Η
σπουδαία τραγουδίστρια μιλάει στην
«Realnews» για
την κατάσταση στο Ελληνικό Πεντάγραμμο,
για τον δικό της Καζαντζίδη, αλλά
και το σοβαρό πρόβλημα υγείας της κόρης
της, Τζωρτίνας.
 |
Photo
credit: Dinos
Diamantopoulos ©
2004
|
Συνέντευξη
της Μαρινέλλας
στον
δημοσιογράφο Μάνο Τσιλιμίδη
για
το ένθετο περιοδικό «Reallife»
της
εφημερίδας «Realnews»
Κυκλοφορία:
Σάββατο 22 Ιουνίου 2013, Ελλάδα
Με
δέχτηκε πάνω που είχα αρχίσει να
απογοητεύομαι ότι το πολυπόθητο ραντεβού
δεν είχε πιθανότητες να κλειστεί στ'
αλήθεια κι' έτσι δεν θα τη συναντούσα
ποτέ. Στη διαδρομή, το θερμόμετρο χόρευε
στους 36 υπό σκιά. Μπαίνοντας, το πρώτο
που γύρεψα ήταν νερό. Γέμισε από μια
γυάλινη καράφα ένα ποτήρι και μου το
πρόσφερε. Οι κύβοι πάγου συγκρούστηκαν
μεταξύ τους, λίγες σταγόνες χύθηκαν στο
χαμηλό τραπέζι, ανάμεσα μας, και έπιασα
μια χαρτοπετσέτα για να στεγνώσω την
ξύλινη επιφάνεια. «Γούρι!»
ψιθύρισα, για να δικαιολογήσω την
απροσεξία μου. «Δροσιά,
είναι. Δροσιά και τίποτ' άλλο»,
σχολίασε εκείνη. Στο πρόσωπο της έλαμπε
το ίδιο φιλόξενο χαμόγελο με το οποίο
με υποδέχτηκε. Είπε: «Τα
έπιπλα είναι για να τα λερώνουμε. Να τα
στραπατσάρουμε. Τους ανθρώπους πρέπει
να προσέχουμε. Τους ανθρώπους».
-
Μ' αρέσει αυτό που λέτε. Έχετε δίκιο.
-
Κάποιοι σε καλούν
στα σαλόνια τους και σου λένε: «Αχ,
πρόσεχε πώς θα καθίσεις! Μην ακουμπάς
το φλιτζάνι σου στο ξύλο!».
Εμένα έρχονται τα εγγόνια μου εδώ και
τρέχουν με τα πατίνια τους επάνω στα
πατώματα. Αυτοί οι καναπέδες το τι έχουν
«φάει» δεν λέγεται. Από μακαρονάδες και
παγωτά, μέχρι πίτσες και κόκα κόλες.
Σιγά μη νοιαστώ για τη στόφα ενός επίπλου.
Εμένα με νοιάζει η στόφα των ανθρώπων…
Αυτό το σπίτι είναι αρκετά μεγάλο, όπως
βλέπεις, αλλά έχει ελάχιστα έπιπλα,
επειδή θέλω να υπάρχει χώρος να παίζουν
τα παιδιά. Είναι δέκα ο μεγάλος και έξι
η μικρή. Τρέχουν σε όλο το σπίτι και στον
κήπο -μένουν στον κάτω όροφο. Αχ… αυτή
είναι η ευτυχία. Τα θεμέλιας της βρίσκονται
στην οικογενειακή ζωή.
-
Άρα υπάρχει ευτυχία.
-
Υπάρχει. Μόνο να
ξέρεις να απλώσεις το χέρι σου για να
την πάρεις, να την απολαύσεις. Η ευτυχία
είναι παντού: Στο νερό που ήπιες. Σε έναν
πίνακα, ένα μουσικό έργο, ένα θέαμα. Στη
στιγμή που έζησες μαζί με ένα αγαπημένο
πρόσωπο. Ή ακόμα-ακόμα και με έναν…
εχθρό, σε εισαγωγικά.
-
Τι θα έπρεπε να κάνει κάποιος για να
γίνει εχθρός σας;
-
Δεν ξέρω να ερμηνεύσω
αυτή τη λέξη… Μπορεί σε κάποιες δεδομένες
στιγμές στη ζωή μου να νευρίασα από
συμπεριφορές -αλλά την επόμενη ώρα τα
είχα όλα ξεχάσει… Τέτοιο ζώδιο που
είμαι, τρομάρα μου, μέχρι το πιάνο να
πάω θα έχω ξεχάσει τι μου 'χεις κάνει.
-
Ποιο ζώδιο;
-
Ταύρος. Με ωροσκόπο
Κριάρι. Το ένα πολύ σίγουρο και το άλλο
πολύ τρελό και ηγέτης.
-
Ο Καζαντζίδης τι ζώδιο ήτανε;
-
Παρθένος.
-
Σχολαστικός και τελειομανής;
-
Είναι λεπτολόγοι
οι Παρθένοι -αλλά πολύ συχνά μπορεί να
δώσουν μια και να τα ρημάξουν όλα… Ο
Καζαντζίδης κράταγε ένα θείο δώρο -τη
φωνή που του έδωσε ο Κύριος. Το θείο δώρο
δεν μας ανήκει, αγαπητέ μου. Μας το χάρισε
ο Αποπάνω. Και τι μας είπε; «Δώστε το.
Μοιράστε το. Τραγουδήστε, να σας ακούσει
ο κόσμος». Αυτή είναι η ανταπόδοση για
το δώρο που έλαβες. Είναι αμαρτία να το
φυλακίζεις μέσα σου και να κάθεσαι να
λες ότι δεν σου φέρονται καλά οι άλλοι.
Δεν αξίζει να παιδεύεσαι από τις λάθος
συμπεριφορές που συναντάς. Χέσ' τα, μωρ'
αδερφέ μου, τώρα. Αφού η ζωή είναι ωραία.
Εμείς την κάνουμε σκατά. Συγγνώμη.
 |
| Marinella and Stelios Kazantzidis with Christos Kolokotronis. |
-
Τι σκεφτήκατε όταν είδατε πρώτη φορά
τον Καζαντζίδη μπροστά σας;
-
Μπορώ να πω ότι
από το βράδυ ηράσθη ο ένας τον άλλον.
Αγαπηθήκαμε πολύ. Ο Στέλιος είχε ένα
χιούμορ που δεν το 'ξερε κανένας. Πολύ
γέλιο ρίχναμε… Μου άρεσε που καταλάβαινε
-εκεί στο πάλκο που μ' είχε δίπλα του επί
δέκα χρόνια- πως είχα φλόγα μέσα μου και
δεν ήμουν ένα «ζώον» που θα καθόταν στη
διπλανή καρέκλα ώσπου να γίνει ο ποπός
μου σαν ντουλάπα. Τον σιγοντάριζα και
παράλληλα έτρεχε το βλέμμα μου σε όλο
το μαγαζί να δω ποιοι κουβαλούσαν
κουμπούρια και ποιοι είχανε καρφώσει
τα μαχαίρια τους κάτω από την επιφάνεια
του τραπεζιού. Αντιμετωπίζαμε εγκληματικές
φυσιογνωμίες κάθε βράδυ, δεν ξέραμε πώς
θα είμαστε το πρωί που θα πηγαίναμε
σπίτι μας... Δεν ήταν όλα ωραία, εκείνη
την εποχή. Απορώ που πέρασα αλώβητη μέσα
από τον λάκκο με τα φίδια, ούτε πάτησα
κανένα, ούτε με δάγκωσαν. Ο Καζαντζίδης
με σεβότανε γιατί τολμούσα εκείνα που
δεν τολμούσε αυτός. Τα έβαζα με όλους
τους αλήτες. Δεν τον άφηνα να μπλεχτεί
σε τσαμπουκάδες, διότι όταν δυο άντρες
χτυπηθούν, έπρεπε να σκοτωθεί ο ένας.
Κι' έτσι έμπαινα πάντα μπροστά εγώ. Διότι
ποιος θρασύδειλος θα σήκωνε χέρι σε μια
γυναίκα; Θα τον φτύνανε όλοι.
«Με
φοβίζουν οι
άφωνες.
Είναι
ίδιες όλες.
Σαν
να βγήκαν από εργοστάσιο του Μάο
Τσετούνγκ…»
-
Τι καινούργιο φέρατε στο τραγούδι όταν
αρχίσατε προσωπική καριέρα;
-
Έφερα ένα τέτοιο
κράμα παρουσιάσεως τραγουδιού που δεν
το είχαν ξαναδεί στην πίστα. Ήθελα η
δουλειά που θα παρουσιάζω να έχει χάρη,
γνώση, εξυπνάδα, σύνεση και καλό γούστο.
Όλοι περιμένανε πως θα δούνε μια Μαρινέλλα
να τραγουδάει καθισμένη στην καρέκλα
-όπως έκανε η γλυκιά μου η Μοσχολιού.
Εγώ επέβαλα έναν διαφορετικό τύπο
γυναίκας και έχω ακόμα μιμήτριες ένα
σωρό. Σηκώθηκα όρθια στο πάλκο και
όργωνα, ντύθηκα ωραία, φόρεσα παντελόνι
και πουκάμισο. Είπα: «Τέρμα με την κόμμωση
- λάχανο!» κι' έκοψα τα μαλλιά μου πολύ
κοντά. Αδιανόητο για την εποχή -για το
'67-'68. Έπεσε κάζο μεγάλο. Και μπήκε και η
ρετσινιά ότι ήμουν λεσβία.
-
Τι σας φοβίζει στη δουλειά σας;
-
Οι άφωνες. Είναι
ίδιες όλες. Σαν να βγήκαν από εργοστάσιο
του Μάο Τσετούνγκ. Βάζουν τους εικοσάποντους
κοθόρνους, φοράνε το μίνι και τα μπλουζάκια
με τα στρας, πετάνε έξω τους κοιλιακούς,
και όποιον πάρει ο Χάρος.
-
Γιατί γίνατε τραγουδίστρια;
-
Από μωρό παιδί
έπαιζα ρόλους, τραγούδαγα και χόρευα
συνέχεια. Από το δημοτικό ακόμα, έπαιζα
σε παιδικές εκπομπές στο ραδιόφωνο της
Θεσσαλονίκης -οι οποίες μεταδίδοντας
«live»,
δηλαδή
έβγαιναν απευθείας στον αέρα. Και στα
δώδεκα μου, έβαζα φωνή σε διαφημιστικά
σποτάκια… Έβγαινε και κάνα φράγκο, κι'
έτσι μπορούσα να συνεισφέρω κι' εγώ στην
οικογένεια. Από τότε μέχρι σήμερα η
διαδρομή μου δεν διεκόπη πουθενά… Έτσι
με γέννησε η μάνα μου. Ήμουν λίγο…
τσαχπινομπουρμπουλήθρα. Και το μικρότερο
παιδί της οικογένειας. Είχα δέκα χρόνια
διαφορά από τον μεγάλο… Δυστυχώς πέθαναν
νωρίς τα αδέλφια μου κι' έχουμε μείνει
μόνο η αδελφή μου κι' εγώ. Δεν έχουμε
χωρίσει τις ζωές μας. Είμαστε πάντα
ενωμένες. Όλοι αγαπημένοι. Έχουμε τις
συνήθειες τις παλιές που φέρανε οι
γονείς μας απ' την Πόλη.
-
Πείτε μου κάτι που γνωρίζετε πολύ καλά
για τον εαυτό σας.
-
Το
ότι δεν μπορώ να επαναλαμβάνω τα ίδια
και τα ίδια. Τραγούδησα λαϊκά, ελαφρά,
δημοτικά, ρεμπέτικα, τζαζ, μιούζικαλ…
Πρέπει διαρκώς να αλλάζω. Γι' αυτό στη
ζωή μου έχω αλλάξει πολλές καριέρες…
Ποιος θα φανταζόταν ότι 37 χρόνια πριν,
σε μια Ελλάδα όπου είτε του μπουζουκιού
θα ήσουνα είτε του ελαφρού, εγώ άφησα
τις λαμπερές μαρκίζες και πήγα και
τραγούδησα με τον Κώστα Χατζή στην
Πλάκα. Τώρα, στις μέρες μας, μια τέτοια
συνεργασία δεν εκπλήσσει και τόσο, αλλά
τότε ήταν τρομερή η εντύπωση που
προκάλεσε. Τι δουλειά είχα εγώ -από τα
μπουζούκια, τα φτερά και τα πούπουλα-
να πάω να εμφανιστώ σε μπουάτ στην Πλάκα;
Και τι δουλειά είχε ο κατεξοχήν εκφραστής
του τραγουδιού της μιας φωνής και μιας
κιθάρας, ο μεγάλος Κώστας Χατζής, που
δεν σήκωνε ούτε μύγα στο σπαθί του, να
κάνει ντουέτο μαζί μου; Τολμήσαμε και
έγινε το μπαμ. Τι είναι η ζωή χωρίς ρίσκο;
 |
Marinella and Kostas Chatzis at the Pallas Theater in Athens.
|
-
Ποιος είχε την ιδέα ενός νέου κύκλου
συναυλιών με εσάς και τον Κώστα Χατζή;
-
Σε
'μένα το πρότεινε ο Σταμάτης Φασουλής.
Αλλά για να μη φάω το δίκιο κανενός,
νομίζω ότι ήταν ιδέα της Αρχοντούλας
Παπαπαναγιώτου της ΕΛ.ΘΕΑ
(σ.σ.: «Ελληνική
Θεαμάτων»).
Και μπράβο της, διότι σκίσαμε στο Παλλάς
με τον Κώστα τον χειμώνα. Το θέατρο
χωράει 1.500 θεατές και ήμασταν συνεχώς
γεμάτοι. Η πιο πεσμένη μέρα μας έκοψε
1.200 εισιτήρια.
-
Ποια είναι η πιο γλυκιά σας ανάμνηση;
-
Στην
πολυκατοικία που μέναμε στη Σαλονίκη,
κοιμόμασταν τα καλοκαίρια στην ταράτσα.
Κλειδώναμε την κύρια είσοδο και όλες
οι οικογένειες τη βγάζαμε στρωματσάδα.
Το ίδιο γινόταν παντού. Όλες οι ταράτσες
είχαν κόσμο. Κάποιοι έφερναν κιθάρα και
τραγουδούσανε μέχρι αργά. Θυμάμαι να
κοιτάζω τα αστέρια, κουκουλωμένη με μια
κουβερτούλα.
-
Γιατί χαμογελάτε;
-
Διότι
κοίταξα το ρολόι μου. Είμαι ένας άνθρωπος
που θεωρώ μεγάλη υπόθεση το ότι με έκανες
με τη συζήτηση να καθίσω στη θέση μου
τόσην ώρα. Υπό κανονικές συνθήκες θα
είχα σηκωθεί εκατό φορές, θα πήγαινα
στην κουζίνα, στα μέσα δωμάτια, στη
βεράντα. Ξυπνάω από τις πέντε το πρωί.
Και όλη μέρα είμαι λες και με έχουνε
στην πρίζα…
«Ο
Καζαντζίδης με σεβότανε
γιατί
τολμούσα εκείνα που δεν τολμούσε αυτός.
Τα
έβαζα με όλους τους αλήτες…»
-
Έχω ακόμα λίγη ώρα;
-
Έχεις, έχεις… Έλα
να σου δείξω τον λαχανόκηπο μου.
(με οδηγεί στη βεράντα).
Τι ωραίος που είναι! Οι ντοματούλες μου
είναι πράσινες ακόμα, διότι δεν τους
βάζω λίπασμα. Μελιτζάνες από 'κει,
κολοκύθια από 'δω, καυτερές πιπιεριές,
μυρωδικά στην είσοδο: δυόσμος, θρούμπι,
βασιλικά, δεντρολίβανα… Ό,τι θέλετε.
Και στη γωνία το εκκλησάκι μου. Ο Άι-Γιώργης μου… Γιώργος ο πατέρας μου.
Γεωργία - Χριστίνα η κόρη μου. Τη φωνάζουμε
Τζωρτίνα… Κάνω τον σταυρό μου, γιατί
μου την προστάτεψε ο άγιος.
 |
| Marinella and Geortina at the Odeon of Herodes Atticus. |
-
Τι έπαθε;
-
Καρκίνο στον μαστό.
Αλλά τον πρόλαβε στο δευτερόλεπτο, μπορώ
να πω, της εμφάνισης του. Το κοριτσάκι
μου!… Δόξα τον Πανάγαθο… Έχω ένα παιδί
απίθανο, ο Θεός να την έχει γερή.
Αντιμετώπισε αυτή την κατάσταση σαν να
μην τρέχει τίποτα. Έμεινε για ένα διάστημα
γουλί από τη χημειοθεραπεία. Μια πανέμορφη
κούκλα χωρίς μαλλιά. Έτσι κυκλοφορούσε
-με το κεφάλι ξεσκέπαστο. Της πηγαίνανε
οι φίλες της σκουφάκια, φουλάρια,
μαντίλια… Όταν κάποια τής πήγε και μια
περούκα, είπε γελώντας: «Πάτε
καλά; Βρε, άει στο διάολο που θα βάλω
περούκα!».
-
Ποιο είδος ανθρώπου δεν αντέχετε καθόλου;
-
Τους πολύξερους.
Και αυτούς που εγώ ονομάζω «τσιμπούρια».
Με το
που βλέπω στα μάτια τον άλλο, τον σκανάρω
-παίρνω χαμπάρι αμέσως με ποιον έχω να
κάνω. Με βοηθάει το ένστικτο μου. Σπάνια
με προδίδει… Υπάρχουν στη δουλειά μου
καταστάσεις που ξέρω να τις σηκώνω στην
πλάτη μου. Δεν έδωσα ποτέ αφορμή για να
πούμε κάτι αρνητικό για 'μένα -τη ζωή
μου την προσωπική την έκλεινα στο σπίτι
μου. Δεν την έβγαζα στα περιοδικά. Τη
σεβάστηκα τη δουλειά μου και με σεβάστηκε
κι' αυτή. Γι' αυτό ακόμα υπάρχω… Έχεις
παρατηρήσει ότι το…
παλιό κάρο τραβάει μπροστά; Εγώ είμαι
η πρώτη που θα φύγω. Αλλά έπονται πολλά
παιδιά: ο Μητσιάς, ο Νταλάρας, ο Πάριος,
η Χαρούλα, η Δήμητρα, η Άλκηστη, η Γλυκερία,
που τη λατρεύω, ο Ρέμος είναι πολύ καλός,
ο Μπάσης, ο Κότσιρας, ο Μακεδόνας…
Όταν φύγουν κι' αυτοί, τι θα μείνει;
Info.
Μαρινέλλα
και Κώστας Χατζής - «Ρεσιτάλ».
Μια
ιστορική μουσική συνάντηση.
Οι
καλοκαιρινές συναυλίες τους ξεκινούν.
Τρίτη
25 Ιουνίου: Βεάκειο Θέατρο, στον
Πειραιά.
Παρασκευή
5 Ιουλίου: Θέατρο Πέτρας, στην
Πετρούπολη.
Ώρα
έναρξης συναυλιών: 09:30 μ.μ.
Ακολουθήστε μας:
·
FACEBOOK
·
YOUTUBE
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου