«Τίποτα
δεν γίνεται τυχαία»
Πενήντα χρόνια Μαρινέλλα στο τραγούδι. Πενήντα χρόνια
αστερόσκονη σε κάθε εκπνοή της. Πενήντα χρόνια γεμάτα βλέμματα στην κορυφή για 'μας, από την κορυφή για την ίδια. Πώς θα ήταν αν μας έλειπε από το μουσικό
τοπίο δεν ξέρουμε, γιατί απλά έχουμε την τύχη να ζούμε στον καιρό της…
Συνέντευξη
στον Άγγελο Στελίου
για το μηνιαίο περιοδικό «Down Town»
Κυκλοφορία: Φεβρουάριος
2006, Ελλάδα
Φωτογραφίες: Τάσος Βρεττός ©
…Έναν καιρό που διαρκεί πέντε δεκαετίες, όσο να τη θαυμάσουν, να τη
λατρέψουν, να την αντιγράψουν, να τη μιμηθούν. Να τη γεμίσουν λέξεις όπως
«ίνδαλμα», «μοναδική», «μεγάλη κυρία», «βασίλισσα», «θεά»… Το τελευταίο τη
νευριάζει. Δεν θέλει να το ακούει. Έχει μέσα της υψηλό φρόνιμα για το θείο.
Ακόμη κι' όταν θέλουμε να απαξιώσουμε κάποια ερμηνεία, στο όνομα της το κάναμε:
«Σιγά μην είναι και η Μαρινέλλα!». Η ίδια όμως η Μαρινέλλα όχι μόνο είναι ο
εαυτός της αλλά και παραμένει, χωρίς να χάνει την ουσία της, αποποιούμενη όλους
αυτούς τους τίτλους. «Είμαι ένας άνθρωπος απλός, ούτε καλός ούτε κακός».
Πάντως αυτόν τον άνθρωπο συνάντησα και εγώ μια Τετάρτη μεσημέρι, σε ένα από τα
καλύτερα τρίωρα της ζωής μου, πίνοντας στην αρχή καφέ και μετά τσίπουρο δίπλα
στο τζάκι της… Ό,τι ακολουθεί είναι κουβέντα με μια φίλη που την ευχαριστώ
γιατί μου επιτρέπει τη φιλία της και τη δήλωσή της. Είναι τα λόγια μιας γυναίκα
που στάθηκε αληθινή, μιας τραγουδίστριας που τραγουδούσε όπως υπήρχε, σαν ζωή…
Γιατί πολύ απλά, άλλωστε, «τίποτα δεν γίνεται τυχαία»! Με κοιτάει και μου λέει «Χαλάρωσε,
αγοράκι μου, ακόμη δεν ήρθες και πήρες χαρτί, στυλό και ύφος…».
- Μα τι να κάνω;
Έχω αγχωθεί λίγο…
- Γιατί, χρυσό μου, αγχώνεσαι; Σου δίνω εγώ τέτοια αίσθηση
άγχους; Είμαι καταπιεστική; Έχω κάτι που προκαλώ στον άλλο φυγή; Γιατί;
- Όχι,
αλλά να… σας θαυμάζω…
(Μας διακόπτει το τηλέφωνο… τώρα που πήρα φόρα, βρήκε;
«Αχ, η κόρη μου… Έλα, ψυχή μου, πώς είναι το Δημητρέλο μου, το εγγονάκι μου. Τι
μαθήματα του έβαλαν σήμερα, έχει κουβέρτα μαζί του αγκαλιά;» Κάποτε κλείνει και
παραδέχεται «Αχ, αχ! Αυτός είναι η μεγάλη μου αδυναμία…)
- Τι το θες, βρε παιδάκι
μου, αυτό το ρημάδι, το κασετοφωνάκι; Δεν θυμάσαι, βρε αγόρι μου, αυτά που σου
λέω;
Μπαίνει η Βασιλική, βοηθός στις δουλειές του σπιτιού, και κάνοντας χιούμορ
τη ρωτάει «Μόνο αυτά έχετε σπίτι σας;» δείχνοντας τα τυροπιτάκια. Η κυρία Μαρινέλλα
μού εξηγεί και νομίζω πως αρχίζει πια η συνέντευξη. «Είναι δεκατρία χρόνια μαζί μας.
Αυτή, ο άντρας της και το παιδί τους, εδώ μεγάλωσε… Είναι η οικογένεια μου και
αυτοί. Το σπίτι είναι μεγάλο, δεν ενοχλεί ο ένας τον άλλον, η αδελφή μου μένει
από πάνω με τα ανίψια μου. Ζούμε δεκατρία άτομα εδώ… Εγώ αν δεν έχω οικογένεια
δεν επικοινωνώ! Το σπίτι δεν μένει ποτέ μόνο του».
- Πάντως το σπίτι σας είναι
ωραίο και απλό.
- Φυσικά και είναι απλό, δεν θα μπορούσε να είναι βαρύ, δεν μου
αρέσουν οι υπερβολές, βλέπεις κάδρα και φωτογραφίες; Δεν είναι περίεργο που
όλοι οι καλλιτέχνες γεμίζουν τους τοίχους με φωτογραφίες τους; Εμένα αν με δεις
εκεί, στις κορνίζες, είμαι στο γάμο της κόρης μου και μία που τραγουδάω την
έβαλε η Βασιλική γιατί της άρεσε… Να, εκεί, κάτω από τη μαριονέτα. Αυτή την
αγόρασα στη Βενετία.
- Όταν ήσασταν μικρή, σας άρεσαν οι κούκλες;
- Δεν ήμουν ποτέ
της κούκλας. Ένα αγοροκόριτσο ήμουν που ήθελα να παίζω με μπάλες… Είμαι πολύ
του αθλητισμού, εξού και γυμνάζομαι ακόμη. Ήμουν πρωταθλήτρια στο άλμα εις
τριπλούν και στο εκατοστάρι στο τρέξιμο. Μετά έφυγα από το γυμνάσιο, δεν
τελείωσα δυστυχώς -και λέω δυστυχώς γιατί δούλευα, όλο δουλειές, δουλειές… Όχι
καλλιτεχνία βέβαια. Όταν βγήκα 17 χρονών επαγγελματικά, τα σταμάτησα όλα.
- Από
πολύ μικρή, λοιπόν, ξέρατε τι θα γίνετε…
- Πίστεψέ με, για να μη σου πω πως ήμουν
και το μοναδικό παιδί που ήξερε τι θα γίνει. Δεν θυμάμαι τίποτα άλλο. Μόνο
τραγούδι. Γεννήθηκα και τραγουδούσα. Έπαιζα και τραγουδούσα. Δεν είπα «μαμά»
εγώ. Το τραγούδησα.
- Έχετε κάνει σπουδές σε Ωδείο;
- Δεν είχαμε τέτοιες
πολυτέλειες εμείς… Μα μου λέτε κάτι σαχλαμάρες. «Α, στο Παρίσι πήγες για να
μάθεις χορό, κίνηση των χεριών…» και τρίχες κατσαρές. Με τσατίζουν. Γιατί, ρε
παιδιά; Κάτι που σου συμβαίνει αυθόρμητα πρέπει να είναι τεχνητό; Καλό είναι να
πας στο Ωδείο. Θα ήθελα να ήμουν μια πολύ ωραία ηθοποιός και μια πολύ καλή
λυρική τραγουδίστρια, αλλά δεν είμαι τίποτα, το ηθοποιιλίκι το άφησα στη μέση,
το Ωδείο το έβλεπα από τα κιάλια ανάποδα. Πού λεφτά τότε! Ό,τι κάναμε το κάναμε
μόνοι μας…
- Οπότε τίποτα δεν γίνεται τυχαία…
- Όντως τίποτα! Ο Γιώργος Θεοφάνους
έβαλε έναν τίτλο στη δουλειά μας, που τον έχουμε όλοι καραμέλα στα χείλη μας.
Εγώ δεν ξέρω αν έγινε τίποτα τυχαία, αλλά τυχαία έγινα τραγουδίστρια. Αυτό
είναι αλήθεια. Δεν ήθελα καθόλου, είχα το ψώνιο της ηθοποιού.
- Ναι, αλλά το
έχετε υποστηρίξει με τον καλύτερο τρόπο.
- Άλλο αυτό. Όταν αποφασίζω να κάνω
κάτι, το κάνω καλά και δεν μπορείς να διανοηθείς εσύ πότε το έκανα κιόλας. Ξέρω
να χτίζω, να βάφω. Αν με δεις να βάφω με ρολό, δεν θα το πιστεύεις.
…Περιγράφει
την ταλαιπωρία που έχει τραβήξει με διάφορους εργάτες και οικοδόμους και πως
τελικά μόνη της έβαψε το πίσω μέρος του σπιτιού αλλά και το εκκλησάκι του
Αϊ-Γιώργη στην αυλή της. Καμαρώνει για το πώς γυάλισε το πλακόστρωτο. Μου
μιλάει για τις λειτουργίες στο εκκλησάκι τις Κυριακές. «Κοίτα, επειδή είμαι και
λίγο αθυρόστομη, τα λέω, δεν μπορώ να τους παρακαλάω. Νευριάζω και τα κάνω μόνη
μου. Δεν είναι ντροπή να κάνεις οποιαδήποτε δουλειά. Το “Αχ, δεν μπορώ, θα
χαλάσω τα νύχια μου” δεν ισχύει για 'μένα».
«…Οι άνθρωποι προτιμούν να πουν
ψέματα παρά την αλήθεια. Έχεις όμως ένα αβαντάζ με την αλήθεια: Τη λες και
πληρώνεις μία φορά. Αν πεις ψέματα, το πληρώνεις πολλές φορές…»
 |
| Photo credit: Tassos Vrettos © 2006 |
- Τι άλλο δεν ισχύει για εσάς;
- Το ψέμα. Δεν λέω ψέματα. Θα μου πεις δεν γίνεται, και όμως δεν λέω. Αυτό είναι ένα ελάττωμα - προτέρημα. Εγώ δεν μπορούσα να ξεχωρίσω αν το χαρτί σκίζεται έτσι ή αλλιώς. Απλώς είπα χωρίζω το χαρτί στο δύο: αυτό είναι η αλήθεια, αυτό το ψέμα· και είπα τί βαραίνει πιο πολύ; Μα βαραίνει η αλήθεια… Είσαι ικανή να ακούσεις τα χίλια δύο όταν λες την αλήθεια, γιατί είναι πικρή -όπως το εννοούν οι άλλοι- και πολύ γλυκιά. Έχεις όμως ένα αβαντάζ με την αλήθεια: Τη λες και πληρώνεις μία φορά. Αν πεις ψέματα, το πληρώνεις πολλές φορές. Πας στο ταμείο και λες «Συγγνώμη, αυτά είναι τα λεφτά που διαθέτω». -«Μα δεν φτάνουν». -«Δεν πειράζει, δεν έχω άλλα, αφαιρέστε μου από το καλάθι». Δεν δίνεις την πιστωτική κάρτα που μπορεί να μην έχει και αντίκρισμα. Πληρώνεις «cash» και είσαι εντάξει. Αν πεις ψέματα, χάνεσαι, παλικάρι μου.
- Αν δεν σας αρέσει κάτι, το λέτε στον άλλον;
- Δεν χρειάζεται να του το πω, δεν τον κάνω καν παρέα.
- Σας αρέσει να σας λένε πάντοτε την αλήθεια, ειδικά όσον αφορά τη δουλειά σας;
- Βεβαίως! Δεν μου αρέσει να μπαίνω στο καμαρίνι και να έρχονται να μου λένε «Ήσουν καταπληκτική, θεά» και άλλα τέτοια. Δεν ανέχομαι από τους ανθρώπους που είναι γύρω μου να μου λένε μόνο καλά. Θέλω παρατηρήσεις. Δεν ανέχτηκα τα χαϊδολογήματα τότε που ήμουν αντάρτης, τώρα θα τα δεχτώ; Ποτέ! Το «μπράβο» το παίρνω από μόνη μου. Είναι εγωιστικό αυτό που σου λέω, αλλά την ώρα που κάνω κάτι καλά, το εισπράττω. Δεν μπορώ να κοροϊδεύω τον κόσμο, άμα τραγουδάω, τραγουδάω. Αν όχι, θα κάτσω σπίτι.
- Να υποθέσω ότι ο χειρότερος κριτής του εαυτού σας είστε εσείς;
- Ναι. Πότε είμαι καλή και πότε όχι, το ξέρω καλά. Δεν χρειάζομαι επαίνους. Όπως φέτος με το CD που κάναμε με τον Γιώργο Θεοφάνους. Μου αρέσει και το εισπράττω αυτό και από τους άλλους. Είχα χρόνια να κάνω τέτοιο άλμπουμ!
