«Τα
παιδιά τρελαίνονται εν μια νυκτί
και
το πρωί ξυπνάνε φίρμες!»
 |
Photo credit: Tassos Vrettos © May
14, 2014 |
Συνέντευξη
της Μαρινέλλας
στον
δημοσιογράφο Παύλο Ηλ. Αγιαννίδη
για
την εφημερίδα «Τα Νέα»
Κυκλοφορία:
23 Ιουνίου 2014, Ελλάδα
«Η
βιασύνη. Αυτό είναι που φταίει, στα
τραγούδια και στη ζωή μας… Κάποτε είχαμε
άλλους ρυθμούς και τα πράγματα έπαιρναν
τον χρόνο τους… Τώρα όλα γίνονται
βιαστικά…» λέει η σπουδαία
ερμηνεύτρια Μαρινέλλα που από την 1η Ιουλίου θα
ξαναδώσει «Ρεσιτάλ» με τον Κώστα Χατζή
ανά την Ελλάδα!
ΑΛΛΑΓΕΣ
«Αλλαγές,
παντού αλλαγές. Κι' εμείς αλλάζουμε.
Κάτι άσπρισαν τα μαλλιά… Αχ, όλη αυτή
η αλλαγή να είναι μόνο στα μαλλιά…»
ακούγεται να λέει με τη χαρακτηριστική
ορθοφωνία της από την άλλη άκρη της
γραμμής. Από τη Λάρνακα στην οποία έχει
πάει για να πει μάλλον πως «Η αγάπη όλα
τα υπομένει», παρά «Κι' ύστερα κι' ύστερα,
μα δεν υπάρχει ύστερα».
 |
Photo credit:
Thanassis Photiou © May 2014
|
Μόνο
απαισιόδοξη άλλωστε δεν μπορεί να τη
χαρακτηρίσει κάποιος. Τόσα χρόνια να
παλεύει με κύματα λαϊκά, λιγότερο λαϊκά,
ερμηνευτικά, με μουσικές παραστάσεις,
με νυχτερινά κέντρα και πάντα παραμένει,
να αρμενίζει με τραγούδια, στον αφρό.
«Είναι ένα όνειρο
εδώ που είμαστε…» ακούγεται η
Μαρινέλλα από τη Λάρνακα, όπου βρίσκεται
με τον Κώστα Χατζή για το νέο «Ρεσιτάλ»
τους, σε σειρά συναυλιών που θα κάνει
αθηναϊκή πρεμιέρα την Τρίτη 1 Ιουλίου
στο Θέατρο Βράχων του Βύρωνα. «Άλλη
μια περιοδεία με τον Κωστή. Ξεκινήσαμε
από την Κύπρο και θα κάνουμε καμιά
εικοσιπενταριά συναυλίες!».
Πέρασαν
τριάντα οκτώ χρόνια από το θρυλικό
«Ρεσιτάλ» που τους ένωσε (και προφητικά
στην ηχογράφηση του είχε ακουστεί από
θαυμάστρια, προς τη Μαρινέλλα, το «Έχεις
όλη την Ελλάδα!»). Γράφονται σήμερα
τέτοια τραγούδια; «Τέτοια
τραγούδια, όχι. Γράφονται καλά τραγούδια,
όμως όλοι βιάζονται να τα γράψουν
γρήγορα. Υπάρχουν καλοί τραγουδοποιοί
και καλοί τραγουδιστές. Όμως πολλή
βιάση, βρε παιδί μου. Εμείς, τότε, είχαμε
μια τάση πιο αργή. Σήμερα πια δεν ξέρεις
πότε περνάει ο χρόνος. Και δεν ξέρεις
τι σου ξημερώνει και σπας το κεφάλι σου
και σε αναγκάζει το σύστημα να κάνεις
όχι κομπίνες, ας μην πω αυτήν τη λέξη,
αλλά εκείνο που δεν θέλεις…».
 |
Photo credit:
Thanassis Photiou © May 2014
|
Αναπόληση
της κυρίας Κυριακής Παπαδοπούλου που
εναλλάσσεται με τη Μαρινέλλα της σκηνικής
ερμηνείας και του μπρίο σ' αυτό το μακρύ
τηλεφώνημα; «Τι
θέλαμε στη ζωή μας; Ήμασταν καλά, παίρναμε
πέντε και μας έμεναν και δύο στην άκρη.
Τώρα παίρνουμε πέντε και χρεωνόμαστε
και άλλα πέντε. Κι' εκεί που είμαστε
μπαίνουν οι νέοι με λιγότερα λεφτά και
παραγκωνίζεται ο παλιότερος… Στο
σουπερμάρκετ πηγαίναμε και βγαίναμε
με ένα μεγάλο καρότσι και τώρα βγαίνουμε
με δύο σακουλίτσες. Τα παιδιά σκοτώνονται
να σπουδάσουν. Και; Πού θα πάνε; Τους
έχεις δει πού πάνε; (παίρνει ανάσα).
Πιάνουν τα χέρια
σου; Κάνεις επισκευές στο σπίτι; Εμένα
πιάνουν. Παλιά το κάναμε γιατί γουστάραμε,
τώρα γιατί υπολογίζουμε και το τελευταίο
ευρώ, εκείνα τα κοκκινούμπικα, τα λεπτά,
τα σεντς πώς τα λένε. Στο σπίτι είχαμε
ένα βάζο στο οποίο τα βάζαμε όλα αυτά.
Μια μέρα το ανοίξαμε και πόσα λες ότι
μετρήσαμε; Πόσα λες; Διακόσια εβδομήντα
τρία ευρώ! Δεν τους δίναμε σημασία… Αν
κάνανε χάρτινα και το ένα και τα δύο
ευρώ θα τα υπολογίζαμε περισσότερο».
Απευθύνομαι
όχι στην κυρία Παπαδοπούλου, αλλά στη
Μαρινέλλα στην άλλη άκρη της γραμμής:
Δεν ψάχνετε για νέα τραγούδια, νέο δίσκο;
τη ρωτάω. «Για
δίσκο; Μα η δισκογραφία έχει τελειώσει,
το ξέρεις. Τα CD που βγάζουν, γιατί τα
βγάζουν; Δεν πουλιούνται και τα κατεβάζουν
αμέσως. Βιάζονται κι' εδώ. Πάει η εποχή
που λαχταρούσαμε να αγοράσουμε έναν
δίσκο. Όχι, όμως, δεν τελειώνει το
τραγούδι. Βρίσκουν νέους τρόπους. Εγώ
απλώς αυτό που λέω είναι ότι δεν έχουμε
το ίδιο με τότε, παλιά, που έβγαζε δίσκο
ένας Νταλάρας και γινόταν χαμός».
 |
Photo credit:
Thanassis Photiou © May 2014
|
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΡΕΛΑΙΝΟΝΤΑΙ ΕΝ ΜΙΑ ΝΥΚΤΙ
«Σήμερα,
οι καλλιτέχνες πάνε στα πρωινάδικα και
στα παιχνίδια στην τηλεόραση, στα "Βόις",
"Μόις" πώς τα λένε, όπου γίνονται
αναγνωρίσιμοι και βεβαίως το καβαλάνε
το καλάμι…», λέει η Μαρινέλλα και
διακόπτει για λίγο, καθώς της προσφέρουν
ένα μπουκέτο με λουλούδια (εκεί, στη
Λάρνακα). «Δεν
φταίνε όμως τα παιδιά, τρελαίνονται, τα
τρελαίνουν εν μια νυκτί και το πρωί
ξυπνάνε φίρμες και βγαίνουν και έχουν
μια επίφαση ευχαρίστησης ότι τους ξέρουν
στον δρόμο. Τα πρωινάδικα τα έχουν ανάγκη
αυτά τα παιδιά. Κουβέντα να γίνεται. Και
αχ, πήγε ο τάδε εκεί και ο δείνα παραπέρα.
Αν είναι έξυπνα δίνουν και καλές
απαντήσεις, αν όχι φαίνεται ότι είναι
φελλοί, να το πω έτσι. Δεν φταίνε τα
παιδιά, φταίνε τα κανάλια που ψάχνουν
να βρούνε να συντηρηθούν. Κι' εκείνα
αντί να ντύνονται για το τραγούδι,
γδύνονται. Όλα αυτά τα κορίτσια είναι
σαφώς πιο ντυμένα στο σπίτι τους. Έξω
γδύνονται. Θα μου πεις "σε πειράζει;".
Όχι. Απλώς λέω την εξέλιξη… Είδα μία με
ένα στρινγκ, έξω όλα, σε ένα πρωινάδικο
και τα 'χασα. Είχε βαμμένα τα πόδια με
αυτήν την κρέμα που κάνει το πόδι χέλι
και λέει "Να, η Πάολα". Εδώ πάει το
ανέκδοτο "Δεν ξέρω από φωνή, αλλά…"».
«Όλη
η καταστροφή είναι αυτή η τηλεόραση.
Παλιά, για να μας μάθουν έρχονταν και
ξανάρχονταν στα κέντρα όπου τραγουδούσαμε.
Τα τραγούδια τα πρωτακούγαμε στο
ραδιόφωνο. Κι' άκουγες τον Λεφεντάριο
(σ.σ.: παραγωγός των κρατικών ερτζιανών)
να λέει: "Μπράβο,
Γιάννη Πάριε". Αυτό, τότε. Τώρα είναι
αυτή η ταχύτητα. Και στα 30 αρχίζει η
αντίστροφη μέτρηση. Αν μείνουν μέχρι
τα 35 και υπάρχουν ακόμη, τότε πρέπει να
κάνουν ότι είναι του σοβαρού ρεπερτορίου.
Μέχρι τότε για να πετύχουν κάνουν τα
πάντα. Τα πάντα. Κι' έχεις και τις
τηλεοπτικές επιτροπές να τους λένε με
ύφος περισπούδαστο "Δεν πάτησες καλά
τη νότα". Ποια νότα, μωρή, πού ξέρεις
εσύ τη νότα;».
 |
Photo credit:
Thanassis Photiou © May 2014
|
ΨΕΚΑΣΤΕ - ΣΚΟΥΠΙΣΤΕ…
«Σήμερα
γράφονται καλά τραγούδια, αλλά είναι
σταγόνα στον ωκεανό. Έχουν γίνει πια τα
τραγούδια: Ψεκάστε - Σκουπίστε -
Τελειώσατε». Τραγούδια, λοιπόν,
δεν ψάχνει (αν και θα συμμετάσχει σε
άλμπουμ του Λάκη -με τα ψηλά ρεβέρ-
Παπαδόπουλου, μαζί με άλλους). Έχει κάνει
θέατρο, μιούζικαλ, νύχτα…
«Όχι,
δεν έχω απραγματοποίητο όνειρο»
λέει με σιγουριά. «Δεν
επιδιώκω να έχω. Δεν επιδιώκω να πω ό,τι
θέλω, λέμε τώρα, να τραγουδήσω Όπερα.
Απλώς είναι πάντα η πόρτα μου ανοιχτή
-και το παράθυρο. Δεν ήμουν ποτέ φιλόδοξο
άτομο. Όμως μου έρχονται και πέντε
δουλειές μαζί, ο ένας από την πόρτα, ο
άλλος απ' το παράθυρο. Όχι, δεν υπάρχει
κάτι που θέλω να κάνω. Ό,τι πρέπει να
γίνει θα γίνει. Ο καλός Θεούλης ξέρει.
Κι' εγώ τον ευχαριστώ που μπορώ να
κατεβάσω αυτό το θείο δώρο στα πνευμόνια
μου. Αφού μπορώ και τραγουδώ ακόμη καλά,
είμαι ευτυχής. Αν μου πουν αύριο "ο
ρόλος είναι μικρός και θα ανοίγεις μόνο
μια πόρτα", θα πω, "Αμέ!", γιατί
εξαρτάται πώς θα ανοιγοκλείνεις την
πόρτα, κι' ας είναι μικρός ρόλος. Δεν
θέλω να κάνω τίποτα, και ό,τι είναι να
γίνει θα γίνει, αυτό είναι το πιο ωραίο
που νιώθω…». Κάποιο σχέδιο για
τον χειμώνα; (Γελάει.) «Για
τον χειμώνα έχω πέντε - έξι παράθυρα
ανοιχτά».
ΣΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ
Η
συνεργασία της Μαρινέλλας με τον Κώστα
Χατζή είναι καλύτερη το 2014 από το
«Ρεσιτάλ» του 1976; «Μη
σου πω και πιο συγκινητική», απαντά
η ερμηνεύτρια. «Αυτό
το έργο είναι ατελείωτο. Νομίζεις πως
γράφτηκε σήμερα. Αυτός ο στίχος πώς
ταιριάζει και σήμερα με το πολιτικό
σύστημα, με το ερωτικό μας σύστημα. Και,
ξέρεις, όλοι τα τραγουδάνε μαζί μας αυτά
τα τραγούδια. Ο δε Χατζής είναι καλύτερος
από κάθε άλλη φορά. Έπρεπε να
ξανατραγουδήσουμε μαζί για να καταλάβω
τι μεγάλος καλλιτέχνης είναι. Και είναι
σαν να μην πέρασε μία ημέρα από το 1976…».
Ακολουθήστε μας:
·
FACEBOOK
·
YOUTUBE
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου