Λίγες μέρες πριν από τη μεγάλη συναυλία για τον Στέλιο Καζαντζίδη στο
Καλλιμάρμαρο, η επί δέκα
χρόνια σύζυγος και θρυλική παρτενέρ του, ανοίγει την καρδιά της…
 |
| Photo credit: Giorgos Monogioudis © August 31, 2009 |
Συνέντευξη της Μαρινέλλας
στην Τασούλα
Επτακοίλη
για το ένθετο
περιοδικό «Κ»
της εφημερίδας «Η
Καθημερινή»
Κυκλοφορία: 13
Σεπτεμβρίου 2009, Ελλάδα
Φωτογραφίες: Γιώργος Μονογιούδης ©
Έχει άγχος για το βράδυ της συναυλίας στο
Καλλιμάρμαρο που θα είναι αφιερωμένο στον Στέλιο
Καζαντζίδη. Είναι η πρώτη φορά που έξι κορυφαίοι τραγουδιστές -Χάρις Αλεξίου, Γλυκερία, Δημήτρης
Μητροπάνος, Γιώργος Νταλάρας, Πασχάλης Τερζής και η ίδια- θα συναντηθούν επί σκηνής, οκτώ χρόνια
μετά το θάνατο του, για να πουν τα δικά του τραγούδια και να τον τιμήσουν. «Του το χρωστάμε. Όλοι πάνω σ'
εκείνον και στα τραγούδια του χτίσαμε τις καριέρες µας. Αφού η Πολιτεία κάνει
πως δεν τον ξέρει… Μία φορά τον θυμήθηκαν µόνο, όταν πέθανε. Μας πρότειναν να
γίνει η κηδεία του δημοσία δαπάνη. Μόνο που δεν τους φτύσαμε, µε τη Βάσω
-ήμασταν και οι δύο σύμφωνες σ' αυτό. Ο ίδιος ο Στέλιος, άλλωστε, µας το είχε
πει: “Έχω αφήσει χρήματα για να γίνουν όλα όπως πρέπει”…». Υπάρχει κάτι ακόμα, όμως, που τη χαροποιεί, ο σκοπός της συναυλίας: η
ανέγερση ενός ξενώνα για παιδιά µε ειδικές ανάγκες από το φιλανθρωπικό, µη κερδοσκοπικό
σωματείο «Αρωγή».
 |
| Photo credit: Giorgos Monogioudis © |
Πρωί στο σπίτι της Κηφισιάς, φέρνει χαμογελαστή
καφέ κι' ένα σωρό λιχουδιές: μπισκότα, κουλουράκια, κέικ, τυροπιτάκια. «Μην πίνεις καφέ µε άδειο στομάχι,
δεν κάνει»… Πριν προλάβω να πατήσω το «Rec» στο μαγνητόφωνο, το τηλέφωνο χτυπάει.
Είναι η κόρη της, η Τζωρτίνα («Από Γεωργία - Χριστίνα, γιατί
συνεχώς λάθος το γράφουν»…). «Να µιλήσω στο… πλάσµα;» µε ρωτάει. Κι'
έπειτα επιστρέφει στο σαλόνι µε ακόμη μεγαλύτερο χαμόγελο. Η Μαρινέλλα είναι
μητέρα και γιαγιά. Κι' όσο κι' αν θέλω να πάω την κουβέντα στην ιδιότητα µε την
οποία όλη η Ελλάδα τη γνωρίζει -της σπουδαίας τραγουδίστριας-, εκείνη όλο µου
ξεφεύγει. «Θα πατήσουμε τα σταφύλια στο κτήμα
του συμπεθέρου µου, ξέρεις, την άλλη εβδομάδα. Σ' έναν πολύ ωραίο ληνό. Θα
έρθουν και τα εγγόνια µου. Ο Δημήτρης είναι έξι χρόνων και η Μελίνα δυόμισι. Θα
γίνει πανηγύρι! Ζωή είναι οι μικρές χαρές. Κι' εγώ ήμουν τυχερή αξιώθηκα και μεγάλες.
Είδες πόση ώρα μιλάω για τα εγγόνια µου; Μόνο γι' αυτά και για το ψάρεμα…».
- Το ψάρεμα είναι κατάλοιπο από την εποχή
Καζαντζίδη;
- Α, όχι! Κι' ο πατέρας µου ψάρευε. Από μικρή έχω τέτοια βιώματα. Κι' όταν
λέω ψάρεμα, εννοώ την καθετή. Για καλάμια και παραγάδια ούτε ν’ ακούω δεν θέλω.
Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο ωραίο είναι να κάθεσαι στην ησυχία της βάρκας, την
ώρα που δύει ο ήλιος ή νωρίς το πρωί, να περιμένεις τι θα κάνει το ψάρι, πώς θα
αντιδράσει, να επικοινωνείς μαζί του. Συνήθως έχω κι' ένα ραδιοφωνάκι μαζί µου.
Τρίτο Πρόγραμμα ακούω. Το ψάρεμα δεν θέλει λαϊκά και τέτοια. Κι' εκείνες τις
ώρες ό,τι µε βασανίζει φεύγει στη θάλασσα, στον αέρα, καίγεται στον ήλιο.
Αδειάζω. Και κάνω το σταυρό µου. Μόνο γι' αυτό που μπορώ να απολαμβάνω, Θεέ µου,
λέω, δεν μπορεί, κάτι καλό θα έχω κάνει στη ζωή µου.
- Ο χρόνος και η ενέργεια που αφιερώνετε στην «Αρωγή»
και στα παιδιά µε ειδικές ανάγκες είναι, πάντως, πραγματικά κάτι πολύ καλό…
- Δέκα χρόνια είμαι ήδη εκεί. Κανείς δεν το ξέρει. Δεν επεδίωξα ποτέ να το
προβάλω. Και θέλω τόσο πολύ να γίνει αυτός ο ξενώνας. Περίμενα και από την
Πολιτεία να µας βοηθήσει. Αλλά μέχρι στιγμής βοήθεια δεν έχω δει από κανένα
υπουργείο. Κι' εμείς είμαστε ένα μικρό, φτωχό σωματείο, χωρίς μεγαλόσχημους και
στρατιές χορηγών πίσω µας. Ξέρεις, θα ήταν εύκολο να πάρω δυο - τρία παιδάκια µε
ειδικές ανάγκες, να βγω στην τηλεόραση, να συγκινήσω τον κόσμο. Κάτι τέτοια
πάντα «πιάνουν», αγαπητή µου, αλλά δεν είναι του χαρακτήρα µου. Πώς να χρησιμοποιήσω
αυτά τα παιδιά που το µόνο που θέλουν είναι η αγάπη µας και να ζήσουν στην
ηρεμία τους; Θα µε περάσεις ίσως για μελό.
Ένας ξενώνας στη μνήμη του Στέλιου Καζαντζίδη,
λοιπόν. Γιατί το αποφασίσατε τώρα;
- Το
ξέρουν όλοι ότι μετά το θάνατό του ποτέ δεν ανακατεύτηκα µε τον Στέλιο, ο
οποίος, εκτός από συνεργάτης, υπήρξε και άντρας µου. Και είναι η πρώτη και η
τελευταία φορά που μιλάω για εκείνον. Βλέπω, όμως, πως η Πολιτεία δεν έκανε
-και µάλλον δεν σκοπεύει να κάνει τίποτα- γι' αυτόν το θρύλο. Σκέφτηκα, λοιπόν,
να γίνει αυτό το σπίτι για παιδιά µε ειδικές ανάγκες που είναι ορφανά και δεν
έχουν πού να μείνουν -στο λέω κι' ανατριχιάζω-, να έχουν δασκάλους κι' ό,τι
χρειάζονται εκεί, και να πάρει το όνομα του Καζαντζίδη. Γιατί αυτή η φωνή θα μείνει
για πάντα. (Βουρκώνει) Δεν θα ξαναβγεί ποτέ τραγουδιστής σαν εκείνον. Δεν το
λέω γιατί υπήρξα δίπλα του, αλλά γιατί έτσι είναι.
«Ο Στέλιος Καζαντζίδης ήταν ένας χείμαρρος… Αν τον έβλεπες να τραγουδάει στο στούντιο,
θα έμενες µε το στόμα ανοιχτό. Έμπαινε ξυρισμένος και, όταν έβγαινε, είχε γένια! Τόσο πολύ
ανατρίχιαζε! Κι' άλλες φορές ξεσπούσε σε κλάματα και δεν μπορούσε να συνεχίσει…»
 |
Stelios Kazantzidis and Marinella singing in Thessaloniki, Greece, with Charis Lemonopoulos (bouzouki) and "The Four Aces" Orchestra. | Photo by Athens-Macedonian News Agency © 1958 |
- Πώς φαντάζεστε τη βραδιά στο Καλλιµάρµαρο;
- Πολύ συγκινητική. Και ιστορική. (Βουρκώνει πάλι) Δεν θα είναι εύκολο για εμάς τους
έξι τραγουδιστές. Να τα πούμε όπως εκείνος σίγουρα δεν μπορούμε. Θα το προσπαθήσουμε…
- Γιατί το λέτε αυτό;
- Γιατί µόνο «πατητούρα» μπορούμε εμείς να πούμε τα τραγούδια του µε τον
ίδιο τρόπο που κανείς δεν πρόκειται ποτέ να παίξει τα σόλα του Ζαµπέτα ή του
Χιώτη όπως εκείνοι. Κάποιοι άνθρωποι είναι μοναδικοί. Έχουμε κι' εμείς ταλέντο,
δεν λέω, αλλά σαν εκείνον κανείς. Ποιος μπορεί, άλλωστε, να συγκριθεί µε τον
Στέλιο; Δεν υπάρχει τραγουδιστής σ' όλο τον κόσμο που να σταματήσει να
τραγουδάει το 1966 και μέχρι το θάνατό του, δεκαετίες μετά, να είναι πρώτος σε
πωλήσεις. Κι' αναρωτιέσαι: Πώς έγινε αυτό; Δεν έβγαινε ποτέ στην τηλεόραση, δεν
πήγαινε στα ραδιόφωνα, δεν έκανε κοσμικές εμφανίσεις. Σε κανένα ταβερνάκι
πήγαινε µόνο µε τους φίλους του και για ψάρεμα στον Άγιο Κωνσταντίνο.
- Πού το αποδίδετε, λοιπόν;
- Στην τεράστια φωνή του και στην ερμηνεία του, την απλή αλλά τόσο
συγκλονιστική. Ο Στέλιος απεχθανόταν τις φιοριτούρες και τους εντυπωσιασμούς.
Τραγουδούσε σέργια, ίσια. Έτσι του άρεσε. Έκανε τα σπασίματα της φωνής του µόνο
εκεί που το τραγούδι το «σήκωνε». Και ξέρεις κάτι; Όταν βλέπεις έναν ίσιο δρόμο
ν' ανοίγεται μπροστά σου, ίσως βαριέσαι στην αρχή να τον περπατήσεις. Όμως σύντομα
συνειδητοποιείς πως αυτή η ισάδα σού δίνει τη δυνατότητα να θαυμάσεις το τοπίο
αριστερά και δεξιά. Μετά θαυμάζεις και τους τεχνίτες πώς έκαναν αυτό το έργο
τόσο ίσιο; Οι «τσαλκάντζες» -όσοι ξέρουν μουσική θα καταλάβουν- γίνονται για να
αποφύγουμε κανένα φάλτσο ή επειδή η φωνή µας έχει «βιµπράτο» και θέλουμε να το καλύψουμε
µε σπασίματα. Εκείνος δεν τα είχε ανάγκη αυτά. Ήταν ένας χείμαρρος. Ένα
τεράστιο χωνί. Άσε το συναίσθημα που έβαζε στα τραγούδια… Αν τον έβλεπες να
τραγουδάει στο στούντιο, θα έμενες µε το στόμα ανοιχτό. Έμπαινε ξυρισμένος και,
όταν έβγαινε, είχε γένια! Τόσο πολύ ανατρίχιαζε! Κι' άλλες φορές ξεσπούσε σε κλάματα
και δεν μπορούσε να συνεχίσει.
- Μια και το αναφέρατε προηγουμένως, από το 1966 που σταμάτησε να εμφανίζεται,
δεν κουβεντιάσατε ποτέ το ενδεχόμενο να ξανασυναντηθείτε στη σκηνή;
- Πολλές φορές. Αλλά τελικά δεν μπορούσε να το κάνει. «Έχουν περάσει πολλά
χρόνια», µου έλεγε. «Πώς θα βγω ξανά; Άσ' το καλύτερα…» Τον καταλάβαινα. Στα
χρόνια της απουσίας του όλα είχαν αλλάξει. Είχε αφήσει τη νύχτα στο Άλφα και
είχε πλέον φτάσει στο Ωμέγα -και βάλε… Αυτό, πάντως, είναι το μοναδικό λάθος
που του χρεώνω: ότι στέρησε τη χαρά τού να τον ακούσει «λάιβ» από τη νέα γενιά,
από όλους όσους τον γνώρισαν και τον αγάπησαν µέσω της μητέρας, του πατέρα, του
παππού τους.
- Για όσους τον αποκαλούσαν «λαϊκό» τι έχετε να πείτε; Και δεν το έλεγαν ως προτέρημα…
- Κανείς
δεν μπορεί να αρέσει στο εκατό τοις εκατό. Ο Στέλιος έλεγε πάντα αυτά που
αγαπούσε. Και είπε θησαυρούς. Αλλά πες µου κι' έναν τραγουδιστή που δεν έχει
πει σαχλαμάρες.
- Τα τραγούδια που εσείς έχετε πει πώς τα αποτιμάτε;
- Κοίταξε, εγώ ούτε τον κόσμο κοροϊδεύω ούτε τον εαυτό µου. Το μεγαλύτερο
ποσοστό των τραγουδιών µου δεν ήταν καλά. Μη µε κοιτάς έκπληκτη, έτσι είναι. Δεν
υπήρξα από τους τυχερούς. Η Μοσχολιού, για παράδειγμα, τραγούδησε Καλδάρα,
Ξαρχάκο, Μαρκόπουλο. Κι' εγώ έκανα σουξέ -µε τον Άκη Πάνου, τον Ζαµπέτα, τον
Πλέσσα, τον Κατσαρό. Σαν τα δικά της τραγούδια δεν ήταν, όμως, τα δικά µου.
Γιατί τα είπα; Θα έχεις δίκιο να µε ρωτήσεις. Συνήθως επειδή µου άρεσε µια
φράση μέσα σ' αυτά. Τόσο ψώνιο ήμουν… Όμως υπήρχαν και διαχωρισμοί στο χώρο µας
τότε. Αν έπαιρνες ένα δρόμο, δεν μπορούσες εύκολα να αλλάξεις πορεία. Αλλά δεν παραπονιέμαι.
Στάθηκα στα πόδια µου µ’ αυτή την πραμάτεια, µ' αυτή την «προίκα». Και καλά τα
πήγα. Ούτε στον ιππόδρομο την έχασα ή στα χαρτιά ούτε στα ναρκωτικά την ξόδεψα.
Πάντα άνθρωπος της οικογένειας ήμουν άλλωστε.
- Από τον Καζαντζίδη τι μαθήματα πήρατε για τον τρόπο που τραγουδάτε;
- Όσα ξέρω σ' εκείνον τα χρωστώ. Είναι αλήθεια, βέβαια, πως είμαι μεγάλο…
σφουγγάρι. (Γελάει) Έβλεπα
πώς άνοιγε το στόμα του στα φωνήεντα. Πώς τόνιζε ορισμένα σύμφωνα. Και να
σκεφτείς ότι ποτέ δεν µου είπε «αυτό να κάνεις, αυτό να αποφεύγεις». Χωρίς να µου
διδάξει συνειδητά τίποτα ο ίδιος, ήταν ο σπουδαιότερος δάσκαλός µου. Αλλά είχε
και καλή μαθήτρια…
- Στη ζωή πήρατε αντίστοιχα «μαθήματα»;
- Ο Στέλιος ήταν ο πιο έντιμος άνθρωπος που έχω γνωρίσει στη ζωή µου. Δεν
είχε ποτέ διανοηθεί να «ρίξει» κανέναν. Στα 17 µου που τον γνώρισα, αυτό, ναι,
ήταν ένα μεγάλο σχολείο. Τον είχα πρότυπο. Κι' από τότε, όταν λέω «ναι», είναι «ναι».
Και το «όχι» επίσης. Κι' όταν δίνω τα χέρια µε κάποιον, είναι σαν να υπογράφω συμβόλαιο.
- Πώς ήταν η εποχή που χωρίσατε;
- Πέρασα πολύ δύσκολα. Έβγαινα στο πάλκο να τραγουδήσω και µου φώναζαν από
κάτω: «Πού είναι ο Στέλιος, ρε Μαρινέλλα; Τι έγινε;» Κλεινόμουν στο καμαρίνι µου
κι' έκλαιγα µε τις ώρες. Σκεφτόμουν πολύ σοβαρά να τα παρατήσω. Έμεινα γιατί
είχα πεισμώσει πολύ κι' αγαπούσα αυτήν τη δουλειά αλλά και γιατί έπρεπε κάπως
να ζήσω και να ζήσει κι' όλη η οικογένειά µου. Είπα «θα κάνω καριέρα και μόνη µου,
δεν θα µε συνδέουν πάντα µε τον Καζαντζίδη». Αν σου πω τι αγκάθια πέρασα… Δεν
θέλω να τα θυμάμαι.
«Ούτε τον κόσμο κοροϊδεύω ούτε τον εαυτό µου. Το μεγαλύτερο ποσοστό των τραγουδιών µου δεν ήταν καλά. Μη µε κοιτάς έκπληκτη, έτσι είναι. Δεν υπήρξα από τους τυχερούς, όπως
η Μοσχολιού… Αλλά δεν παραπονιέμαι.
Στάθηκα στα πόδια µου µ' αυτή την πραμάτεια, µ' αυτή την προίκα. Και καλά τα
πήγα. Ούτε στον ιππόδρομο την έχασα
ή στα χαρτιά ούτε στα ναρκωτικά την ξόδεψα. Ήμουν πάντα άνθρωπος της οικογένειας…»
 |
Marinella with Stelios Kazantzidis and Nikos Kourkolos (actor) singing "Pios dromos ine anichtos" by Giannis Markopoulos and Dimitris Christodoulou, in the Greek film "I adistakti (The inhesitant)" by Dinos Katsourides. | Photo credit: Petros Petalas © 1965 |
- Ας αφήσουμε, λοιπόν, τα αγκάθια κι' ας μείνουμε στα
ρόδα… Από τον σύζυγο Στέλιο τι κρατάτε ως ανάμνηση;
- Τα πάντα. Ποιο αντρόγυνο δεν περνάει και τις άσχημες στιγμές του; Γι'
αυτό τίποτα δεν πετάω απ' όσα ζήσαμε. Κανείς δεν ξέρει τι εκπληκτικό χιούμορ
είχε, πόσο γελούσαμε. Τριάντα ώρες, που λέει ο λόγος, το εικοσιτετράωρο ήμασταν
μαζί, δεν χωρίζαμε ποτέ. Ούτε εκεί όπου και ο βασιλιάς πηγαίνει µόνος… (Γέλια) Ο ένας ήταν το μισό του άλλου.
Και στο σπίτι και στη δουλειά. Σαν να φοράς ένα ζευγάρι παπούτσια, το αριστερό
και το δεξί.
- Τελικά, στη ζωή σας ο έρωτας σας έδινε φτερά ή σας καθήλωνε στο έδαφος;
- Πλάκα μού κάνεις; Έχεις δει άνθρωπο να είναι ερωτευμένος και να
βρίσκεται στο έδαφος; Στο χέρι σου είναι από κάθε έρωτα να κρατάς τα καλά. Αν
πάρεις και τη σαβούρα, εσύ θα φταις. Αυτό έκανα πάντα, γι' αυτό είμαι φίλη µε
όλους όσους πέρασαν από το πλευρό µου. Μια συμβουλή θα σου δώσω: Χώρισες; Μην
κατηγορήσεις ποτέ τον άντρα µε τον οποίο έζησες. Θα σου γυρίσει μπούμερανγκ.
- Tι φταίει, άραγε, σήμερα και οι σχέσεις δεν πάνε καλά;
- Το ότι οι άνθρωποι δεν ακούνε πια. Δεν έχουν μάθει να ακούνε. Βιάζονται
να πάνε παρακάτω, έχουν στο μυαλό τους αυτό που θέλουν εκείνοι να πουν κι' όχι
αυτό που τους λέει ο άλλος -πόσο µάλλον ο σύντροφός τους.
- Για να επανέλθω στο τραγούδι: ήσασταν η πρώτη που συνειδητοποιήσατε τη σημασία
της σκηνικής παρουσίας. Πώς βλέπετε τη σημερινή πραγματικότητα;
- Είναι πολλοί οι «συνάδελφοι» που επιδίδονται σε σαχλαµαρίτσες µέσω της «TV»
και κάποιων περιοδικών. Νομίζουν πως, αν δείξουν το βρακί τους και το κορμί
τους, θα κάνουν καριέρα. Ωραίοι οι κοιλιακοί σου και τα μπούτια σου σμιλεμένα,
να τα χαίρεσαι, το θέμα είναι τι τραγουδάς. Ποια είναι η ουσία. Τι θα γράψει
για 'σένα το βιβλίο αύριο. Αλλά μήπως έχει νόημα να μπαίνουμε πια και στο
στούντιο; Όλα στα κομπιούτερ φτιάχνονται. Μια φράση από δω, µια άλλη από εκεί,
τα δένει ο ηχολήπτης και ιδού το τραγούδι. «Είμαι χαμηλή», του λες. «Μην
ανησυχείς, θα σε ανεβάσω εγώ», σου απαντά. Όλα πια είναι κοπτορραπτική. Εμείς μπαίναμε
στο στούντιο όλοι μαζί, ορχήστρα και τραγουδιστές. Μία κι' έξω έπρεπε να τα πούμε
τα τραγούδια. Χωρίς λάθος. Η ένταση ήταν απίστευτη.
- Αν δεν είχατε αποκτήσει την κόρη σας, η καριέρα σας θα ήταν αρκετή να σας
κάνει ευτυχισμένη;
- Όχι. Ίσως να µην ήμουν καν στη ζωή σήμερα. Η κόρη µου είναι τα πάντα για
'µένα. Το «τσέρκι» της ζωής µου είναι εκείνη και κατ' επέκτασιν ο άντρας της
και τα παιδιά της. Αισθάνομαι ευλογημένη, λοιπόν. Τι να το κάνω µόνο το
τραγούδι; Αγάπη µου, η δουλειά ποτέ δεν πρέπει να είναι σε πρώτο πλάνο. Όσοι το
πιστεύουν είναι ανόητοι. Μετά πενήντα και βάλε χρόνια σ' αυτόν το χώρο, έχω
βρει μέσα µου την ισορροπία. Και είμαι καλά. Αν δεν τα έχεις καλά µε τον εαυτό
σου, ούτε ο έρωτας μπορεί να σε βοηθήσει ούτε τα παιδιά ούτε η καριέρα. Είσαι χαμένος από χέρι…
Info.
«Στέλιος ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ · Η Φωνή Ζει»
ΔΥΟ ΜΕΓΑΛΕΣ
ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ - ΑΦΙΕΡΩΜΑ
ΣΤΟΝ ΣΤΕΛΙΟ ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗ (1931 - 2001).
Για τους
σκοπούς του Κέντρου Δημιουργικής
Απασχόλησης
Παιδιών με Αναπηρία «Η ΑΡΩΓΗ».
Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2009
στο Παναθηναϊκό Στάδιο της Αθήνας
Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2009
στο Καυτανζόγλειο Στάδιο της Θεσσαλονίκης.
Τραγουδούν
(με αλφαβητική σειρά):
ΧΑΡΙΣ
ΑΛΕΞΙΟΥ, ΓΛΥΚΕΡΙΑ,
ΜΑΡΙΝΕΛΛΑ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ
ΜΗΤΡΟΠΑΝΟΣ,
ΓΙΩΡΓΟΣ
ΝΤΑΛΑΡΑΣ, ΠΑΣΧΑΛΗΣ ΤΕΡΖΗΣ.
Σκηνοθετική
επιμέλεια: Σταμάτης Φασουλής.
Ενορχηστρώσεις:
Γιώργος Παπαχριστούλης.
Γενική
είσοδος: 15€.
Προπώληση
εισιτηρίων:
Δισκοπωλεία
«Metropolis»
(Αθήνα),
εκδοτήριο Πλ.
Αριστοτέλους (Θεσ/νίκη),
διαδικτυακά
στο www.stelioskazantzidis.net.
Ακολουθήστε μας:
·
FACEBOOK
·
YOUTUBE