- Πώς ήταν η συνεργασία μαζί του;
- Ο Γιώργος έχει μεγάλο ταλέντο. Με τους ανθρώπους που δουλεύω θέλω να γίνομαι φίλη, να παίρνω κάτι από εσένα που να έρχεται μέσα μου για να δουλέψουμε καλά. Αν είμαστε στο ίδιο γραφείο και δουλεύουμε και από μέσα μου σε βρίζω, δεν περνάμε ευχάριστα. Ο Γιώργος είναι από τα λίγα πλάσματα με τον οποίο πέρασα και περνάω τόσο καλά. Δεθήκαμε. Μου έλεγαν ότι είναι ιδιότροπος. Τι ιδιοτροπίες, καλέ; Αυτός είναι ο Γιώργος, δεν θέλω να αλλάξω τα ελαττώματα του, ούτε και εκείνος τα δικά μου. Τι, εγώ είμαι καλύτερη; Ο Γιώργος είναι ένας άνθρωπος ταλαντούχος, καλός συνθέτης, στιχουργός, ενορχηστρωτής και έχει την ευφυΐα να ξεχωρίζει ποια τραγούδια πάνε σε ποιον. Είναι σημαντικό. Κατάλαβα αμέσως ότι θα κάνουμε μια σπουδαία δουλειά.
- Ήσασταν πάντα έτσι διορατική;
- Έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για να το καταλάβω. Ότι αυτό που έβλεπα εγώ οι άλλοι θα το έβλεπαν αργότερα. Το ένστικτό μου είναι το σπαθί μου. Έβλεπα από μακριά, όχι μαγικά, έχω πολύ καλό ένστικτο. Δεν θέλω να κάνω την πολύξερη, όπως οι μεγάλες γυναίκες που κάθονται και λένε, κάθε άλλο, δεν μπορώ να κάνω παρέα με μεγάλους ανθρώπους. Τσατίζομαι, δεν μπορώ την παρελθοντολογία. Θέλω να κάνω παρέα με νέους. Ξέρεις γιατί; Επειδή έχω να δώσω νεανικότητα, απαιτώ να εισπράξω και εγώ. Είμαι ένας άνθρωπος που μου αρέσει να δίνω, δίνω την απλοχεριά που έχω.
- Δεν είναι εύκολο πράγμα να είσαι αληθινά γενναιόδωρος. Εσάς δεν σας δυσκολεύει;
- Εύκολο δεν είναι, αλλά είναι σπουδαίο. Πρέπει να έχεις αγαπηθεί πολύ για να είσαι γενναιόδωρη. Πάρα πολύ. Είμαι χορτάτη από όλες τις πλευρές! Έχω το παιδί μου, το εγγόνι μου και ένα που έρχεται, την αδελφή μου… Όλους, και ευχαριστώ τον Θεό που έχω μεγάλη οικογένεια. Είμαι ευτυχισμένη γιατί κοιτάω το ξύλο που καίγεται και λέω «Κοίτα τι ωραία που κρατιέται η φλογίτσα».
«…Δεν με διοικεί εμένα το τραγούδι, δεν λέω: Αχ, θα πεθάνω
αν δεν τραγουδήσω. Ξέρω πολύ καλά πού την πάω εγώ την καριέρα μου, όχι πού με
πάει αυτή…»
 |
| Photo credit: Tassos Vrettos © 2006 |
- Πώς νιώθετε που οι νεότεροι
καλλιτέχνες εκφράζουν ένα δέος προς εσάς;
- Σπουδαίοι άνθρωποι αλλά, η μοναξιά τους
παγώνει, πηγαίνουν στο σινεμά για να μη νιώθουν μόνοι. Ωραίοι στίχοι, ε;
- Ωραίοι,
αλλά γιατί το λέτε;
- Δεν με ενδιαφέρουν αυτά. Τέλος πάντων, όταν ήμουν και εγώ
μικρή είχα δύο ινδάλματα. Η μία ήταν η Σοφία Βέμπο και η άλλη η Καίτη Μπελίντα.
Τη Βέμπο τη γνώρισα γύρω στο 1969, όταν τραγουδούσα στο «Στορκ». Τότε έλεγα το «Ερήνη»,
δικό της, το έλεγα διαφορετικά όμως, με παντελόνι, με κουνήματα. Ο Τραϊφόρος
ερχόταν συνέχεια. Η Βέμπο δεν πήγαινε ποτέ σε μαγαζιά, δεν γουστάριζε. Της λέει
«Έλα να δεις αυτή την τραγουδίστρια που το τραγουδάει καταπληκτικά». Ήρθε, δεν
μου είπε κανείς τίποτα, και ευτυχώς γιατί θα μου είχαν κοπεί τα πόδια. Μετά,
στο τέλος έρχεται ο Τραϊφόρος και μου λέει «Είναι εδώ η Σοφία Βέμπο». Έρχεται
στο καμαρίνι και μου λέει «Εσύ είσαι η τραγουδίστρια η Μαρινέλλα;» -«Μάλιστα,
κα. Βέμπο» και μου λέει «Μου έλεγε ο Μίμης ότι το λες πολύ ωραία το “Έρη”. Ρε
παιδάκι μου, όμως, πώς κουνιέσαι έτσι;».
- Και η Μπελίντα;
- Ήμασταν φίλες μέχρι
που έφυγε. Αν ζούσαν, δύο τραγουδίστριες παλιές θα είχαν σημερινές φωνές… Η
Βέμπο και η Μαρίκα Νίνου. Είναι πολύ σημαντικό να νικάς το χρόνο σαν
τραγουδίστρια. Η Μπελίντα, καθόλου όμορφη, καθόλου κορμί, όχι σπουδαία φωνή,
αλλά απόλυτη «star». Έπιανε το μικρόφωνο και νόμιζες ότι έκανε έρωτα μαζί του.
Ένα θείο πράγμα! Αυτές οι δύο αντίθετες τραγουδίστριες κάθισαν μέσα μου. Κάπως
έτσι, όχι με το δέος που έβλεπα εγώ τις τότε τραγουδίστριες, μπορεί περίπου μια
νέα τραγουδίστρια να βλέπει τη Μαρινέλλα. Τα πράγματα έχουν αλλάξει σήμερα.
- Εννοείτε
πως κάποιος γίνεται πιο εύκολα τραγουδιστής;
- Σήμερα γίνεσαι φίρμα από τη μια
μέρα στην άλλη. Τηλεόραση, ραδιόφωνο, δημόσιες σχέσεις. Και εσείς, βρε παιδάκι
μου, με το ραδιόφωνο έχετε χάσει το μέτρο, σας λέει η εταιρία για ένα τραγούδι
και το παίζετε δέκα φορές την ημέρα. Κάνετε το μεγαλύτερο λάθος. Δεν θέλω να
κρίνω κανέναν, όμως έχω αυτάκια και ακούω. Δεν είναι δυνατόν να ακούγεται ένα
τραγούδι του Νταλάρα και δέκα του τάδε. Κακά τα ψέματα, είναι άλλοι οι
παράγοντες που πουλάνε τα CDs και γίνονται χρυσά, πλατινένια… Και ο κόσμος το
τρώει το παραμύθι. Και ξέρεις γιατί; Διότι το μεγαλύτερο ναρκωτικό χάπι είναι η
τηλεόραση.
«…Δεν μπορώ να κάνω παρέα με μεγάλους ανθρώπους. Τσατίζομαι, δεν μπορώ την παρελθοντολογία. Θέλω να κάνω παρέα με νέους. Ξέρεις γιατί; Επειδή έχω να δώσω νεανικότητα, απαιτώ να εισπράξω και εγώ…»
 |
Marinella in the musical performance "Foni apo fos"
(Voice full of light) at the Athens Concert Hall, 2004 |
- Πάντως εσείς δεν πηγαίνετε σε εκπομπές στην τηλεόραση.
- Όχι, δεν μου
αρέσει, δεν υπάρχει λόγος… Θα μιλήσω στο ραδιόφωνο, στο περιοδικό, στην εφημερίδα
για τη δουλειά μου και τελείωσε. Και πάλι επιλεκτικά, δεν μπορώ να πηγαίνω και
να συναντώ ένα 25χρονο παιδί και να με ρωτάει τι τρώω, πότε ξεκίνησα και άλλα
τέτοια, το θεωρώ απρεπές. Ξέρεις, φέτος κλείνω πενήντα χρόνια στο τραγούδι και
δεν μπορώ να έχω απέναντί μου παιδάκια και να με ρωτάνε με αναίδεια και θράσος «Πότε
βγήκατε στο τραγούδι;». Ντρέπομαι για το επάγγελμά του. Γιατί να πάω; Δεν κάθομαι
σπιτάκι μου με τον Δημητράκη μου, να του διαβάζω παραμύθια;
- Υπάρχει κάτι
καινούργιο που θα θέλατε να δοκιμάστε;
- Είμαι ευτυχισμένη. Κάποια ώρα είπα «Δεν
θα τραγουδήσω ξανά στα κέντρα» και σταμάτησα. Για δεκαπέντε χρόνια, έτσι; Άλλαξαν
οι συνθήκες των κέντρων. Σε όλα δικαιώθηκα… Είμαι πάρα πολύ ευχαριστημένη. Και τώρα
να κλείσω τα ματάκια μου, θα πω «Ευχαριστώ, Θεέ μου». Πέρασα όλα τα στάδια της καριέρας,
από το θέατρο, την καρέκλα, τις μπουάτ, τα «shows», τα πάντα. Και επειδή ήμουν
μπροστάρισσα σε πολλά πράγματα, είμαι πανευτυχής. Γιατί έβαλα και εγώ το
λιθαράκι μου σε αυτό που λέγεται τραγούδι.
- Σήμερα που παραμένετε η πρώτη, τι
σκέφτεστε; Τι αισθάνεστε;
- Ποτέ δεν είπα «Εγώ είμαι», δεν είπα «Θα σταματήσω»,
απλώς πάντα πήγαινα ένα βήμα πιο μπροστά. Με έβριζαν, έλεγαν «Κοίτα τι πάει να
κάνει τώρα! Σόου, φώτα και βλακείες!». Μετά το έκαναν όλοι. Η διορατικότητα μου
είναι απίστευτη. Δεν μένω ποτέ σε αυτό που έχω μπροστά μου, κοιτάω παραπέρα. Πιστεύω
πως αν φύγω «αύριο» και περάσουν δέκα χρόνια και είκοσι, οι τότε τραγουδιστές
θα με ακούνε και θα λένε «Αυτή η φωνή θα μπορούσε να τραγουδήσει και σήμερα». Δεν
είμαι τραγουδίστρια παλιά. Είμαι πάντα τραγουδίστρια του σήμερα. Ίσως έχει να
κάνει με την υφή της φωνής μου, ίσως με τη διάθεσή μου, το κέφι για ζωή, αγαπώ
τη ζωή. Από την άλλη, δεν με διοικεί εμένα το τραγούδι, δεν λέω «Αχ, θα πεθάνω
αν δεν τραγουδήσω». Ξέρω πολύ καλά πού την πάω εγώ την καριέρα μου, όχι πού με
πάει αυτή. Εγώ την πάω.
- Έχετε νιώσει τη ματαιότητα της καριέρας;
- Βεβαίως,
επειδή όμως ποτέ δεν ήμουν ματαιόδοξη, ούτε και φιλόδοξη με την έννοια που
ξέρεις, τα έχω καλά με τον εαυτό μου. Όλα έχουν το μέτρο τους.
- Θα θέλατε να
μιλήσετε για τους έρωτες της ζωής σας;
- Τι να πω; Αγάπησα και αγαπήθηκα πολύ. Λάτρεψα
και με λάτρεψαν. Από τους άντρες της ζωής μου έχω κρατήσει μόνο τα καλά και με τους
πιο πολλούς είμαστε φίλοι, αγαπημένοι.
- Αληθεύει όμως ότι του χρόνου θα εμφανιστείτε
μαζί με τον Αντώνη Ρέμο;
- Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Με τον Αντώνη κάνουμε
πολλή παρέα. Γελάμε πολύ. Όταν βισκόμαστε δεν μιλάμε ποτέ για δουλειές, δεν
υπάρχει χειρότερο πράγμα από καλλιτέχνες να μιλάνε για δουλειά όταν βγαίνουν να
πιουν ένα κρασί. Λέμε άλλα πράγματα, πιο ωραία. Θα χαιρόμουν πολύ να δουλέψω με
ένα τόσο καλό παιδί και σωστό τραγουδιστή. Ο Αντώνης είναι από τα καλύτερα πλάσματα
που έχει βγάλει το τραγούδι. Άντε και άλλα θέλεις να σου πω, δεν φτάνουν όσα
είπαμε;
* Το νέο CD της Μαρινέλλας «Τίποτα δεν γίνεται τυχαία»
σε μουσική και στίχους του Γιώργου Θεοφάνους
κυκλοφορεί από τη «Universal Music Greece»
| “Marinella from the firmament”; The Grande Dame of the Greek Song Marinella
gave an interview to Angelos Steliou for the Greek edition of Down Town
magazine, on the occasion of the completion of 50 years of her artistic career
(1956 - 2006) and the release of her studio album “Tipota den ginete tichea
(Nothing happens by change)” by Mercury / Universal Music Greece (December, 2005). | Photographer: Tassos Vrettos | Make-up artist: Achilleas Charitos |
Release date: February, 2006 | Source: DOWN TOWN Magazine
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου