Η
κορυφαία τραγουδίστρια ΜΑΡΙΝΕΛΛΑ μιλά για τις
αλήθειες που
έμαθε από έξι δεκαετίες στην Ελληνική
Μουσική!
 |
Photo
credit: Manolis
Chiotis ©
February 9, 2019
|
Συνέντευξη
της Μαρινέλλας
στον
δημοσιογράφο
Δημήτρη
Δουλγερίδη
για
το ένθετο «Πρόσωπα (Weekend)»
της
εφημερίδας «Τα Νέα»
Κυκλοφορία:
Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2019, Ελλάδα
 |
Photo
credit: Manolis
Chiotis © February 9, 2019
|
Κουβέντες
λιγάκι μελό για την
πορεία της στο Ελληνικό Τραγούδι ή για
τις επιτυχίες του παρελθόντος δεν
καταδέχεται εύκολα. Αντιθέτως, περνάει
γρήγορα στο επόμενο στοίχημα. «Άναψε
φώτα,
στης
ζωής μου τη σκηνή,
κι'
αν
λέω αλήθεια,
εδώ
μπροστά σου θα φανεί»:
μοιάζει να είναι ο απόηχος της προσωπικής
της διαδρομής, συμπεριλαμβανομένων και
των δεσμεύσεων του ρεπερτορίου της.
Αυτή τη φορά το στοίχημα δίνεται στο
«Διογένης STUDIO»,
με τα «all
time classic» της
κοντράλτο φωνής της («Άνοιξε πέτρα»,
«Αθάνατο νερό», «Τολμώ», «Ζωγραφισμένα
στο χαρτί» κ.ά.) και την παρέα των Κώστα
Μακεδόνα, Έλενας Παπαρίζου, Ήβης Αδάμου,
Ματθαίου και Κωνσταντίνου Τσαχουρίδη.
Στο καινούργιο πρόγραμμα λειτουργεί
σαν τον κρίκο που ενώνει τουλάχιστον
τρεις διαφορετικές γενιές. Κάθε Σάββατο
και Κυριακή δίνει τον καλύτερο της
εαυτό, επειδή για τις μεταμορφώσεις επί
σκηνής σύνορα
η αγάπη δεν γνωρίζει.
Το έχει δηλώσει άλλωστε σε παλιότερες
συνεντεύξεις ότι είναι οπτικο-ακουστική
τραγουδίστρια. Η πρώτη που επέβαλε το
μιούζικαλ την εποχή του μεγάλου θεάματος.
Η μόνη από τις κορυφαίες ερμηνεύτριες
που μπορούσε να χορέψει «Libertango»
με παρτενέρ τον Δημήτρη Παπάζογλου για
τις ανάγκες ενός σόου.
Το
2019 η Μαρινέλλα συναντιέται με τις
νεότερες γενιές σαν να ξαναρχίζει
από το πρώτο σκαλί.
Όλα αυτά μέχρι να τελειώσει το πρόγραμμα.
Κι'
ύστερα,
κι'
ύστερα
επιστρέφει στην οικογένεια της αδειάζοντας
τις μπαταρίες και ακούγοντας μόνη της
κλασική μουσική στο αυτοκίνητο. Κάπου
εκεί ίσως ακούγεται να ψιθυρίζει: «Ξέχνα
μας,
ποτέ
δεν ήμασταν πες,
ξέχνα
τα πάντα,
φώτα,
γιρλάντα,
βράδια
που κόβαν σιωπές».
 |
Photo
credit: Manolis
Chiotis ©
February
9, 2019
|
Ψάχνομαι
πάντα μέσα μου.
Δεν μπορώ να κάνω τίποτε που μοιάζει
δεδομένο. Γι' αυτό και συνεχώς αλλάζω:
πότε συναυλίες, πότε εμφανίζομαι στο
θέατρο, πότε συνεργάζομαι με συναδέλφους,
όπως πέρυσι με τις υπέροχες Γλυκερία
και Ελένη Βιτάλη. Τώρα σκέφτηκα αυτό το
«πάντρεμα» με διαφορετικά είδη τραγουδιού
και εξαιρετικούς τραγουδιστές: από τον
λαϊκό Κώστα Μακεδόνα ώς την Έλενα
Παπαρίζου και την Ήβη Αδάμου, που
κινούνται στην ποπ. Και τα αδέλφια
Τσαχουρίδη, που είναι υπέροχοι μουσικοί.
Ο Ματθαίος παίζει τη λύρα σαν να ήταν
βιολί. Το δύσκολο ήταν πώς θα «παντρευτούμε»
και οι έξι. Κάναμε, όμως, υπέροχο «γάμο».
Κανείς δεν φανταζόταν ότι η Παπαρίζου
θα ήταν τόσο καταπληκτική στο λαϊκό
πρόγραμμα.
Δεν δέχομαι ότι
υπάρχουν οι φίρμες και
τα «παιδιά»
που ανοίγουν το πρόγραμμα. Και οι έξι
βγαίνουμε μαζί στην έναρξη χωρίς καν
να παίζει η ορχήστρα. Τραγουδάμε «a
cappella». Στην
συνέχεια φεύγουν και μένω εγώ για να
τραγουδήσω μόνη. Αγαπάω τους νέους
τραγουδιστές, αλλά κυρίως τους
ταλαντούχους. Αν έχεις ταλέντο, να σε
βάλω κορώνα στο κεφάλι μου.
Σε
παλαιότερες εποχές οι
τραγουδιστές έμπαιναν μαζί με την
ορχήστρα στο στούντιο για την ηχογράφηση.
Σήμερα,
αν είσαι λίγο «χαμηλός» ή «φάλτσος»,
υπάρχουν πολλά μαγικά κουμπάκια στην
κονσόλα που σε «διορθώνουν». Γι' αυτό
εμένα μ' αρέσει το «live».
Εκεί φαίνεται η αξία του τραγουδιστή
και της τραγουδίστριας. Παρόλο που κι'
εκεί υπάρχει το «playback».
Αυτό που οφείλουμε
να κάνουμε
είναι να τραγουδάμε την περιουσία που
μας έχουν αφήσει όλοι οι μεγάλες
καλλιτέχνες,
όπως ο Χατζιδάκις, ο Τσιτσάνης, ο Καλδάρας,
ο Ζαμπέτας κ.ά. Γιατί αν δεν τραγουδηθούν
οι δημιουργίες τους, χάνονται. Αυτό το
ρεπερτόριο και αυτή η κληρονομιά δεν
πρέπει να χαθούν. Είναι λαχνοί που τους
τραβάς με κλειστά τα μάτια και κερδίζουν
όλοι. Ακόμη και σήμερα μου έρχονται
δάκρυα κάθε φορά που ακούω «Το χαμόγελο
της Τζοκόντα» του Χατζιδάκι.
 |
Photo
credit: Manolis
Chiotis ©
February
9, 2019
|
Ακούω ακόμη τους
παλιούς τραγουδιστές,
αλλά
μαθαίνω και από τους νεότερους.
Ακούω πώς λένε ένα τραγούδι παλιό και
κερδίζω πράγματα. Είναι σωστό να λέμε
ότι όπως ο Καζαντζίδης ή ο Μπιθικώτσης
δεν θα τραγουδήσει κανείς ένα τραγούδι,
αλλά έχει δικαίωμα ο νέος που έρχεται
ύστερα από 40 ή 50 χρόνια να βάζει μια δική
του πινελιά. Το ευτύχημα φυσικά είναι
να πάρει ένα τραγούδι και να το κάνει
δικό του. Να μην το πει όπως ο Νταλάρας
ή ο Πάριος ή η Χαρούλα. Να το πει με τον
δικό του τρόπο, αλλά χωρίς να φύγει από
τις νότες που έβαλε ο Τσιτσάνης. Αν το
κάνει, θα είναι ιεροσυλία.
Επιμένω πολύ στην
αξία της πρόβας.
Αν έπαιρνα σε λεφτά τις χιλιάδες ώρες
που έκανα σε πρόβες, θα ήμουν ζάπλουτη.
Αλλά έτσι εξηγείται, για παράδειγμα, το
αποτέλεσμα στη συναυλία του Μεγάρου
Μουσικής Αθηνών που κάναμε με το Γιώργο
Νταλάρα (σ.σ. η ηχογράφηση έγινε
το 2002 και το CD με τίτλο
«Μαζί» κυκλοφόρησε
το 2003).
Το θεωρώ
ένα ορόσημο, επειδή όταν το ακούει πλέον
κανείς καταλαβαίνει τι σημαίνει φωνητικό
ντουέτο.
Στο αυτοκίνητο
ακούω κλασική μουσική.
Δεν είναι χώρος για να ακούω λαϊκά,
πράγμα που έχω σταματήσει εδώ και πολλά
χρόνια. Και δεν ακούω ούτε τον εαυτό
μου. Σιγά μην ακούσω τη Μαρινέλλα…
Δεν
μπορώ την κατήφεια και τη μιζέρια γύρω
μας.
Σαν να έχουν χαθεί το χαμόγελο και η
«καλημέρα». Κι' αν βλέπω κάτι σ' αυτά τα
χρόνια της κρίσης, είναι τα βαρίδια που
μας φόρτωσε στα πόδια. Θα σας διηγηθώ
ένα περιστατικό που έζησα στο σούπερ - μάρκετ,
όπου πηγαίνω μόνη μου και μιλάω με κόσμο.
Μια κυρία μπροστά μου είχε γεμίσει το
καλάθι με τα λαχανικά του σπιτιού. Της
λένε στο ταμείο 10,20 ευρώ. Απαντάει εκείνη
«έχω 7 ευρώ» και αρχίζει να αφαιρεί από
το καλάθι. Ντράπηκα ακόμη και να κάνω
νόημα στη γυναίκα «άσ' τα, θα τα δώσω
εγώ». Ένιωσα φρικτά. Παράτησα το καρότσι
και έφυγα από το σούπερ - μάρκετ. Νιώθω
ότι έχουμε χάσει τον μπούσουλα και στις
σχέσεις μεταξύ μας. Κι' όμως πιστεύω ότι
η Ελλάδα διαθέτει έμψυχο δυναμικό, όπως
οι επιστήμονες και τα νεότερα παιδιά,
για να μπορέσει να ορθοποδήσει.
Με
συγκινεί η πορεία του Γιάννη Αντετοκούνμπο.
Σκέψου ότι κάποτε μιλούσαμε για τον
Τζόρνταν. Τώρα μιλάμε για το φαινόμενο
του Γιάννη και ειδικά στην Αμερική.
Μακάρι να συνεχίσει να διαπρέπει. Όπως
ο Στέφανος Τσιτσιπάς και η Μαρία Σάκκαρη
στο τένις. Ή, για να πάω σε ένα άλλο είδος,
είναι μεγάλη υπόθεση αυτό που συμβαίνει
με τον Λάνθιμο. Μας φαίνονται παράξενα
όλα αυτά, ίσως επειδή δεν αντέχουμε την
επιτυχία του διπλανού μας.
Η
συνέχεια στο «Διογένης STUDIO»,
όπου, επιμένει, δεν εμφανίζεται ένας
«μύθος» (απεχθάνεται όλους τους παρόμοιους
χαρακτηρισμούς), αλλά μια τραγουδίστρια
που έμαθε του κανόνες της πίστας στη
δεκαετία του 1960, παραμένει στη μαρκίζα αλλάζοντας, επιμένει να σιγοντάρει
νεότερους συναδέλφους, ιδρώνει πάνω
στη σκηνή και αποδεικνύει ότι το καλύτερο
αντηχείο ενός καλλιτέχνη είναι η ψυχή
του.
 |
Marinella
with Kostas Makedonas, Helena Paparizou, Bros. Tsachourides
and
Ivi Adamou, singing at the Diogenis STUDIO in Athens.
|
Photo credit: Manolis Chiotis © February 9, 2019
|
Info.
Η μουσική παράσταση
«Η
μουσική είναι ζωή»,
έκανε πρεμιέρα
στις 9 Φεβρουαρίου 2019
στη σκηνή του
«Διογένης
STUDIO»
(Λεωφ.
Συγγρού 259, Αθήνα).
Μια πολυμελής
ορχήστρα με σπουδαίους μουσικούς,
πλαισιώνει το
πρόγραμμα, το οποίο αρχίζει
κάθε Σάββατο στις
22:00 και κάθε Κυριακή στις 19:00.
Για πληροφορίες
και κρατήσεις,
επικοινωνήστε
τηλεφωνικώς στο 210-9425754
ή διαδικτυακά στο
www.diogenis.com.
Ακολουθήστε μας:
·
FACEBOOK
·
YOUTUBE
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου