν επικριτική απέναντι στην Αλεξίου που βγήκε σε συναυλία με τα γάντια που φοράνε οι καθαρίστριες- εσείς απολαμβάνετε μια καθολική αποδοχή. Δεν αμφισβητεί κανείς τα κίνητρα ή τη διάθεση σας.
-
Τραγουδάω τόσα
χρόνια. Θα βρεθεί κάποιος να πει ότι έχω
κάποιο κίνητρο; Ό,τι σπέρνεις, θερίζεις.
Δεν ξέρω τι έχουν κάνει οι άλλοι συνάδελφοι
μου, ξέρω τι κάνω εγώ. Δεν έχω προκαλέσει
ποτέ, γι' αυτό και δεν με αμφισβήτησαν,
απ' την αρχή ακόμα. Από τότε που έκανα
το παιδί μου χωρίς να έχω παντρευτεί
τον πατέρα της, πριν από σαράντα χρόνια, και
ήταν πολύ δύσκολο. Το κάναμε με αγάπη
και όχι απλά για να το κάνω. Τη μεγάλωσα
με φροντίδα και έγινε ο σωστότερος
άνθρωπος. Γι' αυτό λέω πως είμαι ευλογημένη,
απ' όλες τις απόψεις. Δεν εγκατέλειψα
ποτέ το παιδί μου για να τραγουδάω, το
προφύλαξα απ' όλα τα μάτια του κόσμου.
Δεν ανοίγω την πόρτα μου εύκολα. Τόση
ώρα που καθόμαστε εδώ, μία και πλέον
ώρα, είδες να χτυπάει κανένα τηλέφωνο
ή κανένα κουδούνι; Είναι μια ησυχία, που
πονάν τα αυτιά σου. Πώς να χτυπήσουν
λοιπόν την πόρτα μου; Γιατί να το κάνουν;
Δεν θα με ενοχλήσουν, γι' αυτό και έχω
ήρεμη ζωή.
-
Δεν δίνω
δικαίωμα να αρχίσουν το μπούρου - μπούρου.
Είμαι έξω απ' αυτά. Οτιδήποτε έχω απ' τα
θέατρα, απ' τη δουλειά, τα μαγαζιά, τα
αφήνω έξω στο πατάκι. Σκουπίζω τα πόδια
μου και μπαίνω στο σπίτι καθαρή, αφήνοντας
έξω τα προβλήματα. Θα έρχομαι και θα λέω
στη Λούλα έγινε αυτό και έγινε εκείνο;
Ποτέ! Ένας γιατρός θα πάει σπίτι και θα
ξεκινήσει να λέει για τις εγχειρήσεις
που έκανε ή για τους τρεις ασθενείς του
που έχουν καρκίνο; Ή θα βγαίνουμε έξω
να πιούμε ένα ποτήρι κρασί με την κόρη
μου, τον γαμπρό μου, τους φίλους μου, και
θα λέει ο καθένας τι κάνει στη δουλειά
του; Μου έχει συμβεί να φύγω από τραπέζι
όταν με ρωτάνε για τη δουλειά.
- Αντιλαμβάνεστε ότι ιντρικάρει τον άλλο να μάθει τι γίνεται στα παρασκήνια.
-
Το ξέρω, αλλά
το κόβω μαχαίρι! Αν είχα στήσει απέναντί
σου τη Μαρινέλλα που βγαίνει στη σκηνή,
θα ήμουν μια τρελή. Άλλο η σκηνή και άλλο
να είμαστε έξω, φιλαράκια. Πάω στο
σουπερμάρκετ και ρωτάω για το απορρυπαντικό,
αν αυτό το καινούργιο είναι καλό. Όπως
μιλάει ένας κανονικός άνθρωπος. Απλοποίησε
τη ζωή σου, παιδάκι μου. Και να μάθεις
ότι δεν είσαι τίποτα περισσότερο απ'
τον διπλανό σου, απ' αυτόν που σκουπίζει
τον δρόμο, απ' τον κηπουρό. Δεν βάζω
παραπάνω τον εαυτό μου απ' αυτούς. Έμαθα
από μικρή πως όλοι είμαστε ίσοι. Το ότι
βγάζω πιο πολλά λεφτά από 'σένα, ότι με
ξέρει περισσότερος κόσμος, έτυχε. Είμαστε
ενοικιαστές της ζωής.
- Σκέφτεστε πώς θα είναι η επόμενη μέρα που θα έχετε ήδη φύγει;
-
Ο θάνατος δεν
σε ρωτάει, αγόρι μου. Και ξέρω ότι θα
έρθει. Απ' την ώρα που γεννιόμαστε,
χρωστάμε ένα θάνατο.
- Πώς θέλετε να σας θυμούνται;
-
Ως έναν καλό άνθρωπο που πέρασε και
δεν ενόχλησε κανένα. Και θέλω να με
θυμούνται οι άνθρωποι που με αγαπάνε
πολύ.
Info.
Η
Μαρινέλλα, ο Αντώνης Ρέμος
και ο Χρήστος
Νικολόπουλος
θα εμφανιστούν στις
συναυλίες
με τίτλο «Όσο υπάρχεις, θα
υπάρχω»,
αφιερωμένες στον Στέλιο
Καζαντζίδη.
Παραστάσεις:
Σάββατο 4 Ιουνίου 2016
στο «Παττίχειο Δημοτικό Αμφιθέατρο»
Λάρνακας,
Κυριακή 5 Ιουνίου και Δευτέρα
6 Ιουνίου 2016
στο «Αμφιθέατρο Αρχ.
Μακαρίου Γ' (Σχολή Τυφλών)» Λευκωσίας.
Εισιτήρια διατίθενται στο Shop.tickethour.com.
Ακολουθήστε μας:
·
FACEBOOK
·
YOUTUBE
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου